Αντίο Φίλε…

Συγκλονίζεσαι ολόκληροςαπ’ το πετσί σου μέχρι βαθιά μες την ψυχή σου. Συγκλονίζεται όλη η Ελλάδα, όλος ο λαός της. Κλείνει η αυλαία μιας μοναδικής παράστασης, που είναι η παράσταση της Ελλάδας μας τα τελευταία 60 χρόνια. Μιας Ελλάδας βουτηγμένης στην φτώχεια, στη λάσπη και στη σκόνη, τσακισμένη από τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα αλλά ταυτόχρονα μιας Ελλάδας περήφανης, με φιλότιμο, με ανθρωπιά αλλά και πλούσιο καλλιτεχνικό ταλέντο.

Βασικός πρωταγωνιστής αυτής της μοναδικής παράστασης ήταν ο Θανάσης Βέγγος, όπου με το ταλέντο του, χάριζε απλόχερα το γέλιο στον πονεμένο αυτό κόσμο. Κέρδισε όμως και αυτός από τον κόσμο, την ευγνωμοσύνη του, που φαινόταν ξεκάθαρα να ξεχειλίζει από τα μάτια και τα χείλη των θεατών που τον απολάμβαναν.

Δεν έπαιξε ποτέ το ρόλο του κακού γιατί δεν τον άντεχε το τομάρι του και η ψυχή του. Δεν ήταν απλός ο γλυκός μας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, αλλά ο άνθρωπος που ήταν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, στην αυλή μας, και στην χαρά και στη λύπη μας. Συντρόφευε αδιάκοπα τα παιδικά μας χρόνια, αργότερα την εφηβεία μας και πρόσφατα τη βιολογική μας ωριμότητα. Ήταν η παρέα μας και η συντροφιά μας στην καθημερινή μας ζωή αλλά και μες τα όνειρά μας. Όταν ξυπνάγαμε, τα φτιάχναμε ένα χάρτινο καραβάκι, για να ταξιδέψουν νοητά στον όποιο παραλήπτη επιθυμούσαμε.

Δε νοιώθω την ανάγκη μέσα από αυτό το σημείωμα, να αναφέρω πότε ξεκίνησε, πόσες ταινίες έκανε και πόσα βραβεία πήρε. Σημασία έχει, ότι ο Θανάσης έφυγε σήμερα από κοντά μας. Θανάση, καλέ μας άνθρωπε και φίλε μας, μακάρι να αξίζαμε κι εμείς τον παράδεισο, όπως δικαιωματικά εσύ τον αξίζεις, για να είχαμε μία δεύτερη ευκαιρία, να σε συναντήσουμε, να σε αγκαλιάσουμε και να σε φιλήσουμε. Αντίο φίλε.