Δεν είμαι αρνητής της επαναπροσέγγισης. Ίσα ίσα στη μουσική πολλές φορές αναγνωρίζω επανεκτελέσσεις που φωτίζουν ένα έργο από διαφορετικές πλευρές και διαθέσεις αποκαλύπτοντας κρυμμένες πτυχές του.
Όμως είναι κάποιες σταθερές που δύσκολα ανατρέπονται σ’ αυτή τη ζωή, σ’ αυτή τη γη.
Για να «πειράξεις» κάτι που σφραγίστηκε απ’ τις ψυχές, τη φλόγα και την τέχνη κάποιων άλλων πρέπει να έχεις κατακτήσει πολλά καντάρια δεδομένα και την ίδια ώρα να καίγεσαι για να το κάνεις από αγωνία και μεράκι αληθινό.
Αν ο σκοπός σου είναι μόνο η επικαιρότητα ή τα φράγκα, ή αν αυτά τέλος πάντων έχουν βαριά μερίδια και μερτικό, θα πας άκλαφτος.
Δεν έχω δει τον νέο «Πεταλούδα», έχω δει όμως τον πρώτο και κλασικό πια «άπειρες» φορές, από παιδάκι μέχρι σήμερα.
Πέρα απ’ ότι μιλάμε για ένα έργο που ευτύχησε σε πολλαπλά επίπεδα (σκηνοθεσία, μουσική, σενάριο, δεύτερος ρόλος – πάσα και πλάτη στον πρωταγωνιστή και όχι μόνο), η σφραγίδα του Steve McQueen νομίζω πως θα μείνει αξεπέραστη.
Γιατί ακόμα και γι’ αυτόν τον ευλογημένο-καταραμένο, ο ρόλος αυτός είναι στην άκρη των όποιων ορίων του…
Όμως είναι κάποιες σταθερές που δύσκολα ανατρέπονται σ’ αυτή τη ζωή, σ’ αυτή τη γη.
Για να «πειράξεις» κάτι που σφραγίστηκε απ’ τις ψυχές, τη φλόγα και την τέχνη κάποιων άλλων πρέπει να έχεις κατακτήσει πολλά καντάρια δεδομένα και την ίδια ώρα να καίγεσαι για να το κάνεις από αγωνία και μεράκι αληθινό.
Αν ο σκοπός σου είναι μόνο η επικαιρότητα ή τα φράγκα, ή αν αυτά τέλος πάντων έχουν βαριά μερίδια και μερτικό, θα πας άκλαφτος.
Δεν έχω δει τον νέο «Πεταλούδα», έχω δει όμως τον πρώτο και κλασικό πια «άπειρες» φορές, από παιδάκι μέχρι σήμερα.
Πέρα απ’ ότι μιλάμε για ένα έργο που ευτύχησε σε πολλαπλά επίπεδα (σκηνοθεσία, μουσική, σενάριο, δεύτερος ρόλος – πάσα και πλάτη στον πρωταγωνιστή και όχι μόνο), η σφραγίδα του Steve McQueen νομίζω πως θα μείνει αξεπέραστη.
Γιατί ακόμα και γι’ αυτόν τον ευλογημένο-καταραμένο, ο ρόλος αυτός είναι στην άκρη των όποιων ορίων του…
