O Παναθηναϊκός εκθέτει πολλούς και πολλά στο ελληνικό ποδόσφαιρο

Δηλαδή με τον Λεμονή, τη Ντουτελάνζ δεν θα τη σάρωνε ο Θρύλος; Και μεταγραφάρες σαν του Χασάν και του Μιράντα, ποιος τις χρεώνεται;
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Παπούτσι από τον τόπο σου!

Τον Οκτώβρη του 1963 ο Στέλιος Καζαντζίδης πραγματοποιεί τις τελευταίες του ηχογραφήσεις για λογαριασμό της Κολούμπια του Τάκη Β. Λαμπρόπουλου. Παίρνει μεταγραφή για την Οντεόν του Μίνου και του Μάκη Μάτσα και κλείνει τη χρονιά με 8 εγγραφές εκεί, δύο εκ των οποίων έγινα τρανές επιτυχίες: Και σιδερένια να είχα καρδιά, Το τραίνο Γερμανίας Αθηνών.

Μες το 1964 όμως, στη νέα του ομάδα, ο Καζαντζίδης για να κάνει απόσβεση της ακριβής μετακίνησής του φωνογραφεί περισσότερα από 60 τραγούδια με λαμπερά αποτελέσματα: Το διαβατήριο, Η χήρα, Κι αν γελάω είναι ψέμα, Όση γλύκα έχουνε τα χείλη σου, Τα χείλη σου όσα κι αν πουν, Τα μουντζουρωμένα χέρια, Με το βοριά, Νιώθω μια κούραση βαριά, Τα ξενύχτια κι όμορφες γυναίκες κ.ά.

Άλλωστε ότι και να τραγουδούσε εκείνο τον καιρό γινόταν σουξέ που άντεχε για κάμποσα χρόνια, και σε πολλές περιπτώσεις για πάντα. Τραγούδια βάλσαμο για το ντουνιά, έργα ακριβών μαστόρων του Βίρβου, του Δερβενιώτη, του Βαρτάνη, του Μπακάλη, του Γκούτη, του Ατραΐδη... Ανάμεσά τους και το

Παπούτσι από τον τόπο σου
Κι ας είναι μπαλωμένο…

Κάπως έτσι, αναγκαστικά βέβαια, ο Παναθηναϊκός ξεγυμνώνει με την απόδοσή του τις «τακτικές» των τελευταίων χρόνων, όπου απ’ το ελληνικό πρωτάθλημα παρελαύουν πολλά «ξένα» παλτά, που συνοδεύονται από «πλαστές» ή κατηργημένες πλέον περγαμηνές.

Και πάνω απ’ όλα βγάζει στο «σφυρί» κάτι Στραμανότσηδες και Σία που φορτώσαν την ομάδα με χρέη αξεχρέωτα, και που βαραίνουν ακόμη, στο βαθμό που τους αναλογούν, την προσπάθεια της να ξανασταθεί στα πόδια της…

Ευτυχώς υπάρχει ο Δώνης, και ευτυχώς υπήρξε ο Ουζουνίδης… Αυτός που τώρα στην ΑΕΚ δέχεται έντεχνα πυρά και παράλληλα του φορτώνουν, μεγεθυμένη, τη σκιά του Χιμένεθ.

Σε καμία περίπτωση, η παραδειγματική πορεία του τριφυλλιού, δεν σημαίνει πως πρέπει να παίζουμε «μόνοι» μας.

Όμως οι διεθνείς ποδοσφαιριστές που έρχονται στις ομάδες μας, πρέπει, κατά κάποιον τρόπο, όπως συνέβαινε και τις παλαιότερες πιο στενεμένες εποχές, να κάνουν τη διαφορά. Απαραίτητα όλα τα όργανα, το καθένα με το ρόλο του σε μια καλή ορχήστρα αλλά καλύτερο σαφώς το καλό «μπουζουκάκι» από ένα ανέμπνευστο «σαξόφωνο», ακόμα κι αν παίζουμε Μπραμς…

Φαντάζεστε το βάθος και το εκτόπισμα του Παναθηναϊκού με τρεις τέσσερις ακόμη καλούς παίκτες του κόσμου; Αθλητές που ακόμα κι αν δεν είναι πρώτα ονόματα να θέλουν και να καίγονται να δείξουν την αξία τους; Μπορείτε να οραματιστείτε την Ένωση με ορισμένες ικανές προσθήκες ντόπιων και διεθνών μπαλαδόρων, που όλοι βλέπαμε και βλέπουμε πως ήταν και είναι αναγκαίες; Να δεις τότε πως ο Έλληνας τεχνικός ξαναγίνεται μάγκας.

Μεταφέροντας την ίδια «συζήτηση» σε επίπεδο Εθνικής θέτω ένα ερώτημα. Πόσο χειρότερος του Σκίμπε ή του Ρανιέρι μπορεί να αποβεί ο Αναστασιάδης; Ή μήπως του Αγίου Ρεχάγκελ το θαύμα μπορεί να επαναλαμβάνεται παντοτινά; Ο Σάντος, κατά κάποιον τρόπο είναι δικός μας, ήξερε καλά τα κατατόπια, και στα καλά τους και στα στραβά τους… Και πρέπει να λάβουμε υπόψη σε ποια στιγμή και με ποιες συνθήκες αναλαμβάνει ο Άγγελος την ομάδα σε σχέση με τους προκατόχους του.

Κλείνοντας τα υποθετικά ερωτήματα, δηλαδή με τον Λεμονή, τη Ντουτελάνζ δεν θα τη σάρωνε ο Θρύλος; Και τόσο μαγική είν’ αυτή μπάλα που πλέον παίζει; Και μεταγραφάρες σαν του Χασάν και του Μιράντα, ποιος τις χρεώνεται; Κάπου εδώ αρχίζει πάλι να γυρνάει στο μυαλό, το τραγούδι του Στελάρα!
*Από το οπισθόφυλλο της εφημερίδας Sportime και με τη χορηγία της WiseMen της Vican

Video

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!