Μασάει η κατσίκα ταραμά; Και Cesaria Evora και Σοφία Κολλητήρη…

Στην πατρίδα μας, το κοινό των μεγάλων αστικών κέντρων «κολακεύεται» ή «παραμυθιάζεται» να ακούει τα δημοτικά του Πράσινου Ακρωτηρίου και άλλων γωνιών του πλανήτη...
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
...ενώ την ίδια ώρα γυρνά την πλάτη ή «ντρέπεται» να αποδεχτεί και να γλεντήσει τους σεβντάδες του με τα δικά του παραδοσιακά άσματα και τους εκπροσώπους του.

Την Κολλητήρη, την Πυργάκη, την Βέρρα, τον Αηδονίδη, τον Κάβουρα, τον Σκαφίδα, τον Σαραγούδα, τον Κωνσταντίνου, τον Πετρολούκα, τον Σαλέα, τον Ζέρβα, τον Κουκουλάρη και άλλους συνοδοιπόρους αλλά και νεότερους συνεχιστές –που είναι πάρα πολλοί και ικανοί-, τους έχουμε για το καλοκαιρινό κυρίως ξεφάντωμα των πανηγυριών και τις συνεστιάσεις. Εκεί όλοι ξεσαλώνουν, γλεντούν με την ψυχή τους, θυμούνται τις ρίζες τους, νοσταλγούν και «νταλκαδιάζουν».

Απ’ την άλλη το δικό μας «έθνικ», που έδωσε ξεχωριστά δείγματα γραφής όταν το δημοτικό «παντρεύτηκε» με το λαϊκό, και το τελευταίο με το «αράβικο» και «ανατολίτικο», «επισήμως» σπιλώθηκε και χλευάστηκε με αποτέλεσμα οι ταμπέλες και τα «παρατράγουδα» να κουκουλώνουν την ευρηματική πρωτοπορία των συντελεστών και τα διαμάντια τους.

Ευτυχώς το σμίξιμο του ρεμπέτικου και λαϊκού με την με την τζαζ και τη λάτιν, κατάφερε κάπως ξεφύγει από την λάσπη, που εντέχνως, πάλι επιτήδειοι επιχείρησαν να ρίξουν και κατά μία έννοια να δικαιωθεί. Η «μαρκίζα» του ρετρό βέβαια παρέμεινε και ο «Χιώτης» τυποποιήθηκε και χρεώθηκε μόνο τα «αρνητικά» ενώ στην ουσία «αγνοείται» το εύρος και το βάθος των επιμιξιών μεταξύ των Ελλήνων μουσικών και των ομότεχνών τους στην αμερικάνικη ήπειρο και όχι μόνο.

Την Cesaria Evora την γνώρισα πριν από αρκετά χρόνια. Είχα την τύχη να της σφίξω τα χέρια, να συζητήσουμε για λίγο και να παρακολουθήσω παραστάσεις τς. Σαφώς και πρόκειται για μια μεγάλη κυρία του τόπου της και της world music, αλλά κατά τη γνώμη μου οι «δικές» μας κυρίες - κάποια ονόματα αναφέρθηκαν νωρίτερα- στέκονται αν μη τι άλλο στο ίδιο σκαλοπάτι, για να μην πω και πιο ψηλά. Απ’ την άλλη ο χρόνος και οι συγκυρίες σεβάστηκαν πολύ περισσότερο το μέταλλό τους, με αποτέλεσμα αν βάζαμε σήμερα στο ίδιο μικρόφωνο, πολλές ιέρειες του έθνικ με τις εν Ελλάδι «δημοτικές», οι δεύτερες θα έμοιαζαν με θεές απέναντί τους.

Σίγουρα το τραγούδι δεν είναι πρωτάθλημα… Μετρούν πολύ η προσωπικότητα, ο τρόπος και το ύφος προσέγγισης του ρεπερτορίου, η αισθητική, η γνώση… Και στο δικό μας έθνικ συχνά, όπως και σε όλα τα μέρη τη γης, συνέβησαν ατοπήματα.

Απλώς οι δικές μας «φωνάρες» δεν είχαν την τύχη να διαθέτουν ισχυρά γραφεία παραγωγής και μέσα προώθησης αλλά και ανθρώπους που θα μπορούσαν να σκηνοθετήσουν το χάρισμά τους και τη λειτουργία αυτού, εντός και εκτός συνόρων.

Το «δημοτικό» τραγούδι και οι «άνθρωποί» του, έχουν κερδίσει τη θέση τους στις καρδιές του κόσμου που τους αγαπά και τους τιμά, είναι όμως ριγμένοι «δημοσιογραφικά» «ιστορικά», «επικοινωνιακά». Γι’ αυτό και η αίσθηση και το αίσθημα ντροπής, που νιώθουν ορισμένοι, όπως αναφέραμε στην αρχή του κειμένου.

Στο «παιχνίδι» που περιγράψαμε «κερδισμένοι» βγήκαν όσοι αντιμετώπισαν την παράδοση σαν μουσειακό είδος. Ευτυχώς όμως, το τραγούδι δεν εγκυκλοπαίδεια. Ακούγεται μοναχικά ή με παρέα, ξυπνά μνήμες και διαθέσεις, τραγουδιέται με φίλους, χορεύεται, ενώνει.

Για όλα τα παραπάνω, θα πάω για μια ακόμη φορά και στη συναυλία της Cesaria Evora στις 6 Ιουνίου στο Λυκαβηττό. αλλά και σε εαυτές όπου οι δικοί μας θρύλοι, τραγουδισταράδες και μουσικοί μεγατόνων, με καγκέλια, τσάμικα, συρτορούμπες, μανέδες, τσιφτετέλια και ζεϊμπέκικα –γιατί όχι– θα ανάβουν και θα μερώνουν τις φωτιές στα φύλλα της καρδιάς.

 

Video

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!