Φθάσανε πάλι τα Χριστούγεννα όπως κάθε χρόνο.
Η μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης, γεμάτη μυσταγωγία, ιερότητα αλλά και γεμάτη προσδοκία και ελπίδα από τη γέννηση του θεανθρώπου.
Μια γιορτή πλημμυρισμένη από τραγούδια, Χριστουγεννιάτικα δένδρα με στολίδια, κάλαντα, εορταστική διακόσμηση, αστραφτερούς φωτισμούς και λαμπιόνια. Τα σπίτια γεμάτα από λαχταριστά γλυκά, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, χρωματιστά τραπεζομάντηλα και χαρτοπετσέτες, με δώρα στους αγαπημένους μας και στον εαυτό μας.
Για την ελληνική όμως πραγματικότητα των τελευταίων ετών της κρίσης, τα Χριστούγεννα δημιουργούν μια έθιμο-τυπική χαρούμενη ατμόσφαιρα που προσφέρεται περισσότερο για προσωπική αυτοθεραπεία και συναισθηματική αυθυποβολή, σαν ένα εορταστικό διάλειμμα, σαν μια πρόσκαιρη εκεχειρία για ενταφιασμό των απωλειών και θεραπεία των τραυματισθέντων.
Ένα γκρίζο πέπλο μιζέριας, φτώχιας και αβεβαιότητας καλύπτει τη χώρα και ένα βασικό ερώτημα αιωρείται στην ατμόσφαιρα, εάν οι άνθρωποι επιθυμούν τον ερχομό των Χριστουγέννων ή όχι και εάν αισθάνονται την «Άγια Νύχτα» σαν ένα μαγευτικό εορταστικό τραγούδι ή το αισθάνονται σαν το soundtrack της δυστυχίας τους.
Είναι μια περίοδος για να θυμηθούμε και να ασχοληθούμε με την οικογένεια περισσότερα. Ανακαλύπτουμε συγγενείς τους οποίους είχαμε ξεχασμένους, ανακαλούμε αναμνήσεις από το χρονοντούλαπο της μνήμης και απολαμβάνουμε έντονα το άρωμα των Χριστουγέννων που ζωντανεύει τις αισθήσεις.
Η αγορά βρίθει από ξενόφερτα καταναλωτικά πρότυπα ξεχνώντας ή μην γνωρίζοντας οι περισσότεροι τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη, της ελληνικής υπαίθρου (όπου εκεί μόνο μπορείς να αντιληφθείς το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων) ή αναπολώντας τα Χριστούγεννα μιας «μαγικής Αθήνας» άλλων εποχών.
Γεμάτη η ατμόσφαιρα αυτές τις μέρες από μεγάλη ποικιλία ευχών όπου δυστυχώς όμως δεν πιάνει σχεδόν καμία.
Δεν πιάνει σχεδόν καμία γιατί όλοι εμείς μαζί καταντήσαμε τη χώρα μας ένα χρέπι και τους εαυτούς μας καρικατούρες Ευρωπαίων πολιτών.
Τώρα πλέον δεν αποκλείεται με την ίδια υπερρεαλιστική προσέγγιση της ύπαρξης του Άι Βασίλη, πως δεν θα μας εξέπληττε να τον δούμε να ζητιανεύει στους δρόμους αφού άλλωστε έχουμε ήδη δεί τον Χριστό φαντάρο.
Είχαμε πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ και έπρεπε να φάμε μερικές φάπες για να σφίξουν οι «πισινοί» μας.
Τα Χριστούγεννα όμως είναι κυρίως γιορτή που ανήκει στα παιδιά. Παρόλη τη μαυρίλα που μας κυριεύει αυτή την εποχή, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να φέρουμε το χαμόγελο στα χείλη τους ποντάροντας όμως περισσότερο στην παιδική αμεριμνησία κρύβοντας τη θλιβερή πραγματικότητα για να μην πληγωθεί ο ευαίσθητος ψυχισμός τους.
Δυστυχώς όμως παρόλες τις προσπάθειές μας ισχύει ο καταπληκτικός στίχος του Νιόνιου «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα».
Σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα!
