Παρακολούθησα το «Δείπνο Ηλιθίων» που ο Σπύρος Παπαδόπουλος παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Κάππα.
Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα πάνω στη σκηνή. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος πρωταγωνιστεί αλλά και σκηνοθετεί την κλασσική πια κωμωδία του Francis Veber, της οποίας είχα δει τις κινηματογραφικές εκδοχές.
Πέρασα πολύ όμορφα, γιατί όλοι οι συντελεστές ήταν εξαιρετικοί. Απολαυστικός ο εφοριακός Δημήτρης Μαυρόπουλος, πειστικός ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, φιλικός ο Βασίλης Ρίσβας, σωστοί οι Άννα Μενενάκου, Χρήστος Σπανός και Ξανθή Γεωργίου.
Υπάρχει μια μοναδική αίσθηση του μέτρου σε όλη την παράσταση. Στις ατάκες που κεντράρουν και δεν πλατιάζουν ούτε εκβιάζουν το γέλιο, στο ρυθμό, στην κίνηση, στα σκηνικά. Πάνω σε αυτό τον καλοβαλμένο και καλοδουλεμένο καμβά προστίθεται σε καλοζυγισμένες δόσεις και το χάρισμα του πρωταγωνιστή και των συνεργατών του.
Έτσι δίχως να δημιουργούν την παράσταση του αιώνα παρουσιάζουν μια απολαυστική κωμωδία με ευαισθησία και λυρισμό που δεν χάνει το νεύρο και τη «σύγχρονη» ματιά της.
Νομίζω πως κι αυτός είναι ο στόχος του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή Παπαδόπουλου, τον οποίο πετυχαίνει με φροντίδα σε όλες τις λεπτομέρειες αλλά και χάρη στη ξεκάθαρη οπτική του για «λαϊκή» ψυχαγωγία αξιώσεων.
Η ειδική σχέση που έχει με τον κόσμο φαντάζομαι τον οπλίζει με δύναμη και αυτοπεποίθηση στις εργασίες του αλλά και ικανοποίηση με το πλατύ χειροκρότημα στο τέλος, σε μια παράσταση που είναι ανελλιπώς sold out.
Στο βαθμό που μπορώ να κρίνω τα «θεατρικά», χάρηκα έναν κωμικό με έλεγχο, άνεση, σιγουριά για τα μέσα του, ο οποίος με φαινομενικά λίγα όπλα και χωρίς άγχος πετυχαίνει τόσα πολλά και ακριβά. Προνόμιο των ξεχωριστών και ευλογημένων.
Ο Δημήτρης Μαυρόπουλος στην κουβέντα μας στο τέλος της παράστασης μας είπε πως ο Francis Veber χαρακτήρισε το ελληνικό ανέβασμα ως το καλύτερο όλων…
Και μιλάμε για ένα έργο που έχει ταξιδέψει σχεδόν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.