παιδεία, το life style και το «κακό» - γιατί υπάρχει και το αξιόπιστο και αξιοπρόσεκτο που λειτουργεί… αλλιώς, ως εξαίρεση του κανόνα- internet καταβροχθίζουν αδιάκοπα όποιο υπόλειμμα πολιτισμού έχει απομείνει σ’ αυτόν τον ευλογημένο αλλά και ταυτόχρονα πληγωμένο τόπο.
Τα πράγματα είναι έτσι ή κάπως έτσι, αλλά ξαφνικά κάτι καλό γίνεται γύρω μας και ξυπνάει το πολιτιστικό ένστικτο της φυλής μας και αναγεννιέται η προσδοκία της ελπίδας, που μετριάζει την όποια απογοήτευση.
Για όλα αυτά που γράφω, αφορμή στάθηκε η εξαιρετική εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου για το «Μουσικό σχολείο Βόλου».
Ο Βόλος, από τα τέλη του 19ου αιώνα αποτελούσε μια κοιτίδα πολιτισμού, με μία απόλυτα οργανωμένη αστική τάξη, με υψηλή αισθητική και στο πλάι της ένα ιδιαίτερα δυναμικό εργατικό κίνημα. Είχε ένα Πρότυπο Παρθεναγωγείο, παράρτημα του Εθνικού Θεάτρου, Εμπορική σχολή, κλασσική ορχήστρα, μουσεία, έγκριτες εφημερίδες και καταπληκτικά νεοκλασικά κτίρια, τα περισσότερα από τα οποία δυστυχώς αφάνισε η μανία του εγκέλαδου στις αρχές της δεκαετίας του '50.
Στην εκπομπή, λοιπόν, του Σπύρου για το «Μουσικό σχολείο Βόλου» το στούντιο γέμισε από φρεσκάδα και νιάτα με μάτια που πετάνε φλόγες και ζεστές τρυφερές καρδιές, από παιδιά κατηρτισμένα μουσικά που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα σε ταλέντο και επαγγελματισμό από τους ήδη επαγγελματίες ομότεχνούς τους. Καταπληκτικές φωνές, εξαίρετοι μουσικοί και μία μαγική και απόλυτα συντονισμένη χορωδία με διφωνίες και τριφωνίες.
Η εκπομπή ήταν αφιερωμένη στον Βασίλη Τσιτσάνη, τον μεγάλο αυτόν Έλληνα, έναν επαναστάτη που άλλαξε την ιστορία του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού.
Τα παιδιά του «Μουσικού σχολείου Βόλου» έδειξαν με τη μουσική τους συμπεριφορά ότι γνωρίζουν το έργο του Τσιτσάνη σε βάθος και στάθηκαν με ταλέντο και περίσσιο σεβασμό απέναντί του.
Όλοι ήταν εξαιρετικοί, όμως θα σταθώ ιδιαίτερα σ’ ένα καταπληκτικό κορίτσι, τη Νεφέλη Σγατσή, που ερμήνευσε το «Γεννήθηκα για να πονώ» σε στίχους Κώστα Βίρβου, η οποία μου θύμισε την αξέχαστη Μαρίκα Νίνου.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στη Διευθύντρια του σχολείου, κυρία Αρετή Τζανετοπούλου και τους καθηγητές Ανδρέα Κατσιγιάννη και Ζαφείρη Κουκουτσέλη καθώς επίσης και σε όλους τους συντελεστές αυτής της προσπάθειας, ορμώμενης από έναν πολιτιστικό εθελοντισμό.
Θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα, του οποίου σίγουρα όλοι γνωρίζουμε την απάντηση: Τί κάνει άραγε το κράτος για να βοηθήσει ανάλογες προσπάθειες και γιατί δεν βοηθάει να δημιουργηθεί ένα μουσικό σχολείο σε κάθε πόλη της χώρας;
Να σημειώσουμε επίσης ότι στα μουσικά σχολεία εκτός από την εξαιρετική δουλειά που γίνεται, δεν παρουσιάζεται ούτε δείγμα παραβατικής συμπεριφοράς μεταξύ των παιδιών, καθώς αυτό είναι ένα θέμα που απασχολεί όλους μας τον τελευταίο καιρό.
Ας ρίξει επιτέλους το κράτος μια πιο ζεστή ματιά στο θέμα του πολιτισμού και να καταλάβει ότι ο πολιτισμός είναι για τη χώρα μας ένα ιδιαίτερα σημαντικό κεφάλαιο και αν υπήρχαν ανοιχτά μυαλά θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τον πολιτισμό μας και σαν ένα όπλο ήπιας διπλωματίας.
Δείτε όλη την εκπομπή στο ακόλουθο link
Τα πράγματα είναι έτσι ή κάπως έτσι, αλλά ξαφνικά κάτι καλό γίνεται γύρω μας και ξυπνάει το πολιτιστικό ένστικτο της φυλής μας και αναγεννιέται η προσδοκία της ελπίδας, που μετριάζει την όποια απογοήτευση.
Για όλα αυτά που γράφω, αφορμή στάθηκε η εξαιρετική εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου για το «Μουσικό σχολείο Βόλου».
Ο Βόλος, οι τέχνες, η μουσική
Ο Βόλος, από τα τέλη του 19ου αιώνα αποτελούσε μια κοιτίδα πολιτισμού, με μία απόλυτα οργανωμένη αστική τάξη, με υψηλή αισθητική και στο πλάι της ένα ιδιαίτερα δυναμικό εργατικό κίνημα. Είχε ένα Πρότυπο Παρθεναγωγείο, παράρτημα του Εθνικού Θεάτρου, Εμπορική σχολή, κλασσική ορχήστρα, μουσεία, έγκριτες εφημερίδες και καταπληκτικά νεοκλασικά κτίρια, τα περισσότερα από τα οποία δυστυχώς αφάνισε η μανία του εγκέλαδου στις αρχές της δεκαετίας του '50.
Στην εκπομπή, λοιπόν, του Σπύρου για το «Μουσικό σχολείο Βόλου» το στούντιο γέμισε από φρεσκάδα και νιάτα με μάτια που πετάνε φλόγες και ζεστές τρυφερές καρδιές, από παιδιά κατηρτισμένα μουσικά που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα σε ταλέντο και επαγγελματισμό από τους ήδη επαγγελματίες ομότεχνούς τους. Καταπληκτικές φωνές, εξαίρετοι μουσικοί και μία μαγική και απόλυτα συντονισμένη χορωδία με διφωνίες και τριφωνίες.
Η εκπομπή ήταν αφιερωμένη στον Βασίλη Τσιτσάνη, τον μεγάλο αυτόν Έλληνα, έναν επαναστάτη που άλλαξε την ιστορία του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού.
Τα παιδιά του «Μουσικού σχολείου Βόλου» έδειξαν με τη μουσική τους συμπεριφορά ότι γνωρίζουν το έργο του Τσιτσάνη σε βάθος και στάθηκαν με ταλέντο και περίσσιο σεβασμό απέναντί του.
Όλοι ήταν εξαιρετικοί, όμως θα σταθώ ιδιαίτερα σ’ ένα καταπληκτικό κορίτσι, τη Νεφέλη Σγατσή, που ερμήνευσε το «Γεννήθηκα για να πονώ» σε στίχους Κώστα Βίρβου, η οποία μου θύμισε την αξέχαστη Μαρίκα Νίνου.
Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές του «Μουσικού σχολείου Βόλου»
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στη Διευθύντρια του σχολείου, κυρία Αρετή Τζανετοπούλου και τους καθηγητές Ανδρέα Κατσιγιάννη και Ζαφείρη Κουκουτσέλη καθώς επίσης και σε όλους τους συντελεστές αυτής της προσπάθειας, ορμώμενης από έναν πολιτιστικό εθελοντισμό.
Θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα, του οποίου σίγουρα όλοι γνωρίζουμε την απάντηση: Τί κάνει άραγε το κράτος για να βοηθήσει ανάλογες προσπάθειες και γιατί δεν βοηθάει να δημιουργηθεί ένα μουσικό σχολείο σε κάθε πόλη της χώρας;
Να σημειώσουμε επίσης ότι στα μουσικά σχολεία εκτός από την εξαιρετική δουλειά που γίνεται, δεν παρουσιάζεται ούτε δείγμα παραβατικής συμπεριφοράς μεταξύ των παιδιών, καθώς αυτό είναι ένα θέμα που απασχολεί όλους μας τον τελευταίο καιρό.
Ας ρίξει επιτέλους το κράτος μια πιο ζεστή ματιά στο θέμα του πολιτισμού και να καταλάβει ότι ο πολιτισμός είναι για τη χώρα μας ένα ιδιαίτερα σημαντικό κεφάλαιο και αν υπήρχαν ανοιχτά μυαλά θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τον πολιτισμό μας και σαν ένα όπλο ήπιας διπλωματίας.
Δείτε όλη την εκπομπή στο ακόλουθο link
