Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τις εκδηλώσεις του 5ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης της Πάτρας.
Άψογη διοργάνωση, εμπνευσμένα καλομελετημένη και άριστα εκτελεσμένη, με δημιουργικό καταστάλαγμα και ουσιαστική σπορά.
Αρχιτέκτονές του, ο πρόεδρος του Γραφείου Ποιήσεως Αντώνης Δ. Σκιαθάς και ο πρόεδρος του Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης Τριαντάφυλλος Η. Κωτόπουλος. Αφανείς πρωταγωνιστές και ακριβοί εργάτες μαζί, καλλιτέχνες και άνθρωποι με φλόγα επικοινωνίας που ενώνει κόσμους από διάφορες γωνιές της γης «εντάσσοντας» στην καθημερινότητα των ανθρώπων το μεγαλείο της ποίησης.
Όλες οι πολυήμερες εκδηλώσεις ήταν ευρηματικές και αποδοτικές ταυτόχρονα. Θα αναφερθώ αναλυτικότερα σε αυτές τις επόμενες ημέρες.
Τιμώμενο πρόσωπο του Φεστιβάλ ο Τίτος Πατρίκιος, ο οποίος και παρευρέθηκε, πραγματικά με αντοχές εφήβου, σε κάθε πτυχή των δρώμενων.
Για τρεις ημέρες άκουγα απαγγελίες ποιημάτων… για πολλές ώρες κάθε μέρα, διαφορετικής κοπής, ιδιοσυγκρασίας και… γλώσσας.
Στην τιμητική για τον Τίτο Πατρίκιο εκδήλωση διαβάστηκαν, μεταξύ άλλων, και ποιήματά του. Και ο ίδιος ο ποιητής απήγγειλε δημιουργίες του.
«Εγώ δεν είμαι ποιητής» όπως έγραφε ο Λάζαρος Ανδρέου, μελοποιούσε και τραγουδούσε ο Νίκος Παπάζογλου. «Είμαι στιχάκιας», για να παίξω και με το «μετά» του τραγουδιού. Έχω διαβάσει -και διαβάζω- όμως αρκετά πολλούς ποιητές, έχω συνδέσει στιγμές μου με έργα τους και έχω «κλέψει» -και συνεχίζω να κλέβω- «ομορφιές» τους.
Εκείνο που μου προξένησε μεγάλη έκπληξη, ήταν ότι τα ποιήματα του Πατρίκιου, ανεξαρτήτως ηλικίας, θέματος και συναισθημάτων κυλούσαν ολόδροσα. Άλλοτε με πρωτόγνωρο νεύρο και δύναμη κι άλλοτε γλυκόπικρα, ηπιότερα αλλά πάντα ξέχειλα από συναισθήματα και δονήσεις. Από το πρώτο του που δημοσιεύτηκε το 1943 μέχρι κι εκείνα τα «μαυροντυμένα» για τη φυγή της γυναίκας του…
Κάθε λέξη κι ένα βέλος, κάθε φράση κι ένας στόχος, κάθε ποίημα ζωή.
Τριαντάφυλλος Κωτόπουλος, Τίτος Πατρίκιος, Κώστας Μπαλαχούτης
Άψογη διοργάνωση, εμπνευσμένα καλομελετημένη και άριστα εκτελεσμένη, με δημιουργικό καταστάλαγμα και ουσιαστική σπορά.
Αρχιτέκτονές του, ο πρόεδρος του Γραφείου Ποιήσεως Αντώνης Δ. Σκιαθάς και ο πρόεδρος του Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης Τριαντάφυλλος Η. Κωτόπουλος. Αφανείς πρωταγωνιστές και ακριβοί εργάτες μαζί, καλλιτέχνες και άνθρωποι με φλόγα επικοινωνίας που ενώνει κόσμους από διάφορες γωνιές της γης «εντάσσοντας» στην καθημερινότητα των ανθρώπων το μεγαλείο της ποίησης.
Όλες οι πολυήμερες εκδηλώσεις ήταν ευρηματικές και αποδοτικές ταυτόχρονα. Θα αναφερθώ αναλυτικότερα σε αυτές τις επόμενες ημέρες.
Τιμώμενο πρόσωπο του Φεστιβάλ ο Τίτος Πατρίκιος, ο οποίος και παρευρέθηκε, πραγματικά με αντοχές εφήβου, σε κάθε πτυχή των δρώμενων.
Για τρεις ημέρες άκουγα απαγγελίες ποιημάτων… για πολλές ώρες κάθε μέρα, διαφορετικής κοπής, ιδιοσυγκρασίας και… γλώσσας.
Στην τιμητική για τον Τίτο Πατρίκιο εκδήλωση διαβάστηκαν, μεταξύ άλλων, και ποιήματά του. Και ο ίδιος ο ποιητής απήγγειλε δημιουργίες του.
«Εγώ δεν είμαι ποιητής» όπως έγραφε ο Λάζαρος Ανδρέου, μελοποιούσε και τραγουδούσε ο Νίκος Παπάζογλου. «Είμαι στιχάκιας», για να παίξω και με το «μετά» του τραγουδιού. Έχω διαβάσει -και διαβάζω- όμως αρκετά πολλούς ποιητές, έχω συνδέσει στιγμές μου με έργα τους και έχω «κλέψει» -και συνεχίζω να κλέβω- «ομορφιές» τους.
Εκείνο που μου προξένησε μεγάλη έκπληξη, ήταν ότι τα ποιήματα του Πατρίκιου, ανεξαρτήτως ηλικίας, θέματος και συναισθημάτων κυλούσαν ολόδροσα. Άλλοτε με πρωτόγνωρο νεύρο και δύναμη κι άλλοτε γλυκόπικρα, ηπιότερα αλλά πάντα ξέχειλα από συναισθήματα και δονήσεις. Από το πρώτο του που δημοσιεύτηκε το 1943 μέχρι κι εκείνα τα «μαυροντυμένα» για τη φυγή της γυναίκας του…
Κάθε λέξη κι ένα βέλος, κάθε φράση κι ένας στόχος, κάθε ποίημα ζωή.
Τριαντάφυλλος Κωτόπουλος, Τίτος Πατρίκιος, Κώστας Μπαλαχούτης
