Όταν με τον Στέλιο Καζαντζίδη αποφασίσαμε να δημιουργηθεί ένα βιβλίο για τη διαδρομή του στο τραγούδι, τις συνεργασίες του, τα θεϊκά τραγούδια που γεννήθηκαν για τη φωνή του, μοιραία τού έθεσα το θέμα: «πρέπει να μιλήσει και ο Νικολόπουλος». Ήταν ακριβώς η εποχή που η δικαστική διαμάχη τους είχε αναμεταδοθεί από την αδηφάγο μικρή οθόνη, και βούιζε το σύμπαν. Θυμάμαι ανάγλυφα τα λόγια αλλά και τη στοργική έκφραση του Καζαντζίδη: «Να πας στον Χρήστο, είναι σπουδαίος συνθέτης, και στα τραγούδια που είπα έβγαλε τον καλύτερό του εαυτό».
Στο μυαλό μου είναι αποτυπωμένα, λέξη προς λέξη, τα γράμματα του Καζαντζίδη απ’ την Αμερική προς τον Νικολόπουλο. Ο κορυφαίος δημιουργός μού έδειξε την ίδια εμπιστοσύνη με τον βάρδο, και χωρίς ενδοιασμούς απεκάλυψε τα ντοκουμέντα του. Αποσπάσματα από αυτά, που σχετίζονταν με τα τραγουδιστικά θέματα και μόνο, συμπεριελήφθησαν στο βιβλίο «Κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω». Οι προσωπικές και ιδιαίτερες γραμμές έμειναν απ’ έξω. Όποιος τις έχει διαβάσει, όσοι έχουν ζήσει από κοντά την κοινή διαδρομή του ερμηνευτή με τον συνθέτη, ξέρουν πώς ένιωθε ο ένας για τον άλλον. Στη ζωή, πολλές φορές, οι σχέσεις μας με ανθρώπους που αγαπάμε χαλάνε. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση μένουν τα ευλογημένα τραγούδια. Ανεξάρτητα από το τι γράφουν ετικέτες.
Ασφαλώς και το να δημιουργείς για προικισμένους καλλιτέχνες αποτελεί μέγα κίνητρο, πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για τον πρώτο τη τάξει. Απ’ την άλλη, ο Νικολόπουλος είναι ο Νικολόπουλος. Και χωρίς τον Καζαντζίδη έδωσε αριστουργήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Στελάρας τον πίστεψε από παιδάκι ακόμα και συμπορεύτηκε μαζί του. Δεν είναι τυχαίο ότι ξανασυναντήθηκαν επαγγελματικά και μετά τα πρώτα «παγώματά» τους.
Δυστυχώς, ο Καζαντζίδης έφυγε νωρίς, απρόσμενα. Ο Στέλιος ήταν άνθρωπος ξεχωριστός. Είμαι σίγουρος πως θα είχε βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Είμαι βέβαιος ότι Καζαντζίδης και Νικολόπουλος θα ξανάσμιγαν. Δυστυχώς, οι δυο τους μόνο ξέρουν πόσους πλήγωσαν αλλά και πόσο οι ίδιοι πληγώθηκαν. Ευτυχώς, αυτά που τους ενώνουν είναι πολλά και μεγάλα, ανεπανάληπτα και διαχρονικά, μέρος των οποίων μοιραζόμαστε κι εμείς.
Στο μυαλό μου είναι αποτυπωμένα, λέξη προς λέξη, τα γράμματα του Καζαντζίδη απ’ την Αμερική προς τον Νικολόπουλο. Ο κορυφαίος δημιουργός μού έδειξε την ίδια εμπιστοσύνη με τον βάρδο, και χωρίς ενδοιασμούς απεκάλυψε τα ντοκουμέντα του. Αποσπάσματα από αυτά, που σχετίζονταν με τα τραγουδιστικά θέματα και μόνο, συμπεριελήφθησαν στο βιβλίο «Κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω». Οι προσωπικές και ιδιαίτερες γραμμές έμειναν απ’ έξω. Όποιος τις έχει διαβάσει, όσοι έχουν ζήσει από κοντά την κοινή διαδρομή του ερμηνευτή με τον συνθέτη, ξέρουν πώς ένιωθε ο ένας για τον άλλον. Στη ζωή, πολλές φορές, οι σχέσεις μας με ανθρώπους που αγαπάμε χαλάνε. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση μένουν τα ευλογημένα τραγούδια. Ανεξάρτητα από το τι γράφουν ετικέτες.
Ασφαλώς και το να δημιουργείς για προικισμένους καλλιτέχνες αποτελεί μέγα κίνητρο, πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για τον πρώτο τη τάξει. Απ’ την άλλη, ο Νικολόπουλος είναι ο Νικολόπουλος. Και χωρίς τον Καζαντζίδη έδωσε αριστουργήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Στελάρας τον πίστεψε από παιδάκι ακόμα και συμπορεύτηκε μαζί του. Δεν είναι τυχαίο ότι ξανασυναντήθηκαν επαγγελματικά και μετά τα πρώτα «παγώματά» τους.
Δυστυχώς, ο Καζαντζίδης έφυγε νωρίς, απρόσμενα. Ο Στέλιος ήταν άνθρωπος ξεχωριστός. Είμαι σίγουρος πως θα είχε βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Είμαι βέβαιος ότι Καζαντζίδης και Νικολόπουλος θα ξανάσμιγαν. Δυστυχώς, οι δυο τους μόνο ξέρουν πόσους πλήγωσαν αλλά και πόσο οι ίδιοι πληγώθηκαν. Ευτυχώς, αυτά που τους ενώνουν είναι πολλά και μεγάλα, ανεπανάληπτα και διαχρονικά, μέρος των οποίων μοιραζόμαστε κι εμείς.
