Ανωγειανός, αδελφός του Νίκου και του Γιάννη. Λυράρης τρανός, ερμηνευτής με δικό του, μοναδικό χαρακτήρα…
Όπως και στην ερμηνεία του, στη φωνή και το παίξιμό του, έτσι και στα έργα του, κουβαλάει μια γερή αρχαία ρίζα. Εμπεριέχει τις αλήθειες και τις αξίες της ζωής, την τραγική μοίρα του ανθρώπου, τις ομορφιές και τις πληγές στο διάβα του.
Όπως έχω ξαναγράψει, η φωνή του είναι σαν τη μουσική του. Ταπεινή αλλά περήφανη. Χαμηλόφωνη αλλά βαθιά. Όπως και τα λόγια του. Απλά μα μεστά. Κάθε λέξη μετράει για δέκα. Σε κερδίζει όσο μιλά με την ανεπιτήδευτη αμεσότητά του αλλά και την στέρεα ματιά του. Νιώθεις πως μιλά από καρδιάς. Δεν υποκρίνεται, δεν μεγαλοπιάνεται, όμως έχει επίγνωση της αξία του. Βαθύς καλλιτέχνης, πλατύς άνθρωπος.
Ίσως γι’ αυτό νέοι και γέροι στον τόπο μας αλλά και σε όλο τον πλανήτη συγκινούνται βλέποντάς τον, ακούγοντάς τον. Σμιλεύονται μαζί του, παίρνουν και δίνουν, κι εκείνος πλάθει και πλάθεται σιμά τους. Χαρίζει δίχως να ζητά ανταμοιβή αλλά στο τέλος κι αυτός κι εκείνοι, βγαίνουν πλούσιοι σε πολύτιμα…
Για όλα αυτά και για άλλα πολλά, μυστικά και ακωδικοποίητα ο Ψαραντώνης κάνει τη «διαφορά» σαν καλλιτέχνης. Ο κόσμος και ο χρόνος είναι στο πλάι του, σύμμαχοί του…
Θυμάμαι μου είχε πει:
«Η λύρα είναι ο αρχηγός. Όλοι τους το παραδέχονται. Είναι όμως ένα μουσικό όργανο που ή το παίζεις καλά ή… άσε με. Αν τη χειρίζεσαι σωστά ξεχωρίζεις. Έχει έναν ανεκτίμητο πλούτο. Είναι το νύχι που γλιστράει στην χορδή. Νιώθεις το άγγιγμα στην ψυχή. Η επαφή περνάει μέσα σου. Δεν υποτιμώ τα άλλα μουσικά όργανα και τους μουσικούς τους. Ίσα ίσα αναγνωρίζω και τη σπουδαιότητα και την ομορφιά τους. Όμως άλλο το κρέας κι άλλο το νύχι»…
Και πάντα θα κερνάγαμε και δυο κουβέντες για το Νίκο:
«Έδωκε πολλά. Είχε να δώσει. Παιδί έφυγε… Αν θα ΄τανε εδώ, πράματα και θάματα θα βλέπαμε».
Όπως και στην ερμηνεία του, στη φωνή και το παίξιμό του, έτσι και στα έργα του, κουβαλάει μια γερή αρχαία ρίζα. Εμπεριέχει τις αλήθειες και τις αξίες της ζωής, την τραγική μοίρα του ανθρώπου, τις ομορφιές και τις πληγές στο διάβα του.
Όπως έχω ξαναγράψει, η φωνή του είναι σαν τη μουσική του. Ταπεινή αλλά περήφανη. Χαμηλόφωνη αλλά βαθιά. Όπως και τα λόγια του. Απλά μα μεστά. Κάθε λέξη μετράει για δέκα. Σε κερδίζει όσο μιλά με την ανεπιτήδευτη αμεσότητά του αλλά και την στέρεα ματιά του. Νιώθεις πως μιλά από καρδιάς. Δεν υποκρίνεται, δεν μεγαλοπιάνεται, όμως έχει επίγνωση της αξία του. Βαθύς καλλιτέχνης, πλατύς άνθρωπος.
Ίσως γι’ αυτό νέοι και γέροι στον τόπο μας αλλά και σε όλο τον πλανήτη συγκινούνται βλέποντάς τον, ακούγοντάς τον. Σμιλεύονται μαζί του, παίρνουν και δίνουν, κι εκείνος πλάθει και πλάθεται σιμά τους. Χαρίζει δίχως να ζητά ανταμοιβή αλλά στο τέλος κι αυτός κι εκείνοι, βγαίνουν πλούσιοι σε πολύτιμα…
Για όλα αυτά και για άλλα πολλά, μυστικά και ακωδικοποίητα ο Ψαραντώνης κάνει τη «διαφορά» σαν καλλιτέχνης. Ο κόσμος και ο χρόνος είναι στο πλάι του, σύμμαχοί του…
Θυμάμαι μου είχε πει:
«Η λύρα είναι ο αρχηγός. Όλοι τους το παραδέχονται. Είναι όμως ένα μουσικό όργανο που ή το παίζεις καλά ή… άσε με. Αν τη χειρίζεσαι σωστά ξεχωρίζεις. Έχει έναν ανεκτίμητο πλούτο. Είναι το νύχι που γλιστράει στην χορδή. Νιώθεις το άγγιγμα στην ψυχή. Η επαφή περνάει μέσα σου. Δεν υποτιμώ τα άλλα μουσικά όργανα και τους μουσικούς τους. Ίσα ίσα αναγνωρίζω και τη σπουδαιότητα και την ομορφιά τους. Όμως άλλο το κρέας κι άλλο το νύχι»…
Και πάντα θα κερνάγαμε και δυο κουβέντες για το Νίκο:
«Έδωκε πολλά. Είχε να δώσει. Παιδί έφυγε… Αν θα ΄τανε εδώ, πράματα και θάματα θα βλέπαμε».
