στρατιά «πιστών» που γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά το έργο τους και «μοιράζεται» μαζί τους, πέρα από τα τραγούδια, την φιλοσοφία και αντίληψη για τον άνθρωπο, το περιβάλλον, την τέχνη και όσα άλλα μικρά και μεγάλα αφορούν τη ζήση.
Αντίθετα οι άλλοτε μεγαλοκαλλιτέχνες, πλαστά φτιαγμένοι καις στημένοι από μια βιομηχανία που εξάντλησε τα όρια της, αδυνατώντας να προσαρμοστεί στα δεδομένα που αλλάζουν με τρομακτικές ταχύτητες, αποκαθηλώνονται καθημερινά μη μπορώντας να συγκαλύψουν τη γύμνια τους.
«Όταν βαράς συνέχεια ντουφεκιές στον αέρα, κάποιο πουλάκι θα πέσει». Αυτή ήταν η απάντηση του Γρηγόρη Μπιθικώτση όταν του τόνιζαν την αξία και τις επιτυχίες κάποιων σουξεδοποιών των παλαιότερων εποχών. Και είχε απόλυτο δίκιο. Όταν υπογράφεις δέκα δίσκους τη χρονιά και μάλιστα με πρωτοκλασάτους ή, τέλος πάντων, μοδάτους ερμηνευτές και βγάζεις ένα-δυο σουξέ με κοντινή ημερομηνία λήξης, δεν μπορείς να λέγεσαι και επιτυχημένος. Το ποσοστό είναι που μετράει, το με ποιους ηχογραφείς, από ποια εταιρεία κυκλοφορείς, πόση διαφήμιση έχεις για να σπρώξει το ηχογράφημα και άλλα πολλά, μικρά αλλά καθοριστικά. Συχνά οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά. Με την μπιθικώτσεια ρήση ως μέτρο και κριτήριο, οι περισσότεροι μάγοι των σουξέ του καιρού μας, από πρωταγωνιστές καταλήγουν κομπάρσοι. Το ίδιο ισχύει για λαοπρόβλητους ερμηνευτές με αβέρτα σπορά και συγκομιδή κουκούτσι.
«Φταίνε οι άπονοι καιροί» θα απαντήσουν ορισμένοι, αδειάζοντας από τις πλάτες τους κάθε ίχνος ευθύνης. Κι είναι εκείνοι που καθορίζουν στον χώρο τους τις κατευθύνσεις και τις τελικές αποφάσεις. Τις εποχές βέβαια τις καθορίζουμε όλοι όσοι βρισκόμαστε με τον έναν (άμεσο) ή άλλο (έμμεσο) τρόπο και ρόλο στο παιχνίδι. Ακόμα και όσοι δεν μπήκαν στον πειρασμό να βάλουν χέρι στα «κλεμμένα». Το να κλείνεις τα μάτια και να νίπτεις τας χείρας δεν είναι λύση. Η σιωπή υποδηλώνει συγκατάβαση και παραδοχή.
Η στροφή που μοιραία συντελείται στον χώρο του τραγουδιού, προκαθορισμένη έτσι κι αλλιώς πριν από την κοινωνικοοικονομική κρίση, προς το λαϊκοκεντρικό «μέλος» - με την ευρύτερη έννοια του όρου, υπογραμμίζοντας εκείνο και εκείνους που έχουν λόγο, αλήθεια, φλόγα επικοινωνίας και ουσία ύπαρξης- πιστεύω ότι θα ανοίξει ακόμη περισσότερα παράθυρα, μισοσφαλισμένα αλλά και άλλα ερμητικά κλειστά που αγωνιούν για φως, τραγούδια και δημιουργούς που οι αρπακολλατζήδες με «κομπίνες» που έστησαν πέταξαν επιδέξια στην μπάντα.
Το τραγούδι αλλάζει… μαζί αλλά και αντίστροφα απ’ τη ζωή μας.
