κάθε μέρα τη ζωή μας. Ο κόσμος είναι αιχμάλωτος στο φόβο και την ανασφάλεια από τις καθημερινές καρπαζιές που δέχεται από τους κυβερνόντες. Απέναντί μας βρίσκεται μια κυβέρνηση πλαδαρή, μια αντιπολίτευση αλλού για αλλού και μια αριστερά στείρα χωρίς όραμα ,εκτός τόπου και χρόνου ,ανίκανη να εμπνεύσει όπως το έκανε παλαιότερα.
Το savoir vivre της πολιτικής καθημερινότητας είναι μια συνεχής άσκηση στη ψευδολογία ,στον λαϊκισμό και στην αερολογία.
Πληρώνουμε τα λάθη μας από τη λάθος εκτίμηση που είχαμε ότι τα πράγματα γενικώς υπερκυβερνώνται και υπερυθμίζονται, ενώ στην πραγματικότητα στηρίζονται σε μία σχιζοφρενή εξίσωση, όπου στο ένα της άκρο απεικονίζει ένα Status Quo και στο άλλο το χάος.
Είναι μια εποχή όμως που και τα ψέματα ακόμη τέλειωσαν.
Το μόνο ίσως καλό που βρίσκουμε μέσα στην κρίση είναι ότι χάσαμε τις μάσκες μας και βλέπουμε τον πραγματικό μας εαυτό ώστε κοιτάζοντας στον καθρέφτη να βλέπουμε μόνο τα βάσανα μας.
Κάποια ελπίδα όμως δημιουργεί το κίνημα των αγανακτισμένων. Ένα κίνημα ακομμάτιστο, ειρηνικό, χωρίς βιαιότητες, χωρίς κουκούλες, που μπορεί να αντιμετωπίζει την εξουσία αν χρειαστεί «πρόσωπο με κράνος», δεν καταστρέφει δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες και η αντίδρασή του έχει μία τίμια και καθαρή περπατησιά –προς το παρόν τουλάχιστον-, και είναι γεμάτη από πρόσωπα που λάμπουν και τραγουδούν.
Φαίνεται όμως ότι κάτι λείπει. Λείπει αυτό το κάτι που θα μπορούσε να πάρει απ’ το χέρι τη ζωντάνια, την ορμή και τον πόθο αυτού του κινήματος και να το οδηγήσει στη διεκδίκηση και επίτευξη των δίκαιων κοινωνικών αιτημάτων τους.
Λείπει η παρουσία των προσωπικοτήτων της διανόησης και της τέχνης που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν ,να εξιτάρουν ,να καθοδηγήσουν το κίνημα και να μετατρέψουν τη σπίθα σε δυνατή φλόγα.
Λείπει ένας στίχος, ένα τραγούδι, μια έντιμη φάτσα, μια καθαρή και ακομμάτιστη σημαία, που θα ξεσηκώσει και θα φλογίσει τις ψυχές αυτών των ανθρώπων.
Κατά τον Σαρτρ ,κάθε πνευματικός άνθρωπος πρέπει στις κρίσιμες στιγμές να μετατρέπεται σε λαϊκό αγωνιστή. Η τέχνη και η διανόηση δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο, αλλά μπορεί να φέρει κοντά τους ανθρώπους ανεξαρτήτων πολιτικών και θρησκευτικών διαφορών. Η τέχνη δεν μπορεί από μόνη της να κάνει μια κοινωνική επανάσταση μπορεί όμως να την προετοιμάσει και να την πλοηγήσει.
Στις σύγχρονες ανοιχτές και ανεπτυγμένες κοινωνίες ο ρόλος του πνευματικού ανθρώπου είναι διαφορετικός από τον ρόλο που έπαιζε παλιά στις παραδοσιακές ιεραρχημένες κοινωνίες. Ο Διανοούμενος πρέπει να παρεμβαίνει στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα, απαλλαγμένος από οποιαδήποτε κομματική τύφλωση και να επαγγέλει την παρουσία του στα πρότυπα του Διαφωτισμού.
Απευθύνεται στο ευρύ κοινό, χωρίς τη διαμεσολάβηση των θεσμών κράτους-εκκλησίας-εκτελεστικής εξουσίας, χωρίς να υπολογίζει οποιοδήποτε προσωπικό κόστος. Πρέπει να υπηρετεί καθολικές αξίες και όχι επιμέρους συμφέροντα ,πρόσωπα ή δυνάμεις.
Επεύχομαι να μη θεωρούν ότι ξόφλησαν τους λογαριασμούς τους με την ιστορία και ως παρωχημένοι πλέον δεν έχουν κάτι να προσφέρουν και να βγουν από τον γυάλινο κόσμο που είναι κλεισμένοι, μήπως και αλλάξει κάτι, ενώ την ίδια στιγμή απεύχομαι τη σκέψη μήπως τα πράγματα γίνουν χειρότερα απ’ ότι είναι.
