δεν υπάρχει έμπνευση. Στο τραγούδι εννοώ. Δεν υπάρχει έμπνευση για πρωτογενή δημιουργία. Φταίει η εποχή μας κυρίως, εποχή αγωνίας, αδιεξόδων, υποβάθμισης της ζωής. Φταίει, βεβαίως και το ότι το τραγούδι αναζητώντας νέους δρόμους έκφρασης, έχει κολλήσει σε μοντέλα που συνδέονται με την ποπ μουσική. Γι’ αυτό και βλέπουμε να αναπαράγονται συνεχώς ή «Μπάρμπυ» ή «Μαντόνα» ή «Βίσση» ή «Ρουβάς». Και τέλος φταίει η πολιτεία που προωθεί αυτού του είδους το τραγούδι στις εκπομπές της δημόσιας ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, ενώ θυμάται τον Μίκη Θεοδωράκη λόγου χάρη, στις επετείους της 21ης Απριλίου.
Τα λέω όλα αυτά και από προσωπική πείρα. Πολλά συγκροτήματα ή και μεμονωμένοι τραγουδιστές προσφεύγουν σε παλιά τραγούδια μου, που γνώρισαν επιτυχία και μου ζητούν την άδεια, μέσω της ΑΕΠΙ, να τα διασκευάσουν. Εστί δε διασκευή, κατά την άποψή τους, η χρησιμοποίηση ενός τυμπάνου παρέλασης στην εισαγωγή ενός τραγουδιού ή η παράθεση στίχων, με τη μορφή «ραπ» στα κουπλέ, που καταλήγουν πάντοτε στο δικό μου πασίγνωστο σε κάθε περίπτωση ρεφρέν.
Τελευταία έγιναν δυο τέτοιες απόπειρες διασκευών. Η μια για το τραγούδι «Άγαλμα» και η άλλη για το τραγούδι «Ανθρωπάκος». Το πρώτο έχει μουσική του Μίμη Πλέσσα και το δεύτερο του Γιώργου Χατζηνάσιου. Αρχικές ερμηνείες από τον Γιάννη Πουλόπουλο και την Τάνια Τσανακλίδου.
Δίνω την άδεια για επανέκδοση αυτών των τραγουδιών στη νέα τους μορφή, διότι με πείθουν οι συνεργάτες μου συνθέτες, πως τα «διασκευασμένα» τραγούδια μας θα έχουν πρόσβαση σε νεολαιίστικα προγράμματα,, και θα ξανακάνουν επιτυχία ύστερα από τρεις και τέσσερις δεκαετίες (Το «Άγαλμα» πρωτοκυκλοφόρησε το 1969 (πριν 42 χρόνια και ο «Ανθρωπάκος» το 1978 ,αν θυμάμαι καλά).
Γράφω, όμως αυτό το σημείωμα στο δημοφιλές «Όγδοο» για να πω στους νέους δημιουργούς «διασκευαστές», ότι πρέπει να διοχετεύσουν το ταλέντο τους σε άλλους δρόμους. Να ανακαλύψουν δηλαδή δικά τους μονοπάτια.
Να τα χαράξουν οι ίδιοι και να αιφνιδιάσουν τους ακροατές. Γιατί ταλέντο υπάρχει. Ας υπάρξει και λίγη τόλμη και περισσότερη προσπάθεια.
Όλα έτσι θα πάνε καλύτερα.
