5 Ιουνίου ήταν, όταν σε ένα χωριό του Νομού Ηλείας γεννιόταν η Χαρούλα Λαμπροπούλου. Ζόρικα χρόνια, μετά την Κατοχή και τον εμφύλιο που θα ακολουθήσει, με το λαϊκό τραγούδι να καταγράφει αδρά τη δύσκολη καθημερινότητα αλλά και τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο.
Η έφηβη Χαρούλα είχε κλίση και χάρισμα και όταν ήρθε στην Αθήνα ο πολυπράγμων Μπάμπης Μπακάλης χρίστηκε μέντοράς της. Το Λαμπροπούλου έγινε Λαμπράκη και ανήλικη ακόμα πέρασε στη δισκογραφία στο στούντιο της Columbia στη Ρζιζούπολη, συντροφεύοντας έναν μεγάλο… ενώ με γοργά βήματα χρίστηκε και πρώτη φωνή!
Στη συνέχεια συμπορεύτηκε με το μέγιστο Βασίλη Τσιτσάνη στα μαγαζιά και στο studio (Απόψε στις ακρογιαλιές, Δε ρωτώ ποια είσαι, Με παρέσυρε το ρέμα). Ερμήνευσε όμως και Καλδάρα (Τα καλά όλου του κόσμου) και Χιώτη (Απόψε έχω μεγάλο πόνο) και Άκη Πάνου (Τα χέρια της ντροπής). Παράλληλα, απ’ τις αρχές του ’70 στάθηκε ως πρωταγωνίστρια με προσωπικές της καταθέσεις σε δημιουργίες των Πλέσσα (Ήλιε φονιά, που ακούστηκε αρχικά με την Καίτη Αμπάβη), Σούκα (Μια του κλέφτη), Μουσαφίρη (Βαρέθηκα τα σου ξου μου ξου του, Έναν άνθρωπο ζητάω) και άλλων μαστόρων…
Ο δρόμος πλέον ήταν δικός της και φτάνει με αξιώσεις μέχρι και τις μέρες μας. Για την ιστορία, εκείνος που σεγοντάρισε στο ξεκίνημά της η Λαμπράκη ήταν ο Βαγγέλης Περπινιάδης, στο τραγούδι που έλεγε…
Δε σου μοιάζει καμιά
Αγαπούλα γλυκιά
Στην καρδιά, στη ψυχή
Και στις χάρες που έχεις εσύ.
Κάπως έτσι συνοψίζεται η περίπτωση του Μάρκους Μπεργκ για τον Ολυμπιακό και αυτό το ξέρουν, όπως δείχνουν τα πράγματα, οι λογικοί, που φαντάζομαι θα υπάρχουν στο μεγάλο λιμάνι. Και την ίδια ώρα, εικάζω πως θα το καταλαβαίνει και ο ποδοσφαιριστής. Και χρησιμοποιώ υποθετικά ρήματα γιατί καμιά φορά τα αυτονόητα, για να γίνουν πράξη, δεν είναι και η πιο εύκολη υπόθεση.
Δίχως να είμαι σε θέση να γνωρίζω την αγωνιστική κατάσταση του Σουηδού μετά το «άραγμα» στην Αραβία και παρά την ηλικία του που αρχίζει να «μετράει» επικίνδυνα, από κάτι Χασάν και Σία, κι ότι άλλο ευφάνταστο μπορεί οι «ιθύνοντες» να κουβαλήσουν στον Πειραιά, ο «μάγκας» βρίσκεται χιλιόμετρα μπροστά. Ο Αιγύπτιος έβαλε αρκετούτσικα, αλλά έχασε με το τουλούμι αβέρτα… τα άχαστα! Τέτοιους έχει η πιάτσα, ντόπια και διεθνής με το… μισόκιλο! Μιλάμε για ποδοσφαιριστές, αν μη τι άλλο…
Με τον Μπεργκ ξέρεις τι παίρνεις και λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα του, και για πόσο, χρονικά εννοώ. Συνυπολογίζεις και το γεγονός της εύκολης σχετικά προσαρμογής και αναλόγως βγάζεις… λογαριασμό.
Απ’ την άλλη, κι εκείνος ξέρει που πάει και την ίδια ώρα μετράει που αλλού μπορεί να πάει… και να τη βγάζει «καλύτερα». Ο Θρύλος για τα κυβικά του είναι καλό σκαλοπάτι… Χώρα όμορφη, ειδικά αν έχεις λεφτά, σύλλογος καλοδομημένος με πιστούς φιλάθλους έτοιμους να σε αποθεώσουν -έστω και πρόσκαιρα- αν τους τιμήσεις ακόμη και… σχετικώς, και μαγαζί γωνία για να κρατάς επαφή με τα γενικότερα Ευρωπαϊκά σου ενδιαφέροντα. Υπάρχει φυσικά το παρελθόν που «βαραίνει» αλλά μπρος τα κάλλη (κέρδη) τι είναι… ο πόνος!
Σαφώς και κάθε μια πλευρά έχει-θέτει τα όρια και τις απαιτήσεις της. Πάντως αν δε «δέσει» το γλυκό, χαμένοι μάλλον θα είναι και οι δυο…
Κι αν για σένα μου λεν
Μαύρα λόγια πικρά
Σ’ αγαπώ πιο πολύ
Γιατί ξέρω ποια είσαι εσύ.
Απο το οπισθόφυλλο της εφημερίδας Sportime (5-6-2019) και με τη χορηγία της Wise Men της Vican.
Η έφηβη Χαρούλα είχε κλίση και χάρισμα και όταν ήρθε στην Αθήνα ο πολυπράγμων Μπάμπης Μπακάλης χρίστηκε μέντοράς της. Το Λαμπροπούλου έγινε Λαμπράκη και ανήλικη ακόμα πέρασε στη δισκογραφία στο στούντιο της Columbia στη Ρζιζούπολη, συντροφεύοντας έναν μεγάλο… ενώ με γοργά βήματα χρίστηκε και πρώτη φωνή!
Στη συνέχεια συμπορεύτηκε με το μέγιστο Βασίλη Τσιτσάνη στα μαγαζιά και στο studio (Απόψε στις ακρογιαλιές, Δε ρωτώ ποια είσαι, Με παρέσυρε το ρέμα). Ερμήνευσε όμως και Καλδάρα (Τα καλά όλου του κόσμου) και Χιώτη (Απόψε έχω μεγάλο πόνο) και Άκη Πάνου (Τα χέρια της ντροπής). Παράλληλα, απ’ τις αρχές του ’70 στάθηκε ως πρωταγωνίστρια με προσωπικές της καταθέσεις σε δημιουργίες των Πλέσσα (Ήλιε φονιά, που ακούστηκε αρχικά με την Καίτη Αμπάβη), Σούκα (Μια του κλέφτη), Μουσαφίρη (Βαρέθηκα τα σου ξου μου ξου του, Έναν άνθρωπο ζητάω) και άλλων μαστόρων…
Ο δρόμος πλέον ήταν δικός της και φτάνει με αξιώσεις μέχρι και τις μέρες μας. Για την ιστορία, εκείνος που σεγοντάρισε στο ξεκίνημά της η Λαμπράκη ήταν ο Βαγγέλης Περπινιάδης, στο τραγούδι που έλεγε…
Δε σου μοιάζει καμιά
Αγαπούλα γλυκιά
Στην καρδιά, στη ψυχή
Και στις χάρες που έχεις εσύ.
Κάπως έτσι συνοψίζεται η περίπτωση του Μάρκους Μπεργκ για τον Ολυμπιακό και αυτό το ξέρουν, όπως δείχνουν τα πράγματα, οι λογικοί, που φαντάζομαι θα υπάρχουν στο μεγάλο λιμάνι. Και την ίδια ώρα, εικάζω πως θα το καταλαβαίνει και ο ποδοσφαιριστής. Και χρησιμοποιώ υποθετικά ρήματα γιατί καμιά φορά τα αυτονόητα, για να γίνουν πράξη, δεν είναι και η πιο εύκολη υπόθεση.
Δίχως να είμαι σε θέση να γνωρίζω την αγωνιστική κατάσταση του Σουηδού μετά το «άραγμα» στην Αραβία και παρά την ηλικία του που αρχίζει να «μετράει» επικίνδυνα, από κάτι Χασάν και Σία, κι ότι άλλο ευφάνταστο μπορεί οι «ιθύνοντες» να κουβαλήσουν στον Πειραιά, ο «μάγκας» βρίσκεται χιλιόμετρα μπροστά. Ο Αιγύπτιος έβαλε αρκετούτσικα, αλλά έχασε με το τουλούμι αβέρτα… τα άχαστα! Τέτοιους έχει η πιάτσα, ντόπια και διεθνής με το… μισόκιλο! Μιλάμε για ποδοσφαιριστές, αν μη τι άλλο…
Με τον Μπεργκ ξέρεις τι παίρνεις και λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα του, και για πόσο, χρονικά εννοώ. Συνυπολογίζεις και το γεγονός της εύκολης σχετικά προσαρμογής και αναλόγως βγάζεις… λογαριασμό.
Απ’ την άλλη, κι εκείνος ξέρει που πάει και την ίδια ώρα μετράει που αλλού μπορεί να πάει… και να τη βγάζει «καλύτερα». Ο Θρύλος για τα κυβικά του είναι καλό σκαλοπάτι… Χώρα όμορφη, ειδικά αν έχεις λεφτά, σύλλογος καλοδομημένος με πιστούς φιλάθλους έτοιμους να σε αποθεώσουν -έστω και πρόσκαιρα- αν τους τιμήσεις ακόμη και… σχετικώς, και μαγαζί γωνία για να κρατάς επαφή με τα γενικότερα Ευρωπαϊκά σου ενδιαφέροντα. Υπάρχει φυσικά το παρελθόν που «βαραίνει» αλλά μπρος τα κάλλη (κέρδη) τι είναι… ο πόνος!
Σαφώς και κάθε μια πλευρά έχει-θέτει τα όρια και τις απαιτήσεις της. Πάντως αν δε «δέσει» το γλυκό, χαμένοι μάλλον θα είναι και οι δυο…
Κι αν για σένα μου λεν
Μαύρα λόγια πικρά
Σ’ αγαπώ πιο πολύ
Γιατί ξέρω ποια είσαι εσύ.
Απο το οπισθόφυλλο της εφημερίδας Sportime (5-6-2019) και με τη χορηγία της Wise Men της Vican.
