Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συνδέθηκε στενά με κρίσιμες και κομβικές στιγμές του τόπου.
Επίσης λατρεύτηκε όσο λίγοι από τους υποστηρικτές της παράταξής του ενώ εισέπραττε και την αναγνώριση ακόμη και όσων κινούνταν σε άλλες τροχιές.
Μοιραία λοιπόν κι αφού… κάποια στιγμή έφυγε… το «Έρχεται ο Καραμανλής».
Το σημαντικό είναι πως ο Καραμανλής, την ίδια ώρα, κέρδισε, αν μη τι άλλο και τον σεβασμό των «αντιπάλων» του.
Ειδικά στον δεύτερο «κύκλο» του, η παρουσία του αποτέλεσε εχέγγυο στη μετάβαση, με σταθερό βήμα της χώρας, στη δημοκρατία.
Στα χρόνια του ’60, και όχι μόνο, όπου η δισκογραφία ανθούσε και παρ-ανθούσε, οι Ύμνοι έδιναν κι έπαιρναν.
Πιστεύω πάντως πως για την προσωπικότητα, τη διορατικότητα, τη δημιουργικότητα και τη φλόγα του Κωνσταντίνου Καραμανλή «άξιζαν» καλύτεροι Ύμνοι.
Π.χ. χάριν, όπως, τηρουμένων βέβαια των δεδομένων και των καλλιτεχνικών αναλογιών, συνέβη με τον Γεώργιο Παπανδρέου… και το Σπύρο Ζαγοραίο
Κλείνω την μικρή αυτή «πολιτικοτραγουδιστική» αναφορά, προσθέτοντας πως δεκαετίες μετά τη φυγή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η κοινωνία διψάει για μορφές σαν τη δική του, που απέπνεαν, παρά τα λάθη τους, μιας και λειτούργησαν σε ταραγμένους καιρούς, εμπιστοσύνη και καθαρότητα για το μέλλον του τόπου και των ανθρώπων του.
