Ο Κώστας Καπνίσης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 20 Νοεμβρίου 1920 και έφυγε από κοντά μας στις 4 Ιουλίου 2007.
Οι αθάνατες μελωδίες και τα πανέμορφα τραγούδια του εξακολουθούν να ομορφαίνουν τις στιγμές μας.
Μπήκε στη δισκογραφία το 1939 με το «Γελάς», σε στίχους του Γιώργου Οικονομίδη που τραγουδήθηκε πλατιά και από πολλούς.
Πηγαίος συνθέτης, πρωτομάστορας της εγχώριας κινηματογραφικής μουσικής, με μεγάλη - σε όγκο, έκταση, αξία - εργογραφία. Θα έλεγα πως είναι ο δικός μας Ένιο Μορικόνε. Ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε ταινίας ο Καπνίσης απέδιδε και το αντίστοιχο μουσικό ύφος, εναλλάσσοντας ήχους από συμφωνική ορχήστρα, κουαρτέτου τζαζ και ελληνικών μουσικών ιδιωμάτων. Αντιμετώπιζε τη μουσική μιας ταινίας ως λειτουργικό τμήμα της γραφής και της γλώσσας της. Άλλοτε παρεμβαίνει ως στοιχείο σύνδεσης των σκηνών, άλλοτε υπογραμμίζει και ενισχύει συναισθήματα, δραματικές ή κωμικές καταστάσεις, ενώ συχνά προεκτείνει το περιεχόμενο και το νόημα των εικόνων που επενδύει.
Θέλετε παραδείγματα: Κατήφορος, Το Δόλωμα, Υπολοχαγός Νατάσσα, Ο Παπαφλέσσας, Τζένη Τζένη, Αγάπη και Αίμα, Κοντσέρτο για πολυβόλα, Πανικός, Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα, Πανικός, Η Ζούγκλα των πόλεων κ.ά.
Μ’ αρέσει πολύ «Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά» σε στίχους του Πυθαγόρα με τον Γιάννη Πουλόπουλο απ’ την ταινία «Ο Μικρός Δραπέτης».
Αλλά μήπως πάει πίσω το «Μην ερωτεύεσαι το Σάββατο» με τα λόγια του Πρετεντέρη με τη νεαρή και δροσερή Ρίτα…
Κι αυτό το γλυκύτατο «Αμαξάκι» με την πένα του Τάσου Μαστοράκη και το ντουέτο που ραγίζει καρδιές.
Κι εκείνη η ξεχωριστή ερμηνεία της Χρονοπούλου με τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Κι είναι και η Αλίκη που ο «μύθος» της καλά κρατεί… όπως και αυτός του Σακελλάριου.
Τι να πει κανείς, μεγάλη σημαία ο Καπνίσης. Στα χρόνια δε του ’50 και ’60 γνώρισε τρανές δόξες. Αν ήταν Ιταλός, σαν τον συνοδοιπόρο του, ίσως η τύχη του να ήταν άλλη στο διεθνές στερέωμα. Πάντως ακόμη και όσοι δεν γνωρίζουν το όνομά του, απολαμβάνουν και στις μέρες μας, τις μελωδίες του. Κι αυτό λέει πολλά.
*Πρώτη δημοσίευση στο Ogdoo.gr 04/07/2017
Οι αθάνατες μελωδίες και τα πανέμορφα τραγούδια του εξακολουθούν να ομορφαίνουν τις στιγμές μας.
Μπήκε στη δισκογραφία το 1939 με το «Γελάς», σε στίχους του Γιώργου Οικονομίδη που τραγουδήθηκε πλατιά και από πολλούς.
Πηγαίος συνθέτης, πρωτομάστορας της εγχώριας κινηματογραφικής μουσικής, με μεγάλη - σε όγκο, έκταση, αξία - εργογραφία. Θα έλεγα πως είναι ο δικός μας Ένιο Μορικόνε. Ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε ταινίας ο Καπνίσης απέδιδε και το αντίστοιχο μουσικό ύφος, εναλλάσσοντας ήχους από συμφωνική ορχήστρα, κουαρτέτου τζαζ και ελληνικών μουσικών ιδιωμάτων. Αντιμετώπιζε τη μουσική μιας ταινίας ως λειτουργικό τμήμα της γραφής και της γλώσσας της. Άλλοτε παρεμβαίνει ως στοιχείο σύνδεσης των σκηνών, άλλοτε υπογραμμίζει και ενισχύει συναισθήματα, δραματικές ή κωμικές καταστάσεις, ενώ συχνά προεκτείνει το περιεχόμενο και το νόημα των εικόνων που επενδύει.
Θέλετε παραδείγματα: Κατήφορος, Το Δόλωμα, Υπολοχαγός Νατάσσα, Ο Παπαφλέσσας, Τζένη Τζένη, Αγάπη και Αίμα, Κοντσέρτο για πολυβόλα, Πανικός, Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα, Πανικός, Η Ζούγκλα των πόλεων κ.ά.
Μ’ αρέσει πολύ «Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά» σε στίχους του Πυθαγόρα με τον Γιάννη Πουλόπουλο απ’ την ταινία «Ο Μικρός Δραπέτης».
Αλλά μήπως πάει πίσω το «Μην ερωτεύεσαι το Σάββατο» με τα λόγια του Πρετεντέρη με τη νεαρή και δροσερή Ρίτα…
Κι αυτό το γλυκύτατο «Αμαξάκι» με την πένα του Τάσου Μαστοράκη και το ντουέτο που ραγίζει καρδιές.
Κι εκείνη η ξεχωριστή ερμηνεία της Χρονοπούλου με τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Κι είναι και η Αλίκη που ο «μύθος» της καλά κρατεί… όπως και αυτός του Σακελλάριου.
Τι να πει κανείς, μεγάλη σημαία ο Καπνίσης. Στα χρόνια δε του ’50 και ’60 γνώρισε τρανές δόξες. Αν ήταν Ιταλός, σαν τον συνοδοιπόρο του, ίσως η τύχη του να ήταν άλλη στο διεθνές στερέωμα. Πάντως ακόμη και όσοι δεν γνωρίζουν το όνομά του, απολαμβάνουν και στις μέρες μας, τις μελωδίες του. Κι αυτό λέει πολλά.
*Πρώτη δημοσίευση στο Ogdoo.gr 04/07/2017
