Ο λόγος είναι απλός και προφανής.
Μισός αιώνας ζωής βαραίνει τις πλάτες μου. Ελάχιστες φορές έχω παρακολουθήσει τον διαγωνισμό, κυρίως όταν ήμουν πιτσιρίκι και… παθιαζόμουνα κάπως με την ελληνική διάκριση…
Και γράφω κάπως, γιατί δε μου «ταίριαζαν» τα τραγούδια που μας αντιπροσώπευαν.
Βέβαια κάποτε οι «πατρίδες» είχαν άλλη σημασία, ενώ οι διαγωνιζόμενοι τραγουδούσαν στη γλώσσα του τόπου τους.
Θυμάμαι τον ντόρο, το 1974, με τη Μαρινέλλα…, την Μαρίζα με την «Παναγιά» της, τους 4 του «Σολφέζ», την Τσανακλίδου και την Ελπίδα… Ως εκεί. Μετά έκοψα το «σπορ».
Δε λέω πως το φετινό κομμάτι δεν έχει ενδιαφέρον, και η Τάμτα ξέρει να «πουλάει» το προϊόν, ταιριαστό με τις απαιτήσεις του «θεσμού». Ούτε κατηγορώ, όσους παρακολουθούν το θέαμα.
Ο λόγος που δεν βλέπω Eurovision, είναι γιατί, αντί να χάνω την ώρα μου με υποκατάστατα, προτιμώ να ακούω αληθινή μουσική.
Μισός αιώνας ζωής βαραίνει τις πλάτες μου. Ελάχιστες φορές έχω παρακολουθήσει τον διαγωνισμό, κυρίως όταν ήμουν πιτσιρίκι και… παθιαζόμουνα κάπως με την ελληνική διάκριση…
Και γράφω κάπως, γιατί δε μου «ταίριαζαν» τα τραγούδια που μας αντιπροσώπευαν.
Βέβαια κάποτε οι «πατρίδες» είχαν άλλη σημασία, ενώ οι διαγωνιζόμενοι τραγουδούσαν στη γλώσσα του τόπου τους.
Θυμάμαι τον ντόρο, το 1974, με τη Μαρινέλλα…, την Μαρίζα με την «Παναγιά» της, τους 4 του «Σολφέζ», την Τσανακλίδου και την Ελπίδα… Ως εκεί. Μετά έκοψα το «σπορ».
Δε λέω πως το φετινό κομμάτι δεν έχει ενδιαφέρον, και η Τάμτα ξέρει να «πουλάει» το προϊόν, ταιριαστό με τις απαιτήσεις του «θεσμού». Ούτε κατηγορώ, όσους παρακολουθούν το θέαμα.
Ο λόγος που δεν βλέπω Eurovision, είναι γιατί, αντί να χάνω την ώρα μου με υποκατάστατα, προτιμώ να ακούω αληθινή μουσική.
