Κόσμος πολύς, ντουνιάς ολάκερος. Φίλοι, συμμαθητές, συγγενείς, γονείς. Παράξενο πράμα, αυτός ο Γάλλος είχε καταφέρει να γίνει Έλληνας αγαπημένος.
Με είχε πρωτοπάει ο πατέρας μου στο σινεμά να δω ταινίες του. Τι ωραία που γελούσαμε με την καρδιά μας… εμείς και όλη η αίθουσα μαζί.
Μάλιστα πρόλαβα και με την παλιοπαρέα να δω έργα του… μέχρι και το μοιραίο. Η Β’ προβολή και τα θερινά έλυναν κι έδεναν με τις ταινίες του.
Από το μακρινό τελείωμα του Γενάρη στα 1983 πέρασαν χρόνια και ζαμάνια.
Ο Λουί ντε Φυνές (Louis de Funès) όμως είναι ακόμα εδώ. Κι όποτε τύχει, στην τηλεόραση, στο βίντεο, και δω έργα του περνάω όμορφα.
Θυμάμαι πως κάποτε, και μετά τη φυγή του, κάποιοι, και φίλοι ακόμα, σνομπάρανε τον τρόπο του…
Κι όμως εμένα μου φαινότανε πάντα πολύ ακριβός και πολυσύνθετος στην… ευκολία του να γεμίζει τιε ψυχές με «ομορφιές».
Το βλέμμα, η κίνηση, ο λόγος και οι ατάκες που του δίνανε… Βέβαια και χωρίς αυτές, ο Λουί ντε Φυνές, και στη «μούτα» του ακόμα, έγραφε…
Η κωμωδία είναι δύσκολη υπόθεση, και μάλιστα σε αυτά τα επίπεδα.
Νομίζω πως από τότε, αλλά και πριν, κι άλλοι Γάλλοι, αγαπήθηκαν από το ελληνικό κοινό, ίσως όχι τόσο όσο αυτός.
Άλλωστε ο Λουί ντε Φυνές είναι «κατηγορία από μόνος του.
Δεν είναι τυχαίο που αρέσει και στον γιo μου.
Με είχε πρωτοπάει ο πατέρας μου στο σινεμά να δω ταινίες του. Τι ωραία που γελούσαμε με την καρδιά μας… εμείς και όλη η αίθουσα μαζί.
Μάλιστα πρόλαβα και με την παλιοπαρέα να δω έργα του… μέχρι και το μοιραίο. Η Β’ προβολή και τα θερινά έλυναν κι έδεναν με τις ταινίες του.
Από το μακρινό τελείωμα του Γενάρη στα 1983 πέρασαν χρόνια και ζαμάνια.
Ο Λουί ντε Φυνές (Louis de Funès) όμως είναι ακόμα εδώ. Κι όποτε τύχει, στην τηλεόραση, στο βίντεο, και δω έργα του περνάω όμορφα.
Θυμάμαι πως κάποτε, και μετά τη φυγή του, κάποιοι, και φίλοι ακόμα, σνομπάρανε τον τρόπο του…
Κι όμως εμένα μου φαινότανε πάντα πολύ ακριβός και πολυσύνθετος στην… ευκολία του να γεμίζει τιε ψυχές με «ομορφιές».
Το βλέμμα, η κίνηση, ο λόγος και οι ατάκες που του δίνανε… Βέβαια και χωρίς αυτές, ο Λουί ντε Φυνές, και στη «μούτα» του ακόμα, έγραφε…
Η κωμωδία είναι δύσκολη υπόθεση, και μάλιστα σε αυτά τα επίπεδα.
Νομίζω πως από τότε, αλλά και πριν, κι άλλοι Γάλλοι, αγαπήθηκαν από το ελληνικό κοινό, ίσως όχι τόσο όσο αυτός.
Άλλωστε ο Λουί ντε Φυνές είναι «κατηγορία από μόνος του.
Δεν είναι τυχαίο που αρέσει και στον γιo μου.
