Ο Γιάννης Πάριος «έγραψε» στο Κατράκειο. Δύο συνεχόμενες sold out συναυλίες -πιο full δεν γινόταν- και μια θέρμη απ’ το κοινό που θαρρείς ήθελε να συγκεντρώσει τη σχεδόν 50χρονη λατρεία του για τον ερμηνευτή σε αυτές τις στιγμές.
Ο Πάριος απέδειξε για μια ακόμη φορά πως τα γαλόνια του τα έχει κερδίσει με την αξία του στις μάχες. Δεν έχει ανάγκη από τακτικές και τερτίπια, από δήθεν σιρίτια και ιδεολογικούς τραγουδιστικούς παιχνιδισμούς. Σαν να λέμε:… εγώ με τη φωνή μου και τα τραγούδια μου!
Έτσι ακριβώς γεμίζει δεκαετίες τώρα τους χώρους που εμφανίζεται, δίχως ενισχυτικές μεθόδους, σκοπούς και άλλα παρεμφερή και ενδεχομένως αναγκαία και απαραίτητα… για άλλους όμως.
Ο Πάριος όμως είναι Πάριος. Κατηγορία από μόνος του! Δε μεγαλοπιάστηκε και είχε όλα τα προσόντα. Δεν βγήκε να κομπάσει για την αναβίωση -μικρή η λέξη- και επέκταση του «νησιώτικου» που θα έπρεπε να του χρεωθεί. Αν δεν ήταν αυτός τα Κυκλαδίτικα θα ήταν ακόμα στις θάλασσες και τους θαλασσινούς. Έχετε πάει σε γάμο απ’ τη Θράκη έως την Ελευσίνα και τη Λευκάδα ακόμη; Αν δεν παίξουν αυτά το γλέντι δεν ξεκινά, ή τέλος πάντων, να το πούμε αλλιώς, ζορίζεται να πάρει μπρος.
Μήπως τα «Ερωτικά» του Γούναρη, του Πολυμέρη, του Σουγιούλ και των άλλων γιγάντων θα είχαν την ίδια «αναβιωτική» πορεία αν δεν ήταν ο Πάριος;
Αλλά και πόσα διαχρονικά τραγούδια δεν έχει υπογράψει ο Πάριος. Και μόνο αυτά αρκούν για να τον δαφνοστεφανώσουν ως άξιο στιχουργό!
Τέλος πάντων, χάρις και στον Πάριο, στο Κατράκειο, ανάμεσα στον Τσιτσάνη και τον Θεοδωράκη αλλά και τον Βαρδή, ο Πυθαγόρας είχε την τιμητική του.
Τα καθαρόαιμα, αλλά ακόμη και τα μεταγλωτισμένα, τραγούδια τους τραγουδήθηκαν από όλο το γήπεδο.
Τελικά αυτά τα τραγούδια, που αρκετοί ανύποπτα σιγοψιθυρίζουμε ανά στιγμές, δίχως να τα αναλύουμε, αλλά που δεν μπορούμε και χώρια τους, μοιάζουν με την καθημερινή ραπτική. Είναι περίτεχνα σχεδιασμένα και ραμμένα από υγιείς και «καθαρές» πρώτες ύλες και σε «ανθρώπινες» τιμές, είναι πρετ-α-πορτέ. Φοριούνται κάθε μέρα, και μας φτιάχνουν τη μέρα και τις καθημερινές στιγμές μας. Τα φοράμε και για καλά!
Δεν είναι όμως της υψηλής, να το πούμε έτσι και θεωρητικά πάντα, ραπτικής. Δεν αλλάζουν τα δεδομένα στο χώρο! Απ’ την άλλη, εδώ που τα λέμε στην Ελλάδα, και στα άλλα μέρη, πόσοι παρακολουθούν γκαλά υψηλής μόδας; Και τι πρεσβεύουν στο βίο τους οι θιασώτες τους; Ακόμα και αυτοί που το αγοράζουν πότε και που τα φοράνε, ποιος και ποιοι τους περιβάλλουν;
Ο Πυθαγόρας της Μικράς Ασίας, του Υπάρχω, του Κάθε λιμάνι και καημός, παρ’ ότι έφυγε στα 49 του, στις 13 Νοεμβρίου του 1979, δίχως αναλύσεις της τέχνης του και μηχανισμούς προβολής του έργου του εξακολουθεί να τραγουδιέται όπου υπάρχουν Έλληνες.
Το ίδιο και ο συνοδοιπόρος, φίλος και στενός συνεργάτης του, Γιάννης Πάριος.
Ο Πάριος απέδειξε για μια ακόμη φορά πως τα γαλόνια του τα έχει κερδίσει με την αξία του στις μάχες. Δεν έχει ανάγκη από τακτικές και τερτίπια, από δήθεν σιρίτια και ιδεολογικούς τραγουδιστικούς παιχνιδισμούς. Σαν να λέμε:… εγώ με τη φωνή μου και τα τραγούδια μου!
Έτσι ακριβώς γεμίζει δεκαετίες τώρα τους χώρους που εμφανίζεται, δίχως ενισχυτικές μεθόδους, σκοπούς και άλλα παρεμφερή και ενδεχομένως αναγκαία και απαραίτητα… για άλλους όμως.
Ο Πάριος είναι Πάριος!
Ο Πάριος όμως είναι Πάριος. Κατηγορία από μόνος του! Δε μεγαλοπιάστηκε και είχε όλα τα προσόντα. Δεν βγήκε να κομπάσει για την αναβίωση -μικρή η λέξη- και επέκταση του «νησιώτικου» που θα έπρεπε να του χρεωθεί. Αν δεν ήταν αυτός τα Κυκλαδίτικα θα ήταν ακόμα στις θάλασσες και τους θαλασσινούς. Έχετε πάει σε γάμο απ’ τη Θράκη έως την Ελευσίνα και τη Λευκάδα ακόμη; Αν δεν παίξουν αυτά το γλέντι δεν ξεκινά, ή τέλος πάντων, να το πούμε αλλιώς, ζορίζεται να πάρει μπρος. Μήπως τα «Ερωτικά» του Γούναρη, του Πολυμέρη, του Σουγιούλ και των άλλων γιγάντων θα είχαν την ίδια «αναβιωτική» πορεία αν δεν ήταν ο Πάριος;
Αλλά και πόσα διαχρονικά τραγούδια δεν έχει υπογράψει ο Πάριος. Και μόνο αυτά αρκούν για να τον δαφνοστεφανώσουν ως άξιο στιχουργό!
Τέλος πάντων, χάρις και στον Πάριο, στο Κατράκειο, ανάμεσα στον Τσιτσάνη και τον Θεοδωράκη αλλά και τον Βαρδή, ο Πυθαγόρας είχε την τιμητική του.
Τα καθαρόαιμα, αλλά ακόμη και τα μεταγλωτισμένα, τραγούδια τους τραγουδήθηκαν από όλο το γήπεδο.
Ο Πυθαγόρας και το καθημερινό τραγούδι
Είμαι λάτρης του Πυθαγόρα, ξέρω τη δύναμή του, αυτό όμως που είδα στην «μπερδεμένη» και «σακατεμένη» Ελλάς του 2015, δεν το περίμενα.Τελικά αυτά τα τραγούδια, που αρκετοί ανύποπτα σιγοψιθυρίζουμε ανά στιγμές, δίχως να τα αναλύουμε, αλλά που δεν μπορούμε και χώρια τους, μοιάζουν με την καθημερινή ραπτική. Είναι περίτεχνα σχεδιασμένα και ραμμένα από υγιείς και «καθαρές» πρώτες ύλες και σε «ανθρώπινες» τιμές, είναι πρετ-α-πορτέ. Φοριούνται κάθε μέρα, και μας φτιάχνουν τη μέρα και τις καθημερινές στιγμές μας. Τα φοράμε και για καλά!
Δεν είναι όμως της υψηλής, να το πούμε έτσι και θεωρητικά πάντα, ραπτικής. Δεν αλλάζουν τα δεδομένα στο χώρο! Απ’ την άλλη, εδώ που τα λέμε στην Ελλάδα, και στα άλλα μέρη, πόσοι παρακολουθούν γκαλά υψηλής μόδας; Και τι πρεσβεύουν στο βίο τους οι θιασώτες τους; Ακόμα και αυτοί που το αγοράζουν πότε και που τα φοράνε, ποιος και ποιοι τους περιβάλλουν;
Ο Πυθαγόρας της Μικράς Ασίας, του Υπάρχω, του Κάθε λιμάνι και καημός, παρ’ ότι έφυγε στα 49 του, στις 13 Νοεμβρίου του 1979, δίχως αναλύσεις της τέχνης του και μηχανισμούς προβολής του έργου του εξακολουθεί να τραγουδιέται όπου υπάρχουν Έλληνες.
Το ίδιο και ο συνοδοιπόρος, φίλος και στενός συνεργάτης του, Γιάννης Πάριος.
