Ήξερα κάποια τραγούδια απ’ το γιο μου. Μαζί τον είχα, όπως κι έναν φίλο του. Τους άφησα να χαθούν στη πλατεία και άραξα στο μπαρ.
Αρκετός κόσμος αλλά το μαγαζί δεν παραγέμισε, ούτε κάτω, ούτε φυσικά πάνω.
Πιτσιρικαρία ατέλειωτη, ηλικίες το πολύ μέχρι 25, με κορμό μέχρι τα 20. Λίγες οι εξαιρέσεις, σαν τη μύγα μες το γάλα εγώ…
Ευτυχώς ο 26ρης μπάρμαν ήταν πολύ καλός συνομιλητής και γνώστης της μουσικής.
Τα παιδιά, όλα σχεδόν, γνώριζαν τα τραγούδια του Toquel και των guests -εξαιρετική η Ίντρα Κέιν- απ’ έξω κι ανακατωτά. Μου έκανε εντύπωση πως επρόκειτο για «καθαρό» ακροατήριο. Καλοβαλμένα, καλοντυμένα, ευγενικά, το έβλεπες κι όταν πλησίαζαν στο μπαρ. Δεν παράπιναν, δεν παρακάπνιζαν, δεν κάναν σαματά, παρότι μπροστά στη σκηνή υπήρχε στρίμωγμα.
Δηλαδή σε σχέση με το «ζόρι» που περιγράφουν τα τραγούδια και τα «μπινελίκια» -όχι πάρα πολλά για την κατηγορία- μοιάζαν με ξένο σώμα.
Το γιατί αυτά τα παιδιά επιλέγουν να ακούν «ξένα» γι’ αυτούς τραγούδια θέλει μεγάλο ψάξιμο και χωρά πολλή συζήτηση. Ίσως γιατί είναι έφηβοι και τα «βασανάκια» τους φαντάζουν βουνά... Ίσως γιατί απ’ την άλλη δεν υπάρχουν άλλοι ικανοί να τους έλξουν και να τους εκφράσουν και αναγκαστικά… συμβιβάζονται.
Ο Toquel είναι επικοινωνιακός και αθλητικός, τα έβγαλε πέρα με λίγο play back. Μιλάμε για τραγούδι που θέλει «αντοχές». Είχε δυνατή χημεία με τον συνοδοιπόρο του στην κονσόλα. Βλέπετε άλλοι μουσικοί δεν χρειάζονται…
Για το «χρονικό», να πω πως προτού ανέβει στη σκηνή, χάρισε στους κατόχους VIP εισιτηρίων αφιερώσεις πάνω στο cd και στα μπλουζάκια που πωλούνταν στην είσοδο, φωτογραφίες, χειραψίες, αγκαλιές, μικρές συζητήσεις.
Παρατηρώντας τον από απόσταση μου φάνηκε… μια χαρά παιδί. Πλέον υπάρχει και μια μεγάλη δισκογραφική δίπλα του.
Τέλος να προσθέσω πως στιγμές απ’ τα τραγούδια του… μου άρεσαν.
Κράτησα και κάνα δυο ιδέες για δικά μου στιχάκια.
Αρκετός κόσμος αλλά το μαγαζί δεν παραγέμισε, ούτε κάτω, ούτε φυσικά πάνω.
Πιτσιρικαρία ατέλειωτη, ηλικίες το πολύ μέχρι 25, με κορμό μέχρι τα 20. Λίγες οι εξαιρέσεις, σαν τη μύγα μες το γάλα εγώ…
Ευτυχώς ο 26ρης μπάρμαν ήταν πολύ καλός συνομιλητής και γνώστης της μουσικής.
Τα παιδιά, όλα σχεδόν, γνώριζαν τα τραγούδια του Toquel και των guests -εξαιρετική η Ίντρα Κέιν- απ’ έξω κι ανακατωτά. Μου έκανε εντύπωση πως επρόκειτο για «καθαρό» ακροατήριο. Καλοβαλμένα, καλοντυμένα, ευγενικά, το έβλεπες κι όταν πλησίαζαν στο μπαρ. Δεν παράπιναν, δεν παρακάπνιζαν, δεν κάναν σαματά, παρότι μπροστά στη σκηνή υπήρχε στρίμωγμα.
Δηλαδή σε σχέση με το «ζόρι» που περιγράφουν τα τραγούδια και τα «μπινελίκια» -όχι πάρα πολλά για την κατηγορία- μοιάζαν με ξένο σώμα.
Το γιατί αυτά τα παιδιά επιλέγουν να ακούν «ξένα» γι’ αυτούς τραγούδια θέλει μεγάλο ψάξιμο και χωρά πολλή συζήτηση. Ίσως γιατί είναι έφηβοι και τα «βασανάκια» τους φαντάζουν βουνά... Ίσως γιατί απ’ την άλλη δεν υπάρχουν άλλοι ικανοί να τους έλξουν και να τους εκφράσουν και αναγκαστικά… συμβιβάζονται.
Ο Toquel είναι επικοινωνιακός και αθλητικός, τα έβγαλε πέρα με λίγο play back. Μιλάμε για τραγούδι που θέλει «αντοχές». Είχε δυνατή χημεία με τον συνοδοιπόρο του στην κονσόλα. Βλέπετε άλλοι μουσικοί δεν χρειάζονται…
Για το «χρονικό», να πω πως προτού ανέβει στη σκηνή, χάρισε στους κατόχους VIP εισιτηρίων αφιερώσεις πάνω στο cd και στα μπλουζάκια που πωλούνταν στην είσοδο, φωτογραφίες, χειραψίες, αγκαλιές, μικρές συζητήσεις.
Παρατηρώντας τον από απόσταση μου φάνηκε… μια χαρά παιδί. Πλέον υπάρχει και μια μεγάλη δισκογραφική δίπλα του.
Τέλος να προσθέσω πως στιγμές απ’ τα τραγούδια του… μου άρεσαν.
Κράτησα και κάνα δυο ιδέες για δικά μου στιχάκια.
