Καθισμένος σ’ ένα τραπεζάκι δίπλα στη τζαμαρία του αγαπημένου μου και ίσως του περισσότερο φημισμένου café της Ευρώπης, του Café de Flore στο νούμερο 172 της Saint Germain, χαζεύω τους περαστικούς.
Ανοιγμένες ομπρέλες, βιαστικά βήματα, χαμηλωμένα βλέμματα για να αποφύγουν τα απρόοπτα της βροχής, δημιουργούν μια καταπληκτική εικόνα που τη ρουφάει η ματιά μου, την ώρα που απολαμβάνω έναν μοσχοβολάτο ζεστό café au lait, σπεσιαλιτέ του φημισμένου Παριζιάνικου bistrot.
Η προσοχή μου συγκεντρώνεται σ’ ένα τύπο με μπερέ, κασκόλ και μποτίνια που βαδίζει αργά-αργά μέσα στη βροχή, χωρίς ομπρέλα, αδιαφορώντας για το νερό που πέφτει, λες και απολαμβάνει το γεγονός, με φουσκωμένα μάγουλα που δείχνουν ότι με τα χείλη του σφυρίζει μάλλον κάποιο μουσικό κομμάτι.
Ξαφνικά νομίζω ότι ακούω από τα διακριτικά ηχεία του Café de Flore ή το πιθανότερο να μην ακούω αλλά να το αισθάνομαι, το La Bohème του Charles Aznavour κι η σκέψη μου ταξίδεψε στη κοντινή Μονμάρτη που βρίσκεται πολύ κοντά μου, στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα.
Ένα γραφικό προάστιο σκαρφαλωμένο σ’ έναν υπέροχο λόφο, με λιθόστρωτα σοκάκια πλημμυρισμένα με μελωδίες, πλατείες, γραφικά Cafe, καμπαρέ, σπίτια με ωραίους κήπους, ανεμόμυλους και υπαίθριους ζωγράφους.
Οι Μποέμ της Μονμάρτης μπήκαν στην παρέα της φαντασίας μου, μαζί με τα καβαλέτα τους, τα τελάρα, τα μολύβια, τις γόμες, τα λάδια με τα πινέλα και τα ποτήρια με το νέφτι.
Το Παρίσι γύρω, μου φάνηκε να είναι τυλιγμένο στο άρωμα της Μπελ Επόκ.
Κοιτάζοντας μέσα απ’ το τζάμι της Saint Germain, οι φιγούρες των ανθρώπων που προχωρούσαν μέσα στη βροχή πήραν τη μορφή του Γκιγιώμ Απολλιναίρ, του Τουλούζ-Λωτρέκ, του Εντγκάρ Ντεγκά, του Πολ Βερλαίν, του Ρεμπώ και όλων αυτών που αποτελούσαν την Παρέα της Μονμάρτης, που είχαν καταλάβει ότι η ζωή έχει ενδιαφέρον μόνο όταν ανατρέπει τα δεδομένα.
Σ’ αυτούς που αποτελούσαν τα αουτσάιντερ της ζωής, που λόγχιζαν τον καθωσπρεπισμό, τις κοινωνικές συμβάσεις και τα αρτηριοσκληρυντικά πρέπει.
Στους εκκεντρικούς επαναστάτες, τους ματαιόδοξους αμοραλιστές, τους δημιουργικούς, αυτοκαταστροφικούς αρνητές του κατεστημένου που ίσως κάποτε ο τρόπος ζωής τους να είχε θετικό πρόσημο αλλά σήμερα πιθανόν να θεωρείται μια ανόητη φαντασίωση.
Οι συμπεριφορές τους είχαν διάφορες νοηματικές αποχρώσεις, της έννοιας της ελευθερίας και ουσιαστικά περιγράφουν έναν ήρωα μοναχικό, ευφυή αλλά ταυτόχρονα και «έξω καρδιά» που ήταν αφόρητα αδιάφορος για έναν κόσμο, ο οποίος περιστασιακά τους ανήκει.
Ήταν άνθρωποι που κουβαλούσαν τη θερμοκρασία αληθινών προσώπων μέσα από την αντιφατικότητά τους, την γοητεία τους, την απέχθειά τους και την ομορφιά τους. Αγαπούσαν με πάθος την ποίηση, τη ζωγραφική, τον έρωτα, τις ηδονές, τη φιλία και τις ανθρώπινες σχέσεις. Απέφευγαν το Savoir Vivre της καθημερινότητας γιατί θεωρούσαν ότι ήταν μια συνεχή άσκηση στη ψευδολογία.
Στο διπλανό τραπέζι ένας νέος 30-35 ετών, περίπου με ανάλογο ντύσιμο με τoν μποέμ, μέσα στη βροχή της Saint Germain, έχει απλώσει μπροστά του ένα μπλοκ ιχνογραφίας και τα χρωματιστά μολύβια του και το βλέμμα του είναι καρφωμένο στη πανέμορφη κοπέλα που κάθεται στο απέναντι τραπέζι και πίνει ένα amaretto με τριμμένο πάγο, με τη φίλη της.
Φαίνεται διάχυτη η αγωνία του να αιχμαλωτίσει και να αποτυπώσει πάνω στο χαρτί του, που γδέρνεται από τα μολύβια του, τα υπέροχα μελιά «κρασάτα» μάτια της κοπέλας, ενώ το βλέμμα του είχε φλογιστεί με ερωτικό καλλιτεχνικό οίστρο.
Μου θύμισε τον μποέμ Δημήτρη Χορν στην ταινία Κάλπικη λίρα που προσπαθούσε από τα χείλη της Έλλης Λαμπέτη να ζωντανέψει πάνω στον καμβά του το πιο ερωτικό «Σ’ αγαπώ» της Ελληνικής οθόνης.
Όλο αυτό το σκηνικό προκαλεί μία νοσταλγική ανάπλαση του παρελθόντος, μιας νιότης που πέρασε θριαμβευτικά αλλά δεν θρηνεί πάνω στα ερείπια των χαμένων ιδεολογιών γιατί παραμένει ακόμα ζωντανή τουλάχιστον στον αέρα της Μονμάρτης έστω κι αν από τα παράθυρα δεν κρέμονται πια πασχαλιές.
