Πριν από λίγα χρόνια συνομιλώντας με τον Μάκη Μάτσα μου είχε πει: «Μεγάλος τραγουδιστής. Μην κοιτάς που σήμερα οι νέοι δεν το ξέρουν. Αν δεν ήταν αυτός η Minos δεν θα είχε σταθεί σαν εταιρεία. Ο Βαγγέλης Περπινιάδης με τις επιτυχίες του στήριξε την Odeon / Parlophone στα πρώτα χρόνια του '60 και καταφέραμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να έχουμε τη μετέπειτα διαδρομή που όλοι γνωρίζουμε».
Είχα τη χαρά, την τιμή και το προνόμιο να γνωρίσω καλά τον κύριο Βαγγέλη. Μου εμπιστεύτηκε τις αλήθειες του και υπέγραψα τη βιογραφία του «Πριν Το Τέλος» (Εκδόσεις Προσκήνιο - Άγγελος Σιδεράτος, 2000). Αυτός ήταν ο τίτλος που ο ίδιος επέμενε να μπει, εννοώντας την καλλιτεχνική διαδρομή του, και δυστυχώς το ολοκληρωτικό τέλος δεν άργησε και πολύ για να έρθει. Ο Βαγγέλης Περπινιάδης υπήρξε ασυναγώνιστος λαϊκός ερμηνευτής με τεράστια εκφραστικότητα και μοναδικές ικανότητες. Παράλληλα ήταν μάστορας μπουζουξής, με δικό του χρώμα, που σε συνδυασμό με το ψαλτήρι που κατείχε από παιδί, έβγαινε απόλυτα «σωστός» και κεντραρισμένος στις ερμηνείες του. Διέθετε έναν απαράμιλλο αυτοέλεγχο χωρίς να χάνει την αμεσότητα και το πάθος του. Η δε αντοχή της φωνής του, αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός πως δεν σταμάτησε στιγμή να δουλεύει στο πάλκο, από τα μικράτα μέχρι και το φινάλε του, δεν έχει ανάλογο προηγούμενο. Ο Στέλιος, ο Γρηγόρης, ο Μανώλης, ο Στράτος, ο Γαβαλάς, ο Ζαγοραίος που είναι της ίδιας γενιάς, στο πέρασμα των χρόνων «άλλαξαν». Ο Βαγγέλης Περπινιάδης στα 75 του τραγουδούσε στους ίδιους τόνους και πάντα με το μπουζούκι στο χέρι…
Έγραφε ο ίδιος πολλά από τα τραγούδια που ηχογραφούσε, τους μανέδες, τα συρτοτσιφτετέλια, τις στυρτορούμπες, τα μπολέρο, τα χασάπικα και τα ζεϊμπέκικα που σφράγιζε με το θείο δώρο του. Λίγοι στην ιστορία του τραγουδιού διέθεταν τόσο πλατιά γκάμα και με σταθερό, πάντα υψηλού επιπέδου αποτέλεσμα. Ακόμα και στο ελαφρό αλλά και στο έντεχνο όπου είχε ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό πέρασμα ο Βαγγέλης Περπινιάδης αποδείχτηκε αψεγάδιαστος και εξέπληξε τους πάντες με την άνεση αλλά και το χάρισμά του. Ρεμπέτης, λαϊκός, δημοτικός, ανατολίτης, λαϊκός και μοντέρνος συνάμα. Αρκετοί «ειδήμονες» και «λόγιοι» του τραγουδιού δεν τον πολυκατέχουν. Αν πάντως σεργιανίσετε σε διάφορες γειτονιές της Ελλάδας, στην Κοκκινιά, στο Χαϊδάρι, στον Ασπρόπυργο, στην Ελευσίνα και τα Μέγαρα, στα Μεσόγεια, στα Αρβανιτοχώρια, στην Αργολίδα, την Αιτωλοακαρνανία, τη Λάρισα, τη Σαλονίκη και σε άλλα «μερακλίδικα» μέρη, θα δείτε κόσμο και ντουνιά, δημοσίως αλλά και κατ’ οίκον να γλεντά με τα τραγούδια του. Στη βιογραφία του, στο παράρτημα του βιβλίου, τεράστιοι καλλιτέχνες, με δηλώσεις τους, του βγάζουν το καπέλο. Ο ίδιος ο Καζαντζίδης μου είχε πει τα καλύτερα των καλύτερων, για το μέγεθος του Περπινιάδη και τη στάση του.
Αλλά και άλλοι πολλοί απ’ αυτούς που ξέρουν πίνουν νερό στο όνομα του!
Είχα τη χαρά, την τιμή και το προνόμιο να γνωρίσω καλά τον κύριο Βαγγέλη. Μου εμπιστεύτηκε τις αλήθειες του και υπέγραψα τη βιογραφία του «Πριν Το Τέλος» (Εκδόσεις Προσκήνιο - Άγγελος Σιδεράτος, 2000). Αυτός ήταν ο τίτλος που ο ίδιος επέμενε να μπει, εννοώντας την καλλιτεχνική διαδρομή του, και δυστυχώς το ολοκληρωτικό τέλος δεν άργησε και πολύ για να έρθει. Ο Βαγγέλης Περπινιάδης υπήρξε ασυναγώνιστος λαϊκός ερμηνευτής με τεράστια εκφραστικότητα και μοναδικές ικανότητες. Παράλληλα ήταν μάστορας μπουζουξής, με δικό του χρώμα, που σε συνδυασμό με το ψαλτήρι που κατείχε από παιδί, έβγαινε απόλυτα «σωστός» και κεντραρισμένος στις ερμηνείες του. Διέθετε έναν απαράμιλλο αυτοέλεγχο χωρίς να χάνει την αμεσότητα και το πάθος του. Η δε αντοχή της φωνής του, αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός πως δεν σταμάτησε στιγμή να δουλεύει στο πάλκο, από τα μικράτα μέχρι και το φινάλε του, δεν έχει ανάλογο προηγούμενο. Ο Στέλιος, ο Γρηγόρης, ο Μανώλης, ο Στράτος, ο Γαβαλάς, ο Ζαγοραίος που είναι της ίδιας γενιάς, στο πέρασμα των χρόνων «άλλαξαν». Ο Βαγγέλης Περπινιάδης στα 75 του τραγουδούσε στους ίδιους τόνους και πάντα με το μπουζούκι στο χέρι…
Έγραφε ο ίδιος πολλά από τα τραγούδια που ηχογραφούσε, τους μανέδες, τα συρτοτσιφτετέλια, τις στυρτορούμπες, τα μπολέρο, τα χασάπικα και τα ζεϊμπέκικα που σφράγιζε με το θείο δώρο του. Λίγοι στην ιστορία του τραγουδιού διέθεταν τόσο πλατιά γκάμα και με σταθερό, πάντα υψηλού επιπέδου αποτέλεσμα. Ακόμα και στο ελαφρό αλλά και στο έντεχνο όπου είχε ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό πέρασμα ο Βαγγέλης Περπινιάδης αποδείχτηκε αψεγάδιαστος και εξέπληξε τους πάντες με την άνεση αλλά και το χάρισμά του. Ρεμπέτης, λαϊκός, δημοτικός, ανατολίτης, λαϊκός και μοντέρνος συνάμα. Αρκετοί «ειδήμονες» και «λόγιοι» του τραγουδιού δεν τον πολυκατέχουν. Αν πάντως σεργιανίσετε σε διάφορες γειτονιές της Ελλάδας, στην Κοκκινιά, στο Χαϊδάρι, στον Ασπρόπυργο, στην Ελευσίνα και τα Μέγαρα, στα Μεσόγεια, στα Αρβανιτοχώρια, στην Αργολίδα, την Αιτωλοακαρνανία, τη Λάρισα, τη Σαλονίκη και σε άλλα «μερακλίδικα» μέρη, θα δείτε κόσμο και ντουνιά, δημοσίως αλλά και κατ’ οίκον να γλεντά με τα τραγούδια του. Στη βιογραφία του, στο παράρτημα του βιβλίου, τεράστιοι καλλιτέχνες, με δηλώσεις τους, του βγάζουν το καπέλο. Ο ίδιος ο Καζαντζίδης μου είχε πει τα καλύτερα των καλύτερων, για το μέγεθος του Περπινιάδη και τη στάση του.
Αλλά και άλλοι πολλοί απ’ αυτούς που ξέρουν πίνουν νερό στο όνομα του!
