μετρήσεις ακροαματικότητας ραδιοφωνικών σταθμών του ευρύτερου λεκανοπεδίου.
Η γκάμα κάλυπτε τα ακούσματά μου, όπως φαντάζομαι και ελπίζω και εκατοντάδων άλλων ερωτηθέντων, κατά την διάρκεια μιας εβδομάδας.
Όταν εξήγησα στη συνομιλήτρια μου πως είναι αδύνατον να θυμάμαι ποιους και πόσους ακριβώς σταθμούς άκουσα π.χ. 11-1 το μεσημέρι και το βράδυ της περασμένης Δευτέρας και πόσες φορές άλλαξα το δέκτη από τη μια συχνότητα στην άλλη, η απάντησή της ήταν: «Στο περίπου». Μάλιστα βοηθούσε με τον τρόπο της στο «βόλεμα» κατά κάποιου τρόπο του ερωτηματολογίου λέγοντας χαρακτηριστικά: «Να πούμε δέκα λεπτά λοιπόν;» «Ε, πάνω κάτω», απαντούσα εγώ; «Να πούμε 15;» συνέχιζε. «Και δεν τα λέμε», είπα από μέσα μου αφού η «σχετικότητα» όλου του πράγματος ήταν τέτοια που όση ώρα και να μιλάγαμε άκρη δεν θα βγάζαμε… Το θέμα έμπαζε από παντού.
Και προκειμένου να λάβει τέλος η παράσταση, άρχιζα να δίνω «ακριβής» απαντήσεις, έτσι στην τύχη, περιμένοντας να δω που θα βγάλει η όλη ιστορία.
«Λίγο πριν το τέλος» όπως τόνισε η υπεύθυνη του ερωτηματολογίου, έκοψα τη σειρά των ερωτημάτων της με ένα δικό μου: «Δεν με ρωτήσατε αν έχω σχέση με τα ΜΜΕ, αν εργάζομαι σε κάποιο από αυτά, αν…» Ένιωσα την αμηχανία της γιατί γνωρίζω πως αυτή η τοποθέτηση είναι αναγκαία προτού καν ξεκινήσει η συζήτηση, καθώς «διασφαλίζει» την διαδικασία από ψευδείς ή αναληθείς απαντήσεις που οδηγούν σε εσφαλμένα ή ακόμη και «στημένα» συμπεράσματα.
Τι νόημα όμως έχουν όλα αυτά, όταν και στην «κομβική» αυτή ερώτηση θα μπορούσα να απαντήσω «όχι».
Κάπως έτσι «φαίνεται» προκύπτουν οι «πρώτοι» και ένας οδηγός διαφημιστικής αγοράς, καταλήγει να καθορίζει και να αξιολογεί επαγγελματίες και… ΝΟΥΜΕΡΑ, προσδιορίζοντας και ρυθμίζοντας τις επιλογές τους και τα «γούστα» μας!
