Δεν προκαλούσε, δεν ενοχλούσε, δεν κρυβόταν, δεν μεγαλοπιάνονταν. Τουναντίον. Δώστε βάση στα λόγια του: «Ένα τραγούδι δεν φτιάχνεται εύκολα από έναν, εκτός αν είναι ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Μαρκόπουλος ή άλλοι μουσικοί με την στενή σημασία της λέξης. Εμείς οι αυτοδίδακτοι δεν θα ολοκληρώναμε ποτέ ένα αν δεν υπήρχαν άνθρωποι πίσω να παίζουν πολύ καλύτερα και να έχουν καλές ιδέες ενορχήστρωσης… Έχω μεγαλώσει στα σφαιριστήρια και στα γήπεδα όπου ακουγόταν το Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα. Υπήρχε κανείς που είτε ήταν «άναρχα» είτε «κυριλέ» δεν γούσταρε το τραγούδι αυτό; Ή το Η ζωή μου όλη; Ας ήταν ο μεγαλύτερος φρίκος…». Κλείνω με την τοποθέτηση του Χρήστου Α. Μιχαήλ που «κεντράριζε» το έργο του Ξυδούς, μέσα από κείμενο που συμπλήρωνε τη συνέντευξή του τελευταίου, στο περιοδικό: «Ο Μάνος Ξυδούς μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε να συμπεριλάβει στα τραγούδια του την ανάγκη για δυναμισμό, προβληματισμό και ουσία, απαλλαγμένη από βαριά φορτία επιτήδευσης. Έλεγε ότι: όπως τα καλύτερα γκολ μπαίνουν με τρεις πάσες, έτσι και τα καλύτερα τραγούδια γράφονται με τρία ακόρντα… Εξάλλου, η ομορφιά κρύβεται στην απλότητα. Κυρίως όμως με τη στάση του έδειξε και δείχνει την ανάγκη για δημιουργικές παρέες. Γιατί, όπως παραδέχεται και ο ίδιος, πάντοτε λειτουργούσε καλύτερα μέσα σε σύνολα ανθρώπων. Και ίσως εκεί κρύβεται το μυστικό μιας ουσίας που το ελληνικό τραγούδι αναζητεί εδώ και καιρό».
