να συνεχίσουν να είναι μοδάτοι, trendy και…
Ακόμα και τη δεκαετία του ’20, που σημαδεύτηκε απ’ το δράμα της μικρασιατικής καταστροφής, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, τον Βόλο, το Ναύπλιο και στα άλλα αστικά κέντρα της χώρας η διασκέδαση γνώριζε στιγμές μεγάλης δόξης. Η απόδραση από την αποπνικτική καθημερινότητα, τον αγώνα της επιβίωσης, η ανάγκη φυγής από τις βασανιστικές μνήμες, η συνειδητοποίηση του εφήμερου της ζήσης, δίναν ώθηση σε πατρικίους και πληβείους για γλέντι, τραγούδι, χορό.
Και στα μαύρα χρόνια της Κατοχής, το θέατρο, τα μπουζούκια, τα καμπαρέ, τα κοσμικά κέντρα, παρά τα ανυπέρβλητα προβλήματα, λειτουργούσαν κανονικά. Το ίδιο συνέβη και κατά την ταραγμένη μετεμφυλιακή περίοδο, και στα πρώτα χαροκαμένα χρόνια του ’50 που δεινά όπως η μετανάστευση (εσωτερική και εξωτερική), οι αρρώστιες, το χαμηλό βιοτικό επίπεδο του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, οι φυλακίσεις, οι εκτοπίσεις, η πολιτική αστάθεια και άλλα χίλια μύρια μάστιζαν τη χώρα.
Για να μη μιλήσουμε για το φρενήρες ξεσάλωμα κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας.
Στην οικονομική κρίση των ημερών μας, που ως συνήθως τα φράγκα φαγώθηκαν από επιτήδειους και το μέλλον μοιάζει αβέβαιο, η διασκέδαση σαφώς και υπάρχει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν λέει να πάρει τα πάνω της. Σε αυτό ευθύνη έχουν και οι δαφνοστεφανωμένοι καλλιτέχνες, που άτολμοι και άνευροι όχι μόνο δεν επιζητούν εκπλήξεις αλλά βολεύονται στην ευκολία τους και στο υψηλά νυχτοκάματά τους. Τα θύματα είναι οι μουσικοί που πλέον, ανεξάρτητα αν πρόκειται για δεξιοτέχνες ολκής, αμείβονται δυσανάλογα ταπεινά σε σχέση με τις φίρμες του μικροφώνου. Το ταβάνι είναι 200 ευρώ το πρώτο όργανο, ο σολίστας δηλαδή που συνήθως είναι ο μπουζουξής, ενώ λόγω κρίσης, 5 έως 8 χιλιάδες «κονομάει» ο ερμηνευτής σταρ. Απ’ την άλλη, λόγω της συρρίκνωση του πάλαι ποτέ βδομαδιάτικου σε Παρασκευοσάββατο, προκειμένου οι λαοφιλείς αστέρες να διατηρήσουν το κασέ τους, οι χώροι που εμφανίζονται τείνουν να γίνουν σαρδελοκούτια, και τα καθίσματα και τα τραπέζια στασίδια νηπιαγωγείου. Άσε που ακόμα και ο ήχος σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνά την κακοφωνία.
Η ατολμία και αμηχανία επεκτείνεται και στις δισκογραφικές επιλογές. Κι ας υπάρχουν δημιουργοί παλαιότεροι και σύγχρονοι που «κεντάνε». Αγνοούνται επιδεικτικά. Η άγνοια και τα μικροσυμφέροντα βασιλεύουν. Τα αποτελέσματα αναμενόμενα.
Πάνε οι επιτυχίες που συγκέντρωναν διαφορετικές ηλικίες, ετερόκλητα γούστα, αποτελώντας ένωση και βάση πάνω στην οποία μπορούσες να πατήσεις και να συσπειρωθείς. Ερμηνευτές με ταλέντο και ιστορία κατάντησαν να τραγουδούν τραγουδάκια του συρμού, λοξοκοιτώντας δεξιά κι αριστερά, ψάχνοντας απεγνωσμένα να συνεχίσουν να είναι μοδάτοι, trendy και… να ξεγελάσουν τις αγοραστικές ομάδες και τάξεις -έτσι μας βλέπουν-, κλέβοντας κομματάκια απ’ την αίγλη των νεότερων μοντέρνων εκφραστών που λογικό είναι λόγω εμφάνισης, ηλικίας, ανεμελιάς, λιγότερης έκθεσης, ενίοτε και ουσίας, να έχουν πρόσκαιρα –για τα περαιτέρω θα δείξει η ιστορία- κάποια πέραση.
Λίγοι στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και της ένδοξης θητείας τους . Λίγοι καταλαβαίνουν ότι άλλο η ανανέωση κι άλλο η ρέπλικα. Ξεχνούν ότι η συνέπεια είναι αυτή που αποδίδει τιμές αλλά και φέρνει σπορά. Το να είσαι ο εαυτός σου, χωρίς μακιγιάζ και μάσκες, φέρνει την αναγνώριση και τη δικαίωση, υπερνικώντας ακόμα και αδυναμίες. Ευτυχώς ορισμένοι το έχουν αντιληφθεί. Για τους υπόλοιπους ώρα να μιλήσουν τα έργα και όχι οι ταμπέλες και τα αλισβερίσια, έντεχνα ή κακότεχνα. Τα παραμύθια τέλειωσαν.
