Άλλωστε στην πολύχρονη διαδρομή του στον κόσμο του τραγουδιού, ο Δήμος Μούτσης ποτέ δεν έγραψε τραγούδια με την ιδιότητα του επαγγελματία που καλείται να υπηρετήσει σκοπιμότητες και συμφέροντα προσθέτοντας παράλληλα επιπλέον ατού στο βιογραφικό του και μοιραία στην «τσέπη» του και την απατηλή λάμψη της ματαιόδοξης επικαιρότητας.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στην κορυφή της συνθετικής διαδρομής του κι ενώ το σύμπαν του τραγουδιού υποκλίνονταν στο μεγαλείο του, θερμοπαρακαλώντας τον για νέες καταθέσεις, ο Μούτσης, κόντρα σε στερεότυπα και συμβάσεις, ακολούθησε το δύσβατο –τότε- και μοναχικό δρόμο του τραγουδοποιού. Οι δημιουργίες του επιβεβαίωσαν την απρόσμενη επιλογή του, καθώς ανέδειξαν έναν δημιουργό δίχως σύνορα αλλά και ένα ιδανικό ερμηνευτή των πονημάτων του. Ο τρόπος ερμηνείας του είναι αφοπλιστικά εκφραστικός, μεστός και απαράμιλλος. Κανείς τραγουδιστής δεν θα μπορούσε να έχει ανάλογα και τόσο ουσιαστικά αποτελέσματα. Ο πρωτοπόρος Μούτσης για μια ακόμη φορά χάραζε νέους δρόμους…
Εδώ και αρκετά χρόνια ο Μούτσης αρνείται να παίξει στο παιχνίδι του τραγουδιού και τους κανόνες που έχουν διαμορφωθεί γύρω από αυτό κι ας γεμίζει ανελλιπώς το οπλοστάσιο του με νέα τραγούδια. Η δημιουργία είναι τρόπος αλλά και στάση ζωής. Είμαι βέβαιος πως αν βρει το κατάλληλο έδαφος και τις προϋποθέσεις -σε μια σκοτωμένη δισκογραφία και μια ταραγμένη κοινωνία που παλεύει να βρει το βήμα της και να σωθεί μέσα από συμπληγάδες- τα τραγούδια του μπορούν να λειτουργήσουν σαν αναγκαίο και ευεργετικό ηλεκτροσόκ προκαλώντας αλυσιδωτές, θεραπευτικές αντιδράσεις. Σαν βάλσαμο, ευλογία και ταυτόχρονα εφαλτήριο για μια νέα λυτρωτική αρχή. Ο Μούτσης είναι ένας από τους μονάκριβους και εκλεκτούς που είναι ακόμη σε θέση να κάνει «Στροφή», να ορθώσει «Φράγμα», να οργανώσει «Δρομολόγιο». Την ίδια άποψη έχει και ο καλός, γλυκός μου φίλος και σπουδαίος συνθέτης Χρήστος Νικολόπουλος.
