Mediterra Μusica, Ross Daly & Melina Paxinos Quartet «γοήτευσαν» το Αμβούργο

(PHOTOS) Η μεσογειακή μουσική παράδοση συνάντησε την jazz, με καταλύτη την κρητική λύρα.
Mediterra Μusica, Ross Daly & Melina Paxinos Quartet «γοήτευσαν» το Αμβούργο Φωτογραφίες: Γαβριήλ Γαβριηλίδης
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Γράφει ο Γαβριήλ Γαβριηλίδης

Μια αλυσίδα από χαμόγελα δεμένα ώμο μ’ ώμο, έκανε την τελευταία της υπόκλιση στο κοινό που χειροκροτούσε, ζητωκραυγάζοντας όρθιο στην κατάμεστη Fabrik. Στη μέση της, δυο γυναικείες φιγούρες, που από μακριά θα μπορούσες να τις περάσεις και γι’ αδελφές, πλαισιωμένες από έξι άρρενες, ακτινοβολούσαν την ικανοποίηση μιας πλήρως επιτυχημένης συναυλίας. Στην αριστερή άκρη, ο senior της παρέας, με κατάλευκα μακριά μαλλιά, ψηλός, επιβλητικός, άγρυπνος φύλακας άγγελος, έμοιαζε να συμμερίζεται απόλυτα τα συναισθήματα των υπολοίπων, γελώντας κάτω απ’ το λευκό μουστάκι του. Κι ο κόσμος τους κρατούσε εκεί επάνω στο πάλκο όρθιους, θέλοντας να παρατείνει την ευφορία που μόλις είχε γευθεί, ζητώντας παράλληλα μιαν αφορμή ν’ απαθανατιστεί με κάποιο απ’ τους συντελεστές του υπέροχου live. Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα ένα ένα απ’ την αρχή.

Η αφίσα στην είσοδο έγραφε πάνω πάνω: Mediterra Μusica, το μουσικό σχήμα της ερμηνεύτριας Στέλλας Τσιάνιος και του μουσικοσυνθέτη Ramón Lazzaroni, που για περισσότερο από μια ντουζίνα χρόνια, ασχολείται με την παραδοσιακή μουσική της Μεσογείου, κάτι σαν ένα είδος «Primavera en… Hamburgo» θα λέγαμε. Από κάτω φιγουράριζε ένα όνομα που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, αφού ό,τι και να πει κανείς για τον Ross Daly λίγο θα ’ναι! Πριν περάσουμε στο Melina Paxinos Quartet, επιτρέψτε μου ν’ ανοίξω μια μικρή παρένθεση. Τ’ όνομα Paxinos, εδώ στη Βόρεια Γερμανία, είναι συνδεδεμένο για σχεδόν μισό αιώνα με μια πληθώρα από ναυπηγικές μελέτες και κατασκευές. Παράλληλα πολλοί θυμούνται τον Τέο από μουσικές εκδηλώσεις, είτε με το τρίο Αλάνια, είτε μ’ άλλα σχήματα, ως αυθεντία στο ρεμπέτικο κι έντεχνο τραγούδι, μ’ εκατοντάδες live σε ταβέρνες κι αίθουσες συναυλιών. Ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα της, η Μελίνα, γέννημα θρέμμα Αμβουργέζα, αφού σπούδασε Σύνθεση, Ενορχήστρωση και Μουσική Παραγωγή στο Βερολίνο, έφτιαξε τη δική της μπάντα, και την τελευταία τριετία δοκιμάζει μ’ αξιώσεις την τύχη της, στον λίαν απαιτητικό χώρο της jazz. Όσο για τον τελευταίο της αφίσας, ο Αδάμ Μπουσδούκος, δεν είναι άλλος απ’ τον επεισοδιακό «Ζίνο Καζαντσάκη» της ταινίας τού Fatih Akin, «Soul Kitchen», ηθοποιός και front man του τοπικού ρεμπέτικο-rock group Amané. Εύλογα θ’ αναρωτηθεί κανείς τί μπορεί να περιμένει από μια τόσο ετερόκλητη σύνθεση. Με την ίδια ακριβώς απορία και πολλή περιέργεια, καβάλησα το ποδήλατο, και κίνησα για την περίφημη music location στην γειτονιά της Altona.
MM MP RD Fabrik2019 2207
Μπαίνοντας, διαπίστωσα με χαρά μου, ότι η αίθουσα ήταν γεμάτη, που σήμαινε πως ο κόσμος είχε ανταποκριθεί θετικά στο τόλμημα. Απέμενε τώρα να δούμε, ποια θα ’ταν η απάντηση του σχήματος προς την ευμενή διάθεση του κοινού. Στο πρώτο μέρος κυριάρχησε η μεστή, χαρακτηριστική φωνή της Στέλλας, που με την έξοχη ερμηνεία της, και τη διακριτική συνοδεία του κουαρτέτου της Μελίνας, με ξενάγησε σε μια αλληλουχία από διαμάντια του ελληνικού τραγουδιού. Οι υπέροχα διασκευασμένες εκδοχές των: «Ερωτόκριτος», «Έβαλε ο Θεός σημάδι», «Πώς να σωπάσω μέσα μου», «Όσο βαρούν τα σίδερα», αφήνοντας αρκετό περιθώριο στη μπάντα για σύντομες παρεκκλίσεις αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα, έδωσε ένα κρητικό χρώμα στη βραδιά, τιμής ένεκεν, που ταίριαζε απόλυτα με το ύφος του Ιρλανδικής καταγωγής special guest του live, μουσικοσυνθέτη, βιρτουόζου και δάσκαλου της κρητικής λύρας, και διατηρητή των λαϊκών μουσικών παραδόσεων, ο οποίος ζει κι εργάζεται απ’ το 1975 στη Μεγαλόνησο. Η απαράμιλλη δοξαριά τού Ross, σε συνδυασμό με την εμπνευσμένη ενορχήστρωση των Μελίνα - Ramón, ήταν καταλυτική στο πάντρεμα του λαϊκού τραγουδιού μ’ ήχους της σύγχρονης jazz. Στη «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου» που ακολούθησε, η φωνή άλλαξε, έγινε βαθιά και βραχνή, η σκηνή κοκκίνησε, κι ο Αδάμ συνέχισε θυμίζοντάς μας το πάντα επίκαιρο «...δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς», για να του απαντήσει η Στέλλα «...ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά!». Και μ’ αυτή τη σύντομη γεύση από «Ρεμπέτικο» των Ξαρχάκου - Γκάτσου φτάσαμε στο διάλειμμα.
MM MP RD Fabrik2019 2148
Μετά την ανάπαυλα το κουαρτέτο, με την προσθήκη του φλαουτίστα Ramón επιλεκτικά σ’ ορισμένα κομμάτια, απελευθερώθηκε απ’ τα στενά όρια του τρίλεπτου, κουπλέ/ρεφραίν, κι έδειξε τις ικανότητές του σε μια σειρά από συνθέσεις με τους... πρωτότυπους τίτλους «Athens I, II, III, IV», αφιερωμένες, για όσους δεν κατάλαβαν, στην πόλη της Αθήνας.

Ομολογώ ότι ούτε η μουσική μου παιδεία αλλά ούτε η πολύ περιορισμένη συμπάθειά μου για τη jazz, μού επιτρέπουν να εξηγήσω αυτό που αισθάνθηκα ακούγοντας τις μελωδίες της Μελίνας και των συνεργατών της.

Όμως κάποια πραγματάκια έκαναν μπαμ! Με κορμό το αισθησιακό παίξιμο του Γιάννη Παπαδόπουλου στο πιάνο που κεντούσε κυριολεκτικά, φόντο τα γεμίσματα πότε στο μπάσο, και πότε στο κοντραμπάσο του Ντίνου Μάνου, μπροστάρη το αβίαστο ζόρισμα του σαξόφωνου της Μελίνας, και μπαλαντέρ το ρυθμικό ξεσάλωμα της ντραμς τού Δημήτρη Κλωνή, η κομπανία είχε τα κέφια της! Στον τελευταίο θα σταθώ λίγο παραπάνω, μια κι απείχε δυο βήματα απ’ τη θέση μου. Ο τύπος ήταν άπαιχτος! Έχοντας μια ιδιαίτερη σχέση, σχεδόν ερωτική, με τα τύμπανα και τα πιατίνια που τον έκρυβαν, χαϊδεύοντας, βουρτσίζοντας, ξύνοντας, κοπανώντας, και στοπάροντάς τα, έβγαζε ένα απίστευτο φάσμα ήχων, ενέργειας κι αχαλίνωτου drive, ικανού να συγ-Κλωνή-σει μέχρι κι αδαείς από jazz σαν την αφεντιά μου.

Αν το πρώτο μέρος του κονσέρτου ήταν απλά εξαιρετικό, το δεύτερο απογείωσε το mood της αίθουσας οδηγώντας το στα δικά του groove. Οι μελωδίες μπολιασμένες με πολλά ανατολίτικα στοιχεία, ένα είδος -«υβριδικής» κατά τον Γιάννη- greek jazz, τα σόλα ξέφρενα δίχως να κουράζουν, μ’ αποκορύφωμα το άλτο σαξ της Μελίνας που έδινε ρέστα, ξεσήκωσαν επανειλημμένα τ’ ακροατήριο, μ’ αποτέλεσμα να πέφτει πολύ παλαμάκι ακόμη και κατά την διάρκεια της εκτέλεσης. Συγκινητικό ήταν το κλείσιμο της βραδιάς με το «For My Dad», απ’ το πρώτο CD της Μελίνας, «Circle of Oddness», το οποίο εμπεριείχε όλα τα ερεθίσματα που της άφησε κληρονομιά ο πατέρας της. Κάτι από την υψηλή χατζιδάκειο αισθητική, λίγο απ’ την ελευθερία του ρεμπέτικου ταξιμιού, και μπόλικη φαντασία στο arrangement. Το κλαψούρισμα της κρητικής λύρας που επέστρεψε για να συνοδεύσει τα τρία τελευταία κομμάτια, ήταν εξίσου καθοριστικό με την σεμνή, στοργική, πατρική θα ’λεγα, συμβολή, του μάστορά της, Ross.

Ελλείψει encore η μπάντα, εν απαρτία, επέλεξε για φινάλε το «Μη φοβάσαι» των Ρασούλη - Ξυδάκη, σε μια extra maxi version μ’ ατέλειωτο σολάρισμα στην διαδικασία παρουσίασης των μουσικών, πολύ feeling, και μια πνευστή κατάθεση ψυχής της κόρης, ως απάντηση στην παράκληση της μάνας: «Πες μου κάτι που δε μου ’χεις πει ποτέ!».

Ποιος θα το πίστευε πως η μικρούλα, που κάποτε έβρισκε καταφύγιο στη θήκη του μπουζουκιού του μπαμπά της για ν’ αποκοιμηθεί, κουρασμένη απ’ τις ατέλειωτες μουσικές session των γονιών της, θα μεγάλωνε για να γεμίσει, κατά την οικογενειακή παράδοση, μιαν ολόκληρη αίθουσα του μεγέθους και του βάρους της Fabrik, με τόσο πολύ συναίσθημα κι ακόμη περισσότερες υποσχέσεις!
MM MP RD Fabrik2019 2427
Τελικά το live είναι ό,τι νιώθεις στο πετσί σου κι ό,τι μπάζεις στη καρδιά σου όσο διαρκεί. Και τούτο δω ήταν από κείνα που δε σ’ αφήνουν περιθώρια για τσιγκουνιές, ούτε στο ’να, αλλά ούτε και στ’ άλλο! Κι όμως, ξαναφέρνοντας στο μυαλό μου το δίδυμο μάνας - κόρης να κοιτούν πανευτυχείς η μία την άλλη, κάτι με τσίγκλησε. Κάτι έλειπε! Αναστέναξα βαθιά σφίγγοντας το τιμόνι, και πάτησα μ’ ορμή τα πετάλια. Τ’ αφτιά μου γέμισαν σιγά σιγά απ’ το γνώριμο γρατζούνισμα τού μπαγλαμά, τα μάτια μου πλημμύρισαν απ’ τη πληθωρική παρουσία τού γκριζομάλλη με τα γυαλιά χαμηλά στη μύτη, το καρό, θαλασσί πουκάμισο, τα κόκκινα λουστρίνια, και τ’ ασημένιο δαχτυλίδι με τη χοντρή μπλε πέτρα στο λοξό, μικρό δάχτυλο τού δεξιού χεριού, ενώ η καρδιά μου έπαιζε ντραμς στο ρυθμό του 9/8...

Όσοι δεν είχαν ακόμη την ευκαιρία να νιώσουν τα vibes του Melina Paxinos Quartet ζωντανά, ας σπεύσουν στις 27 Ιούνη, στη φωλιά της jazz, The ΖΟΟ, Ζωοδόχου Πηγής 45, Χαλάνδρι.

ΥΓ. ΠΡΟΣΟΧΗ! Κι η παραμικρή ακρόαση προκαλεί εθισμό!

Κείμενο & φωτογραφίες: Γαβριήλ Γαβριηλίδης
Αμβούργο 19/05/2019

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!