Δεν θα απαντούσα σ’ αυτές τις ανοησίες, αν τα συγκεκριμένα ψεύδη δεν είχαν διαδοθεί σε πολλούς και, επιπλέον, για να μην αιωρείται η εντύπωση ότι οι επιθυμίες του Νταλάρα ή οποιουδήποτε άλλου τραγουδιστή, είναι, για εμένα, διαταγές.
Όλα αυτά τα χρόνια που γνωριζόμαστε και συνεργαζόμαστε, με αναρίθμητα σουξέ στο ενεργητικό μας, ο σπουδαίος αυτός τραγουδιστής, ουδέποτε μου ζήτησε να μη δώσω τραγούδια στον άλφα ή βήτα συνάδελφό του. Πρώτον, διότι δεν το σηκώνει η υπερηφάνεια του. Δεύτερον, γιατί εγώ «δεν συμμορφώνομαι προς τας υποδείξεις». Τρίτον, διότι ο Γιώργος Νταλάρας, δεν είχε ανάγκη να «ρίξω» κάποιον , επειδή δεν τον χώνευε ή τον φοβόταν. Τι να φοβηθεί; Έτσι κι αλλιώς, είναι ένας μεγάλος τραγουδιστής, που γέμισε δύο φορές , σε διάστημα τριών ημερών, το Ολυμπιακό Στάδιο και είχε μια λαμπρή καριέρα – και έχει – στο εξωτερικό: οι σημαντικότεροι τραγουδιστές και μουσικοί, έχουν μόνιμη συνεργασία μαζί του και σε κάθε συνέντευξη τους, μιλάνε για αυτόν με τα καλύτερα λόγια.
Να προσθέσω, εδώ, ότι ο Νταλάρας θεωρεί πολύ καλό τραγουδιστή τον Σφακιανάκη, άσχετα αν ο ίδιος, επιλέγει τελείως διαφορετικό ρεπερτόριο από τον δεύτερο, για λόγους τραγουδιστικής ιδεολογίας, τεχνικής και στυλ. Ο δε Σφακιανάκης, τις δύο φορές που τον έχω συναντήσει ως τώρα, όποτε έγινε αναφορά στον Νταλάρα, μου τόνισε πως είναι μέγας τραγουδιστής, πράγμα που, άλλωστε, ουδείς αμφισβητεί.
Γιατί, λοιπόν, γράφονται αυτά τα ψεύδη; Για να δημιουργήσουν εντυπώσεις; Δεν δημιουργούν. Το τονίζω. Γιατί ο κόσμος ξέρεις, ποιος είναι ο Νταλάρας, ποιος είμαι εγώ, ποιος είναι ο Σφακιανάκης. Ο καθένας μας, υπηρετεί το τραγούδι, με τον τρόπο που γνωρίζει και μπορεί και ουδέποτε χρειάσθηκε «δεκανίκια» και προτροπές για να προχωρήσει. Αυτά, για μια καθαρή εξήγηση. Και με δικαιολογημένες απορίες για την σκοπιμότητα δημοσιευμάτων, όπως αυτές που προκάλεσε τον παρόν σχόλιο.
