Το 1958 το χάρισμα του Στέλιου Καζαντζίδη αναδεικνύονταν σε όλο του το μεγαλείο. Ο ερμηνευτής στα τέλη μιας τραυματικής αλλά και ελπιδοφόρα συνάμα δεκαετίας, έχοντας μόλις 5-6 χρόνια δισκογραφικής διαδρομής αποτελούσε εικονοστάσι των λαϊκών μαζών.
Για να υπογραμμίσουμε του λόγου το αληθές, να σημειώσουμε πως μέσα στη χρονιά ο Καζαντζίδης ηχογράφησε περισσότερα από 70 τραγούδια, που τα πιο πολλά, έγιναν τρανταχτές επιτυχίες. Η Columbia κυριολεκτικά ξεζούμιζε το εκτόπισμά του ενώ εκείνος την ίδια ώρα αντιλαμβανόμενός τη δύναμη του λειτουργούσε σαν «επαναστάτης» στο χώρο του διεκδικώντας ποσοστά.
Μερικοί και μόνο τίτλοι, κι ας έχουν περάσει τόσα φεγγάρια, μιλούν από μόνοι τους: Έχεις κορμί αράπικο, Κοινωνία ένοχη, Είμαι ένα κορμί χαμένο, Άνοιξε μάνα άνοιξε, Δεν σε λησμονώ, Ίσως αύριο, Εγώ ποτέ δεν αγαπώ, Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά, Ψιλοβρέχει, Ποιος θα με πληροφορήσει και άλλα πολλά που χαρακτήριζαν καίρια την εποχή τους.
Ένα γκράντε ζεϊμπέκικο που θαυμάστηκε ήταν και το «Δεν ζωντανεύουν οι νεκροί» σε μουσική του κορυφαίου τότε Μπάμπη Μπακάλη και στίχους του μάστορα Δημήτρη Γκούτη. Δεν είναι τυχαίο πως «έγραψε» για δεκαετίες στα πάλκα ενώ και στα χρόνια του ΄70 όταν το δισκογράφησε η Χαρούλα Λαμπράκη γνώρισε επιτυχία. Στην αυθεντική εκτέλεση με τον Καζαντζίδη μπουζούκι έπαιζε ο Γιαννάκης Αγγέλου:
Εσύ την πρόδωσες, εσύ την σκότωσες
Εσύ ‘σαι ο φταίχτης κι ο φονιάς…
Το τραγούδι που μιλάει για μια αγάπη, παραπέμπει άμεσα και στη συνέχεια του Ολυμπιακού στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Η οποία αν δεν έρθει, οι μόνοι ένοχοι και φονιάδες δεν θα είναι άλλοι απ’ τις ίδιους τους ερυθρόλευκους.
Σίγουρα η διπλή μονομαχία με την Πλζεν δεν είναι περίπατος, όμως αν δεν μπορείς να προσπεράσεις και τους Τσέχους, τότε κάτσε σπίτι σου. Γιατί ακόμα κι αν σου πετύχουν κατώτεροι, μπορεί στο αμέσως επόμενο βήμα να πέσεις σε πολύ ανώτερους. Άσε που θα μπορούσε κι αυτό να συμβεί εξ αρχής.
Όπως παρατηρείται σε κάθε νέο ξεκίνημα επικρατεί αισιοδοξία. Και αυτή τη φορά η ευφορία είναι μεγαλύτερη των αντικειμενικών συνθηκών. Μόνο που πλέον δεν υπάρχει και δικαιολογία, τόσο για το τεχνικό επιτελείο όσο και για το ευρύτερο στρατηγείο. Νορμάλ ή αμφιλεγόμενοι παίκτες βαπτίζονται θεοί και παλαιότεροι χαρακτηρίζονται ημίθεοι επειδή πέρσι έπαιξαν ομολογουμένως, ανά διαστήματα, εντυπωσιακό ποδόσφαιρο απέναντι σε σαφώς πιο αδύναμους αντιπάλους.
Ο Ολυμπιακός στο χθεσινό του φιλικό έδειξε βήματα υπευθυνότητας. Το πρόβλημά του, που τον έκαψε τις προηγούμενες στέρφες σεζόν σε Ευρώπη και Ελλάδα, ήταν η επιπολαιότητα και η «πρόχειρη» αμυντική διάταξη. Ακόμα και με ομάδες που σημείωνε γκολεάδα επιθετικά, αμυντικά υπήρχαν στιγμές που φαινόταν βαθιά εκτεθειμένος. Στην «κόντρα» η ομάδα έμοιαζε παιδική χαρά… ενώ και μπροστά δεν υπήρχε ο γκολτζής, που ειδικά στα σημαντικά παιχνίδια θα σκόραρε έστω και με μισή ευκαιρία.
Τα ζητούμενα παραμένουν ίδια. Δεν λύνεται το θέμα με την απόκτηση ενός και μόνο ικανού κεντρικού αμυντικού, ο οποίος σαν χαρακτήρας συνοδεύεται κι από ερωτηματικά.
Η αμυντική λειτουργία είναι συνολική υπόθεση. Οι ομάδες π.χ. του Γκουαρντιόλα παίζουν γερή άμυνα, κι ας μην φαίνεται, γιατί όλοι του γηπέδου εφαρμόζουν το ανάλογο σύστημα μεθοδικά.
Αναλογιστείτε σε μια αντεπίθεση αντιπάλων, πόσοι απ’ τους κεντρώους, ακραίους κι επιθετικούς του Θρύλου είναι σε θέση να λειτουργήσουν αμυντικά ως «φίλτρο» για τους μπακ –που καλούνται να βγαίνουν μπροστά στα άκρα, σέντερ μπακ –που πρέπει να κρατάνε το κέντρο βάρους ψηλά στο γήπεδο, και τον τερματοφύλακα που θα πρέπει να είναι έτοιμος να βγει και να παίξει και με τα πόδια;
Για να υπογραμμίσουμε του λόγου το αληθές, να σημειώσουμε πως μέσα στη χρονιά ο Καζαντζίδης ηχογράφησε περισσότερα από 70 τραγούδια, που τα πιο πολλά, έγιναν τρανταχτές επιτυχίες. Η Columbia κυριολεκτικά ξεζούμιζε το εκτόπισμά του ενώ εκείνος την ίδια ώρα αντιλαμβανόμενός τη δύναμη του λειτουργούσε σαν «επαναστάτης» στο χώρο του διεκδικώντας ποσοστά.
Μερικοί και μόνο τίτλοι, κι ας έχουν περάσει τόσα φεγγάρια, μιλούν από μόνοι τους: Έχεις κορμί αράπικο, Κοινωνία ένοχη, Είμαι ένα κορμί χαμένο, Άνοιξε μάνα άνοιξε, Δεν σε λησμονώ, Ίσως αύριο, Εγώ ποτέ δεν αγαπώ, Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά, Ψιλοβρέχει, Ποιος θα με πληροφορήσει και άλλα πολλά που χαρακτήριζαν καίρια την εποχή τους.
Ένα γκράντε ζεϊμπέκικο που θαυμάστηκε ήταν και το «Δεν ζωντανεύουν οι νεκροί» σε μουσική του κορυφαίου τότε Μπάμπη Μπακάλη και στίχους του μάστορα Δημήτρη Γκούτη. Δεν είναι τυχαίο πως «έγραψε» για δεκαετίες στα πάλκα ενώ και στα χρόνια του ΄70 όταν το δισκογράφησε η Χαρούλα Λαμπράκη γνώρισε επιτυχία. Στην αυθεντική εκτέλεση με τον Καζαντζίδη μπουζούκι έπαιζε ο Γιαννάκης Αγγέλου:
Εσύ την πρόδωσες, εσύ την σκότωσες
Εσύ ‘σαι ο φταίχτης κι ο φονιάς…
Το τραγούδι που μιλάει για μια αγάπη, παραπέμπει άμεσα και στη συνέχεια του Ολυμπιακού στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Η οποία αν δεν έρθει, οι μόνοι ένοχοι και φονιάδες δεν θα είναι άλλοι απ’ τις ίδιους τους ερυθρόλευκους.
Σίγουρα η διπλή μονομαχία με την Πλζεν δεν είναι περίπατος, όμως αν δεν μπορείς να προσπεράσεις και τους Τσέχους, τότε κάτσε σπίτι σου. Γιατί ακόμα κι αν σου πετύχουν κατώτεροι, μπορεί στο αμέσως επόμενο βήμα να πέσεις σε πολύ ανώτερους. Άσε που θα μπορούσε κι αυτό να συμβεί εξ αρχής.
Όπως παρατηρείται σε κάθε νέο ξεκίνημα επικρατεί αισιοδοξία. Και αυτή τη φορά η ευφορία είναι μεγαλύτερη των αντικειμενικών συνθηκών. Μόνο που πλέον δεν υπάρχει και δικαιολογία, τόσο για το τεχνικό επιτελείο όσο και για το ευρύτερο στρατηγείο. Νορμάλ ή αμφιλεγόμενοι παίκτες βαπτίζονται θεοί και παλαιότεροι χαρακτηρίζονται ημίθεοι επειδή πέρσι έπαιξαν ομολογουμένως, ανά διαστήματα, εντυπωσιακό ποδόσφαιρο απέναντι σε σαφώς πιο αδύναμους αντιπάλους.
Ο Ολυμπιακός στο χθεσινό του φιλικό έδειξε βήματα υπευθυνότητας. Το πρόβλημά του, που τον έκαψε τις προηγούμενες στέρφες σεζόν σε Ευρώπη και Ελλάδα, ήταν η επιπολαιότητα και η «πρόχειρη» αμυντική διάταξη. Ακόμα και με ομάδες που σημείωνε γκολεάδα επιθετικά, αμυντικά υπήρχαν στιγμές που φαινόταν βαθιά εκτεθειμένος. Στην «κόντρα» η ομάδα έμοιαζε παιδική χαρά… ενώ και μπροστά δεν υπήρχε ο γκολτζής, που ειδικά στα σημαντικά παιχνίδια θα σκόραρε έστω και με μισή ευκαιρία.
Τα ζητούμενα παραμένουν ίδια. Δεν λύνεται το θέμα με την απόκτηση ενός και μόνο ικανού κεντρικού αμυντικού, ο οποίος σαν χαρακτήρας συνοδεύεται κι από ερωτηματικά.
Η αμυντική λειτουργία είναι συνολική υπόθεση. Οι ομάδες π.χ. του Γκουαρντιόλα παίζουν γερή άμυνα, κι ας μην φαίνεται, γιατί όλοι του γηπέδου εφαρμόζουν το ανάλογο σύστημα μεθοδικά.
Αναλογιστείτε σε μια αντεπίθεση αντιπάλων, πόσοι απ’ τους κεντρώους, ακραίους κι επιθετικούς του Θρύλου είναι σε θέση να λειτουργήσουν αμυντικά ως «φίλτρο» για τους μπακ –που καλούνται να βγαίνουν μπροστά στα άκρα, σέντερ μπακ –που πρέπει να κρατάνε το κέντρο βάρους ψηλά στο γήπεδο, και τον τερματοφύλακα που θα πρέπει να είναι έτοιμος να βγει και να παίξει και με τα πόδια;
