Μία από τις σημαντικότερες παγκόσμιες λογοτεχνικές καταθέσεις είναι η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Καρόλου Ντίκενς.
Το έργο γράφτηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1843 με πρωτότυπο τίτλο “A Christmas Carol” (Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα). Μόλις την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας το βιβλίο έκανε απίστευτα νούμερα κυκλοφορίας για την εποχή, που ανέρχονταν στα 6.000 αντίτυπα.
Την εποχή της συγγραφής του βιβλίου τα κυρίαρχα θέματα της Βικτωριανής Αγγλίας που βίωνε τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής ασυδοσίας της βιομηχανικής επανάστασης, ήταν η μεγάλη φτώχια και η κοινωνική αδικία.
Ήρωας του βιβλίου ο Εμπενίζερ Σκρουτζ, ένας ηλικιωμένος και τσιγκούνης έμπορος (λογοτεχνικός πρόγονος του Σκρουτζ Μακ Ντακ του Ντίσνεϋ). Ένας παραδόπιστος, άκαρδος άνθρωπος, παγερά αδιάφορος για τους συνανθρώπους του και όλα αυτά που βίωναν. Μοναδικό του ενδιαφέρον το αυγάτισμα της περιουσίας του.
Η Παραμονή των Χριστουγέννων, για αυτόν μόνο γιορτή δεν ήταν αλλά χάσιμο χρόνου και χρημάτων λόγω της αργίας.
Το βράδυ της παραμονής ο Σκρουτζ δούλευε μέχρι αργά στο γραφείο του, με λίγα κάρβουνα στη σόμπα δίπλα του λόγω τσιγκουνιάς.
Τότε, τον επισκέφτηκε ο ανιψιός του ο Φρεντ.
«Θείε, Καλά Χριστούγεννα»
«Κακά, ψυχρά κι ανάποδα…» γκρίνιαξε το Σκρουτζ
«Θείε, μη μου μουτρώνεις. Ήρθα να σε καλέσω για το μεσημέρι» είπε ο Φρεντ
Ο Σκρουτζ αρνήθηκε γιατί θεωρούσε τα Χριστούγεννα χάσιμο χρόνου.
Ο Φρεντ έφυγε αφού χαιρέτησε τον Μπομπ Κράτσιτ, που ξεπάγιαζε στο διπλανό γραφείο χωρίς σόμπα.
Ο Μπομπ Κράτσιτ ετοιμάστηκε κι αυτός να φύγει.
«Υποθέτω ότι δε θέλεις να δουλέψεις αύριο» του είπε ο Σκρουτζ με δυσφορία.
Ο Μπομπ κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
«Α-α-αν δε σας πειράζει κυ-κυ-κύριε Σκρουτζ» τραύλισε ο καημένος ο Μπομπ.
«Δεν μου αρέσει να σε πληρώνω όταν δεν εργάζεσαι» τον διέκοψε ο Σκρουτζ. «Πάντως μεθαύριο θα πιάσεις από νωρίς δουλειά».
Ο Σκρουτζ έφυγε και τράβηξε για το παλιό και φθαρμένο διαμέρισμά του που ανήκε κάποτε στον Τζακ Μάρλεϊ, συνέταιρό του.
Έβγαλε το παλτό του, φόρεσε τις παντόφλες και κάθισε δίπλα στο τζάκι.
Ξαφνικά απ’ την μεριά της αποθήκης άκουσε να σέρνονται βαριές αλυσίδες και βαριά σιδερένια αντικείμενα.
Μέσα από την κλειστή πόρτα, γλίστρησε μία παράξενη σκιά και αιωρούμενη στάθηκε στη μέση του δωματίου.
Ήταν το φάντασμα του παλιού συνεταίρου του Σκρουτζ που είχε πεθάνει πριν από εφτά χρόνια.
«Ποιος είσαι;» ψιθύρισε
«Ποιος ήμουν» τον διόρθωσε το φάντασμα
«Ήμουν ο Τζακ Μάρλεϊ, ο συνέταιρος σου. Δεν με θυμάσαι;»
Το φάντασμα του Μάρλεϊ κάθησε στην αγαπημένη του πολυθρόνα. Ο Σκρουτζ που κόντευε να λιποθυμήσει από το φόβο του, τον ρώτησε ικετευτικά «Τζακ, πες μου τι θέλεις;»
«Βλέπεις αυτές τις αλυσίδες;» τον ρώτησε το φάντασμα. «Κάθε κρίκος τους, αντιπροσωπεύει και μία άσχημη κουβέντα της ζωής μου. Όσο για τα βαριά χρηματοκιβώτια που σέρνω; Είναι τα πλούτη που συγκέντρωσα και δεν τα χρησιμοποίησα σωστά. Όλα αυτά θέλω να τα σκεφτείς σοβαρά και να δεις και τη δική σου ζωή αλλιώς Σκρουτζ».
Όλη αυτή η εξαιρετική ιστορία η οποία στο τέλος εξελίσσεται εξαιρετικά και γίνεται αφορμή να αλλάξει όλη η ζωή του Σκρουτζ, η οποία παίρνει στο τέλος θετικό πρόσημο, έχει βαθύτερο νόημα.
Αποκαλύπτει τη ματαιότητα της εφήμερης ζωής αλλά ταυτόχρονα και το μεγαλείο της αν καταφέρει ο άνθρωπος να φωλιάσει στην καρδιά του η αγάπη, η καλοσύνη και η συμπόνια για το διπλανό του.
Αν μπορέσει να στολίσει τα χείλη του με ένα χαμόγελο και να μετατρέψει το «εγώ» σε «εμείς».
Να αντιληφθεί ο άνθρωπος ότι ο πραγματικός πλούτος, δεν είναι αυτός που συσσωρεύεται στη τσέπη του και στα χρηματοκιβώτια αλλά τα συναισθήματα που κρύβει στην καρδιά του και οι γνώσεις που κουρνιάζουν στο μυαλό του.
Η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» ζέστανε τις καρδιές των ανθρώπων και ανήγαγε την ημέρα των Χριστουγέννων ως μία γιορτή αγάπης, συμπόνοιας και αλληλεγγύης.
Ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο της κρίσης, με τα αμέτρητα θύματά της, μία καλή κουβέντα, ένα άπλωμα του χεριού στο διπλανό μας και μία στοιχειώδη βοήθεια, έχει σαν αποτέλεσμα το αστέρι της Βηθλεέμ να λάμψει περισσότερο.
«Καλά Χριστούγεννα»
Το έργο γράφτηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1843 με πρωτότυπο τίτλο “A Christmas Carol” (Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα). Μόλις την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας το βιβλίο έκανε απίστευτα νούμερα κυκλοφορίας για την εποχή, που ανέρχονταν στα 6.000 αντίτυπα.
Την εποχή της συγγραφής του βιβλίου τα κυρίαρχα θέματα της Βικτωριανής Αγγλίας που βίωνε τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής ασυδοσίας της βιομηχανικής επανάστασης, ήταν η μεγάλη φτώχια και η κοινωνική αδικία.
«Χριστουγεννιάτικη Ιστορία»
Ήρωας του βιβλίου ο Εμπενίζερ Σκρουτζ, ένας ηλικιωμένος και τσιγκούνης έμπορος (λογοτεχνικός πρόγονος του Σκρουτζ Μακ Ντακ του Ντίσνεϋ). Ένας παραδόπιστος, άκαρδος άνθρωπος, παγερά αδιάφορος για τους συνανθρώπους του και όλα αυτά που βίωναν. Μοναδικό του ενδιαφέρον το αυγάτισμα της περιουσίας του.
Η Παραμονή των Χριστουγέννων, για αυτόν μόνο γιορτή δεν ήταν αλλά χάσιμο χρόνου και χρημάτων λόγω της αργίας.
Το βράδυ της παραμονής ο Σκρουτζ δούλευε μέχρι αργά στο γραφείο του, με λίγα κάρβουνα στη σόμπα δίπλα του λόγω τσιγκουνιάς.
Τότε, τον επισκέφτηκε ο ανιψιός του ο Φρεντ.
«Θείε, Καλά Χριστούγεννα»
«Κακά, ψυχρά κι ανάποδα…» γκρίνιαξε το Σκρουτζ
«Θείε, μη μου μουτρώνεις. Ήρθα να σε καλέσω για το μεσημέρι» είπε ο Φρεντ
Ο Σκρουτζ αρνήθηκε γιατί θεωρούσε τα Χριστούγεννα χάσιμο χρόνου.
Ο Φρεντ έφυγε αφού χαιρέτησε τον Μπομπ Κράτσιτ, που ξεπάγιαζε στο διπλανό γραφείο χωρίς σόμπα.
Ο Μπομπ Κράτσιτ ετοιμάστηκε κι αυτός να φύγει.
«Υποθέτω ότι δε θέλεις να δουλέψεις αύριο» του είπε ο Σκρουτζ με δυσφορία.
Ο Μπομπ κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
«Α-α-αν δε σας πειράζει κυ-κυ-κύριε Σκρουτζ» τραύλισε ο καημένος ο Μπομπ.
«Δεν μου αρέσει να σε πληρώνω όταν δεν εργάζεσαι» τον διέκοψε ο Σκρουτζ. «Πάντως μεθαύριο θα πιάσεις από νωρίς δουλειά».
Το φάντασμα του Μάρλεϊ
Ο Σκρουτζ έφυγε και τράβηξε για το παλιό και φθαρμένο διαμέρισμά του που ανήκε κάποτε στον Τζακ Μάρλεϊ, συνέταιρό του.
Έβγαλε το παλτό του, φόρεσε τις παντόφλες και κάθισε δίπλα στο τζάκι.
Ξαφνικά απ’ την μεριά της αποθήκης άκουσε να σέρνονται βαριές αλυσίδες και βαριά σιδερένια αντικείμενα.
Μέσα από την κλειστή πόρτα, γλίστρησε μία παράξενη σκιά και αιωρούμενη στάθηκε στη μέση του δωματίου.
Ήταν το φάντασμα του παλιού συνεταίρου του Σκρουτζ που είχε πεθάνει πριν από εφτά χρόνια.
«Ποιος είσαι;» ψιθύρισε
«Ποιος ήμουν» τον διόρθωσε το φάντασμα
«Ήμουν ο Τζακ Μάρλεϊ, ο συνέταιρος σου. Δεν με θυμάσαι;»
Το φάντασμα του Μάρλεϊ κάθησε στην αγαπημένη του πολυθρόνα. Ο Σκρουτζ που κόντευε να λιποθυμήσει από το φόβο του, τον ρώτησε ικετευτικά «Τζακ, πες μου τι θέλεις;»
«Βλέπεις αυτές τις αλυσίδες;» τον ρώτησε το φάντασμα. «Κάθε κρίκος τους, αντιπροσωπεύει και μία άσχημη κουβέντα της ζωής μου. Όσο για τα βαριά χρηματοκιβώτια που σέρνω; Είναι τα πλούτη που συγκέντρωσα και δεν τα χρησιμοποίησα σωστά. Όλα αυτά θέλω να τα σκεφτείς σοβαρά και να δεις και τη δική σου ζωή αλλιώς Σκρουτζ».
Το «εγώ» σε «εμείς»
Όλη αυτή η εξαιρετική ιστορία η οποία στο τέλος εξελίσσεται εξαιρετικά και γίνεται αφορμή να αλλάξει όλη η ζωή του Σκρουτζ, η οποία παίρνει στο τέλος θετικό πρόσημο, έχει βαθύτερο νόημα.
Αποκαλύπτει τη ματαιότητα της εφήμερης ζωής αλλά ταυτόχρονα και το μεγαλείο της αν καταφέρει ο άνθρωπος να φωλιάσει στην καρδιά του η αγάπη, η καλοσύνη και η συμπόνια για το διπλανό του.
Αν μπορέσει να στολίσει τα χείλη του με ένα χαμόγελο και να μετατρέψει το «εγώ» σε «εμείς».
Να αντιληφθεί ο άνθρωπος ότι ο πραγματικός πλούτος, δεν είναι αυτός που συσσωρεύεται στη τσέπη του και στα χρηματοκιβώτια αλλά τα συναισθήματα που κρύβει στην καρδιά του και οι γνώσεις που κουρνιάζουν στο μυαλό του.
Η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» ζέστανε τις καρδιές των ανθρώπων και ανήγαγε την ημέρα των Χριστουγέννων ως μία γιορτή αγάπης, συμπόνοιας και αλληλεγγύης.
Ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο της κρίσης, με τα αμέτρητα θύματά της, μία καλή κουβέντα, ένα άπλωμα του χεριού στο διπλανό μας και μία στοιχειώδη βοήθεια, έχει σαν αποτέλεσμα το αστέρι της Βηθλεέμ να λάμψει περισσότερο.
«Καλά Χριστούγεννα»
