«Ρόζας» των Θάνου Μικρούτσικου και Άλκη Αλκαίου από μέρους της Μάρθας Φριντζήλας, στις παραστάσεις της τελευταίας. Το θέμα που μπαίνει προς συζήτηση είναι εάν πρέπει ή όχι να «πειράζουμε» τα ιερά και όσια του τραγουδιού μας, και αν ναι, έως ποιο βαθμό και με ποιες προθέσεις καθώς και αποτελέσματα. Κατ’ αρχάς στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μιλάμε για δισκογραφημένη κατάθεση αλλά για «απόσπασμα» live εμφανίσεων. Σα να λέμε «νούμερο» που σε καμία περίπτωση δε μπορεί να κρίνει μια ολόκερη παράσταση. Σημειώνω δε πως η ηθοποιός και τραγουδοποιός συνηθίζει να συνδυάζει τις δύο ιδιότητες της , προλογίζοντας και σατιρίζοντας τραγούδια, ακόμη και προσωπικά της «πεπραγμένα».
Θυμίζω πως στο παρελθόν τόσο στα «φορτισμένα» χρόνια του ΄60 όσο και στο «ταραγμένο» πριν και μετά τη μεταπολίτευση ΄70 στη διασκέδαση, εμπνευσμένοι αλλά και λιγότερο ταλαντούχοι καλλιτέχνες «άγγιζαν τα «ανέγγιχτα», δηλαδή τραγούδια που συνδέονταν με ιστορικές στιγμές της τέχνης, της κοινωνικής και ιστορικής ζωής του τόπου.
Η «Ρόζα» μπορεί να είναι ένα σπουδαίο σύγχρονο άσμα, που δικαίως έχει κερδίσει τη μάχη με το χρόνο, αλλά σίγουρα δεν φέρει στο σώμα του το dna της «Ρωμιοσύνης» ή του «Άξιον Εστί». "Χρωστάει" δε πάρα πολλά στη χαρισματική ερμηνεία και το εκτόπισμα του Δημήτρη Μητροπάνου. Ανέκαθεν οι λαϊκοί πρωταγωνιστές υπογράμμιζαν με το καλύτερο τρόπο τις σκηνοθεσίες των εντέχνων.
Από την άλλη ποιος έντεχνος ή άτεχνος «κριτής» είναι σε θέση να βάλει όρια και φραγμούς στην έκφραση ενός καλλιτέχνη, ο οποίος έχει στο ενεργητικό του και άξια δείγματα γραφής.
Μήπως το «κουβεντολόι» στήνεται γιατί ουσιαστικά λείπει η ουσία, δηλαδή τα ίδια τα τραγούδια και γι’ αυτό ασχολούμαστε με παρατράγουδα;
Μήπως όσοι εξυπηρετούνται από «στεγανά» δημιουργούν από μόνοι τους «χαρακώματα»;
Στο «Συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι αριθμοί» θα βάλω δίπλα το «παπαζογλικό» «Τι νόημα έχουν όλα αυτά, τι τρέχω να προλάβω/ πέρασε η μισή ζωή χωρίς να καταλάβω» και απέναντι το ταπεινό πάλαι ποτέ σουξέ της «θρυλικής» Ρίτας: «Όλα τα καταλαβαίνω, αλλά κάνω το κορόιδο και σωπαίνω»
