Που να βρω γκρεμό να πέσω…
Ο Μιχάλης Μενιδιάτης καθιερώθηκε στη δεκαετία του ’60 χάρις σε δημιουργίες του Απόστολου Καλδάρα. Τους ένωνε βαθιά φιλιά και εκτίμηση, γίνανε και κουμπάροι. Ο Καλδάρας πέθανε στις 8 Απριλίου 1990. Ήταν 68 ετών. Ο Μενιδιάτης έφυγε 22 χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 2012 στα 80 του.
Μέχρι και τις τελευταίες στιγμές του δεν έπαυε στιγμή να αναφέρει την ευγνωμοσύνη του προς το μέντορά του. Το γνωρίζω από πρώτο χέρι καθώς έγραψα τη βιογραφία του με τίτλο «Μιχάλης Μενιδιάτης – Πετραδάκι πετραδάκι έως την κορυφή». Σε αυτήν ο Μενιδιάτης δηλώνει:
«Τον είδα για πρώτη φορά, γύρω στο '52-'53, να παίζει μπουζούκι και να τραγουδά στην Ζούγκλα στην πλατεία Βάθης. Είχε ένα δικό του στυλ, βυζαντινός σαν συνθέτης και ωραίος ερμηνευτής. Αργότερα η μοίρα τα έφερε να δουλέψουμε το 1960 στον Παράδεισο στο Αιγάλεω. Συγκρότημα Καλδάρα - Λαύκα. Ενα πρωί όπως φύγαμε απ' τη δουλειά, μου λέει, Μιχάλη έχω ένα καλό τραγούδι, θα 'ρθεις να κάνουμε πρόβα; Αμέ, του απαντώ. Ο Καλδάρας ήταν κιμπάρης στο λόγο του, ήταν ένα κι ένα κάνουν δύο. Και πολύ μυαλωμένος. Η σκέψη του, με τη γλώσσα του πηγαίναν μαζί και κεντάγανε. Εμένα μ' άρεσε να τον ακούω να μιλάει με τις ώρες. Κάναμε τρεις φορές πρόβες το Πες μου τι σου είπανε για μένα και πήγαμε στην Columbia να το ηχογραφήσουμε».
Μετά από αυτήν την πρώτη τους επιτυχία ακολούθησαν διάσημες στιγμές όπως: Μην περιμένεις πια, Λίγο λίγο θα με συνηθίσεις, Περιφρόνα με γλυκιά μου, Πετραδάκι πετραδάκι, Όπου δεις φωτιά να καίει, Ο γκρεμός…
Που να βρω γκρεμό να πέσω
Και ποτάμι να πνιγώ…
Κάπως έτσι συνοψίζεται η κατάσταση της Εθνικής μας ομάδας που κατάφερε να χάσει από την Αρμενία στο άδειο κι έρημο Ολυμπιακό Στάδιο. Ένα «αδόκιμο» γήπεδο στο οποίο κατέληξε να αγωνίζεται, αφού θαρρείς, ακόμα και σε αυτό το ζήτημα όλα ήταν προδιαγεγραμμένα να στραβώσουν… Το κύριο μερίδιο της ευθύνης του γκρεμοτσακίσματος, ως συνήθως, πηγαίνει στον προπονητή. Είναι και εύκολος στόχος αφού ανέλαβε να σώσει τα άσωστα και είναι και Έλληνας.
Η αλήθεια είναι πως ο Αναστασιάδης στην παρούσα κατάσταση πληρώνει και δικά του λάθη, βαριά για την μπάλα που γνωρίζει. Είναι όμως πραγματικότητα πως η κριτική που δέχεται ξεπερνάει τα όρια… και καταλήγει στην εμπάθεια. Ακόμη και η αδυναμία του στα «θεία» λειτουργεί ως σημείο αρνητικής αναφοράς και απαξιώνει τα πάμπολλα ποδοσφαιρικά του χιλιόμετρα. Βέβαια και ο ίδιος δεν προστατεύει τον εαυτό του… αλλά δίνει συνεχόμενες αφορμές σε όσους του την έχουν στημένη.
Σε έναν ξένο τεχνικό ίσως η αντιμετώπιση να ήταν διαφορετική! Λεπτομέρειες που άλλες φορές, δεν θα τους δίνονταν καμιά σημασία, μετατρέπονται σε βέλη εναντίον του. Τον τεχνικό όμως τον κάνουν μάγκα και οι παίκτες… αν τους εμπνεύσει φυσικά, όπως και η τύχη. Η εποποιία Ρεχάγκελ αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, χτες, μόνο ο Φορτούνης έδωσε ότι είχε… Όχι ότι οι δικοί μας είναι και μεγαθηρία. Μπορεί να έχουν διεθνείς παραστάσεις αλλά εκεί γίνονται γρανάζια μιας ήδη στρωμένης μηχανής. Πάντως, αν το θέλανε με την ψυχή τους, μπορεί και το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό. Τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δεν αναιρούν τα «χρέη» του προπονητή στο ναυάγιο…
Κι όπως λέει και ο Μενιδιάτης στη σύνθεση του Καλδάρα με τα λόγια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου:
Και για όλα και για όλα
Φταίω εγώ…
Ο Μιχάλης Μενιδιάτης καθιερώθηκε στη δεκαετία του ’60 χάρις σε δημιουργίες του Απόστολου Καλδάρα. Τους ένωνε βαθιά φιλιά και εκτίμηση, γίνανε και κουμπάροι. Ο Καλδάρας πέθανε στις 8 Απριλίου 1990. Ήταν 68 ετών. Ο Μενιδιάτης έφυγε 22 χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 2012 στα 80 του.
Μέχρι και τις τελευταίες στιγμές του δεν έπαυε στιγμή να αναφέρει την ευγνωμοσύνη του προς το μέντορά του. Το γνωρίζω από πρώτο χέρι καθώς έγραψα τη βιογραφία του με τίτλο «Μιχάλης Μενιδιάτης – Πετραδάκι πετραδάκι έως την κορυφή». Σε αυτήν ο Μενιδιάτης δηλώνει:
«Τον είδα για πρώτη φορά, γύρω στο '52-'53, να παίζει μπουζούκι και να τραγουδά στην Ζούγκλα στην πλατεία Βάθης. Είχε ένα δικό του στυλ, βυζαντινός σαν συνθέτης και ωραίος ερμηνευτής. Αργότερα η μοίρα τα έφερε να δουλέψουμε το 1960 στον Παράδεισο στο Αιγάλεω. Συγκρότημα Καλδάρα - Λαύκα. Ενα πρωί όπως φύγαμε απ' τη δουλειά, μου λέει, Μιχάλη έχω ένα καλό τραγούδι, θα 'ρθεις να κάνουμε πρόβα; Αμέ, του απαντώ. Ο Καλδάρας ήταν κιμπάρης στο λόγο του, ήταν ένα κι ένα κάνουν δύο. Και πολύ μυαλωμένος. Η σκέψη του, με τη γλώσσα του πηγαίναν μαζί και κεντάγανε. Εμένα μ' άρεσε να τον ακούω να μιλάει με τις ώρες. Κάναμε τρεις φορές πρόβες το Πες μου τι σου είπανε για μένα και πήγαμε στην Columbia να το ηχογραφήσουμε».
Μετά από αυτήν την πρώτη τους επιτυχία ακολούθησαν διάσημες στιγμές όπως: Μην περιμένεις πια, Λίγο λίγο θα με συνηθίσεις, Περιφρόνα με γλυκιά μου, Πετραδάκι πετραδάκι, Όπου δεις φωτιά να καίει, Ο γκρεμός…
Που να βρω γκρεμό να πέσω
Και ποτάμι να πνιγώ…
Κάπως έτσι συνοψίζεται η κατάσταση της Εθνικής μας ομάδας που κατάφερε να χάσει από την Αρμενία στο άδειο κι έρημο Ολυμπιακό Στάδιο. Ένα «αδόκιμο» γήπεδο στο οποίο κατέληξε να αγωνίζεται, αφού θαρρείς, ακόμα και σε αυτό το ζήτημα όλα ήταν προδιαγεγραμμένα να στραβώσουν… Το κύριο μερίδιο της ευθύνης του γκρεμοτσακίσματος, ως συνήθως, πηγαίνει στον προπονητή. Είναι και εύκολος στόχος αφού ανέλαβε να σώσει τα άσωστα και είναι και Έλληνας.
Η αλήθεια είναι πως ο Αναστασιάδης στην παρούσα κατάσταση πληρώνει και δικά του λάθη, βαριά για την μπάλα που γνωρίζει. Είναι όμως πραγματικότητα πως η κριτική που δέχεται ξεπερνάει τα όρια… και καταλήγει στην εμπάθεια. Ακόμη και η αδυναμία του στα «θεία» λειτουργεί ως σημείο αρνητικής αναφοράς και απαξιώνει τα πάμπολλα ποδοσφαιρικά του χιλιόμετρα. Βέβαια και ο ίδιος δεν προστατεύει τον εαυτό του… αλλά δίνει συνεχόμενες αφορμές σε όσους του την έχουν στημένη.
Σε έναν ξένο τεχνικό ίσως η αντιμετώπιση να ήταν διαφορετική! Λεπτομέρειες που άλλες φορές, δεν θα τους δίνονταν καμιά σημασία, μετατρέπονται σε βέλη εναντίον του. Τον τεχνικό όμως τον κάνουν μάγκα και οι παίκτες… αν τους εμπνεύσει φυσικά, όπως και η τύχη. Η εποποιία Ρεχάγκελ αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, χτες, μόνο ο Φορτούνης έδωσε ότι είχε… Όχι ότι οι δικοί μας είναι και μεγαθηρία. Μπορεί να έχουν διεθνείς παραστάσεις αλλά εκεί γίνονται γρανάζια μιας ήδη στρωμένης μηχανής. Πάντως, αν το θέλανε με την ψυχή τους, μπορεί και το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό. Τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δεν αναιρούν τα «χρέη» του προπονητή στο ναυάγιο…
Κι όπως λέει και ο Μενιδιάτης στη σύνθεση του Καλδάρα με τα λόγια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου:
Και για όλα και για όλα
Φταίω εγώ…
