Ο Γιάννης Πουλόπουλος είναι ερμηνευτής με καθαρά δική του προσωπικότητα και αδρό χαρακτήρα. Τον ακούς και ξέρεις αμέσως ποιος τραγουδά αλλά και γιατί. Φωνή που φωτίζει τον λόγο, ομορφαίνει την μελωδία, «ψυχή» που απογειώνει τα υλικά του τραγουδιού και το καρφώνει στις καρδιές των ακροατών.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος ευτύχησε να συμπορευτεί με πολλούς από τους «καλύτερους» μας σε μια αναγεννησιακή περίοδο για το ελληνικό τραγούδι. Θεοδωράκης, Πλέσσας, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Ζαμπέτας, Σπανός, Γλέζος, Κινδύνης, Κατσαρός, Πυθαγόρας, Κόκοτος, Μαμαγκάκης, Δασκαλόπουλος, Τσώτου, Βαρδής, Σοφός, Πολυκανδριώτης… και άλλοι ξεχωριστοί. Έγραψε και ο ίδιος, λίγα (μια χούφτα τραγούδια) αλλά όμορφα.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος κινήθηκε με χαρακτηριστική άνεση και μοναδική πληρότητα και στα νεοκυματικά, και στα έντεχνα, και στα ελαφρολαϊκά και στα… μεταγλωτισμένα ακόμη που αγαπήσαμε στην χώρα μας με τη φωνή του και τους στίχους καλών μαστόρων. Το ταλέντο και η αμεσότητά του τον έκαναν να ξεπερνά το ίδιο το τραγούδι, παρ’ όλο που το υπηρέτησε με αξιώσεις, σεβασμό, ευθύνη και συνέπεια…
Η εργογραφία του ζηλευτή… και το σημαντικότερο, δική του! Δεν είπε των άλλων… -με λιγοστές και δικαιολογημένες ανθρώπινα και καλλιτεχνικά εξαιρέσεις- όπως κάνουν πολλοί άλλοι, ανάμεσά τους και κάποιοι σπουδαίοι. Δεν έκανε μανιέρα την ευκολία! Πέρασε τα δικά του, τα στέριωσε, τα υπερασπίστηκε, χρεώθηκε το κόστος!
Ελάχιστη η γνωριμία μου μαζί του, στα χρόνια του Διφώνου, όταν μια συνέντευξη κι ένα αφιέρωμα στο πρόσωπό του, «τσάκισε» την τελευταία στιγμή, κι ενώ όλα σχεδόν είχαν κανονιστεί.
Από τότε βλέπετε ήταν ακριβοθώρητος. Συνεργάτες του μου έλεγαν ότι ακόμα και στις πολύ μεγάλες του δόξες, όταν «σφάζονταν» για χατίρι του, παρέμενε «σφιγμένος» και σοβαρός… αλλά πάντα άψογος επαγγελματίας.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος, χωρίς να γνωρίζω τους λόγους του, έφυγε με ψηλά το κεφάλι και με φωνή καμπάνα. Ο κόσμος τον ζήταγε και τον ζητάει… Πλέον βαδίζει προς τα 76 του χρόνια. Στα 57 του μπήκε για τελευταία, επίσημη τουλάχιστον, φορά στο στούντιο. Ήταν η περίοδος που η «Ζωντανή επαφή» του μαγνήτιζε, ανελλιπώς, το κοινό.
Ξέρετε το τραγούδι δεν είναι πρωτάθλημα. Είναι «ξόδεμα» που οι ευαίσθητοι και οι ιδιαίτεροι, δεν μπορούν να αντέχουν παντοτινά.
Είναι χαρακτηριστικό πως ο αποχαιρετιστήριος δίσκος του φέρνει τον τίτλο «Στα όνειρά μου περπατώ». Η φράση αυτή περιλαμβάνεται στο τραγούδι «Έφυγα» σε μουσική του ίδιου του Πουλόπουλου και στίχους της Τασούλας Θωμαΐδου.
Τώρα ξεχνώ γιατί έχω βρει προορισμό
ένα κομμάτι ουρανό μέσα στα μάτια που κοιτώ.
Τώρα ξεχνώ αγάπες που έγιναν σκουριές
τους φίλους που ήταν μαχαιριές
και στα όνειρά μου περπατώ.
Έφυγα, έφυγα...
Ο Γιάννης Πουλόπουλος ευτύχησε να συμπορευτεί με πολλούς από τους «καλύτερους» μας σε μια αναγεννησιακή περίοδο για το ελληνικό τραγούδι. Θεοδωράκης, Πλέσσας, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Ζαμπέτας, Σπανός, Γλέζος, Κινδύνης, Κατσαρός, Πυθαγόρας, Κόκοτος, Μαμαγκάκης, Δασκαλόπουλος, Τσώτου, Βαρδής, Σοφός, Πολυκανδριώτης… και άλλοι ξεχωριστοί. Έγραψε και ο ίδιος, λίγα (μια χούφτα τραγούδια) αλλά όμορφα.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος κινήθηκε με χαρακτηριστική άνεση και μοναδική πληρότητα και στα νεοκυματικά, και στα έντεχνα, και στα ελαφρολαϊκά και στα… μεταγλωτισμένα ακόμη που αγαπήσαμε στην χώρα μας με τη φωνή του και τους στίχους καλών μαστόρων. Το ταλέντο και η αμεσότητά του τον έκαναν να ξεπερνά το ίδιο το τραγούδι, παρ’ όλο που το υπηρέτησε με αξιώσεις, σεβασμό, ευθύνη και συνέπεια…
Η εργογραφία του ζηλευτή… και το σημαντικότερο, δική του! Δεν είπε των άλλων… -με λιγοστές και δικαιολογημένες ανθρώπινα και καλλιτεχνικά εξαιρέσεις- όπως κάνουν πολλοί άλλοι, ανάμεσά τους και κάποιοι σπουδαίοι. Δεν έκανε μανιέρα την ευκολία! Πέρασε τα δικά του, τα στέριωσε, τα υπερασπίστηκε, χρεώθηκε το κόστος!
Ελάχιστη η γνωριμία μου μαζί του, στα χρόνια του Διφώνου, όταν μια συνέντευξη κι ένα αφιέρωμα στο πρόσωπό του, «τσάκισε» την τελευταία στιγμή, κι ενώ όλα σχεδόν είχαν κανονιστεί.
Από τότε βλέπετε ήταν ακριβοθώρητος. Συνεργάτες του μου έλεγαν ότι ακόμα και στις πολύ μεγάλες του δόξες, όταν «σφάζονταν» για χατίρι του, παρέμενε «σφιγμένος» και σοβαρός… αλλά πάντα άψογος επαγγελματίας.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος, χωρίς να γνωρίζω τους λόγους του, έφυγε με ψηλά το κεφάλι και με φωνή καμπάνα. Ο κόσμος τον ζήταγε και τον ζητάει… Πλέον βαδίζει προς τα 76 του χρόνια. Στα 57 του μπήκε για τελευταία, επίσημη τουλάχιστον, φορά στο στούντιο. Ήταν η περίοδος που η «Ζωντανή επαφή» του μαγνήτιζε, ανελλιπώς, το κοινό.
Ξέρετε το τραγούδι δεν είναι πρωτάθλημα. Είναι «ξόδεμα» που οι ευαίσθητοι και οι ιδιαίτεροι, δεν μπορούν να αντέχουν παντοτινά.
Είναι χαρακτηριστικό πως ο αποχαιρετιστήριος δίσκος του φέρνει τον τίτλο «Στα όνειρά μου περπατώ». Η φράση αυτή περιλαμβάνεται στο τραγούδι «Έφυγα» σε μουσική του ίδιου του Πουλόπουλου και στίχους της Τασούλας Θωμαΐδου.
Τώρα ξεχνώ γιατί έχω βρει προορισμό
ένα κομμάτι ουρανό μέσα στα μάτια που κοιτώ.
Τώρα ξεχνώ αγάπες που έγιναν σκουριές
τους φίλους που ήταν μαχαιριές
και στα όνειρά μου περπατώ.
Έφυγα, έφυγα...
