Δήμος Μούτσης: Ένας αληθινά μεγάλος δημιουργός

Έχετε σκεφτεί άραγε, τα διαμάντια που κρύβει το μουσικό του υπέδαφος;
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
*Γράφτηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2019

Ο Δημήτρης Μητροπάνος, είναι ένας μοναδικός και συγκλονιστικός τραγουδιστής (δε μπορώ να χρησιμοποιήσω το ρήμα στον Αόριστο) που έχει ριζώσει μέσα στις καρδιές μας, σαν μια σφαίρα, εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες.

Έγινε σύμβολο, έγινε ιδέα, έγινε μύθος και αυτές οι έννοιες εξαϋλώνουν τον γεωγραφικό τόπο και τον αναγάγουν φαντασιακά σε μια άυλη ιδεατή σφαίρα.

Για τον αγαπημένο μας Μήτσο, έχουν γίνει πολλές συναυλίες και ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές τα τελευταία χρόνια και ίσως να έπρεπε να γίνουν και περισσότερες γιατί πραγματικά το αξίζει.

Έχω όμως προσωπικά, ένα παράπονο, το ίδιο που έχει και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και το έχει αναφέρει μάλιστα στις «Ματιές» στην εφημερίδα ΝΕΑ, πριν μερικά χρόνια.

Στα περισσότερα αφιερώματα για το Δημήτρη υποβαθμίζεται ή αγνοείται εντελώς η συμβολή και ο ρόλος του Δήμου Μούτση στη διαδρομή του.

Ο Μούτσης το 1971, σε μια εποχή όπου μεσουρανούσαν δύο τεράστια και «τριζάτα» ονόματα όπως ο Καζαντζίδης και ο Μπιθικώτσης, επέλεξε για ερμηνευτή στον «Άγιο Φεβρουάριο» το Δημήτρη Μητροπάνο γιατί είχε διαγνώσει το μεγάλο του ταλέντο.

Ο «Άγιος Φεβρουάριος» σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, είναι ένα στέρεο και εμβληματικό μουσικό έργο με μια ιδιαίτερη οπτική και έναν εμπνευσμένο λόγο και πιθανόν να συγκαταλέγεται μέσα στα είκοσι σπουδαιότερα έργα της Ελληνικής δισκογραφίας. Τραγούδια όπως «Άλλος για Χίο τράβηξε», «Το σπίτι στην ανηφοριά», «Η σούστα πήγαινε μπροστά» είναι από αυτά που γίναν για να μείνουν.

Τον Μούτση τον γνωρίσαμε από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 όπου ήρθε, μας συστήθηκε και μας έφερε τα δώρα του, με τα εξαιρετικά τραγούδια που έκανε μαζί με τον Γκάτσο.

Το ’70 είναι η συνέχεια μιας εξαιρετικής «πρόδρομης» εποχής, όπου προσεγγίζει τα έργα κορυφαίων ποιητών. Στην «Τετραλογία» φαίνεται το εύρος του ταλέντου του, σε ποίηση Καβάφη, Σεφέρη, Καρυωτάκη και Ρίτσου. Προηγούνται και ακολουθούν σημαντικά έργα όπως «Συνοικισμός Α’» 1972, «Στροφές» 1973, «Μαρτυρίες» 1974 , «Δρομολόγιο» 1979 και αρκετά άλλα.

Και στο ’80 θα καταθέσει σπουδαίες στιγμές.

Ο Μούτσης ξέρει να ξεκλειδώνει και να στρογγυλεύει τον στίχο και να τον εντάσσει μέσα σε μία ενδιαφέρουσα μουσική φόρμα ανακαλύπτοντας το αίμα που περιέχει η κάθε λέξη.

Δεν καταφεύγει σε ανούσια και αδιάφορα «ρετσιτατίβα» όπου τις περισσότερες φορές οδηγούν σε μια αδιάφορη μουσική διεκπεραίωση.

Είχε ένα πνεύμα ανήσυχο με επαρκέστατο μουσικό οπλισμό και ιδιαίτερο σεβασμό στο αντικείμενο αλλά αναζητώντας συνεχώς νέο ήχο.

Η συνθετική του γραφή προσαρμόστηκε με ευφυή τρόπο στις εμπνευσμένες και αριστοτεχνικές ενορχηστρώσεις του, όπου τα τραγούδια του άντεξαν στον χρόνο και φαίνονται ακόμα και σήμερα φρέσκα.

Οι μεγάλοι συνθέτες διαθέτουν ταλέντο, αισθητική αντίληψη και δεν τηρούν κανόνες, συνταγές και προκατασκευασμένα μοντέλα, ούτε προαπαιτούμενα για να στηρίζουν το υλικό τους.

Σε μια συζήτηση που είχα πριν μερικά χρόνια με τον Χρήστο Νικολόπουλο, μου είχε πει, ότι όπως είναι το τραγούδι σήμερα, εάν έβγαινε ο Δήμος με τα έργα που έχει στο συρτάρι του θα μπορούσε να «ταράξει» το δισκογραφικό τοπίο, με την προϋπόθεση βέβαια να τα ερμήνευε ο ίδιος, έστω και προζάροντας.

Ζούμε σε μία εποχή με πάρα πολλά σκουπίδια, μια εποχή πλήρους απομάγευσης του τραγουδιού όπου το μέτριο έχει αναχθεί σε μείζον, και γεννάται ένα ερώτημα:

Βρε παιδιά, έχετε ξεχάσει ότι υπάρχει ένας μεγάλος Δήμος Μούτσης δίπλα μας;

Έχετε σκεφτεί άραγε, τα διαμάντια που κρύβει το μουσικό του υπέδαφος;

Video

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!