Τον Πασχάλη Τερζή τον αγαπώ και τον θαυμάζω. Δεν κάνουμε κολλητή παρέα, έχουμε όμως μοιραστεί κάποιες προσωπικές στιγμές. Και βέβαια συνεντεύξεις, παρουσιάσεις και δύο τραγούδια.
Το «Αρχιπέλαγος» για την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά και το «Τραγούδι της γιορτής» που ακούστηκε στους τίτλους της ταινίας «Ο Θησαυρός». Και στα δύο έγραψα τους στίχους και ο Χρήστος Παπαδόπουλος τη μουσική.
Είναι γλυκός άνθρωπος ο Πασχάλης και καλόβολος. Ευγενής και διακριτικός αλλά και πλακατζής ωραίος. Αυτοσαρκάζεται συχνά.
Σαν τραγουδιστής, ανήκει με ισχυρό δικαίωμα, στην κατηγορία των συνδημιουργών. Δεν αποδίδει δηλαδή απλά τα λόγια και τη μελωδική γραμμή με την οποία αλληλουπογραμμίζονται, αλλά μπαίνει στο μεδούλι του τραγουδιού, αποδομεί τα υλικά του και τα επανασυνθέτει προσδίδοντας το δικό του χαρακτήρα. Κι αυτό γιατί έχει και τα μέσα να το κάνει, το χάρισμα δηλαδή, αλλά και ενστικτωδώς τους τρόπους και τη διάθεση.
Αυτοί οι τραγουδιστές, όταν ερμηνεύουν κάπου χάνονται, αφήνονται… Όχι εντελώς, θαρρείς και υπάρχει ένας «κόφτης», ένα «αλεξίπτωτο» που ανοίγει την τελευταία στιγμή και τους σώνει απ’ τη συντριβή… Δεν συμβαίνει αυτό πάντα, αλλά με τους «ευλογημένους» το έχω αισθανθεί αρκετές φορές.
Δεν ξέρω τι τύχη θα είχε ο Τερζής αν έβγαινε το ’60 όπου τα «όρια» ήταν διαφορετικά, πολύ πιο υψηλά και απαιτητικά, αφού υπήρχαν μεγάλοι «βιγλάτορες» στα καλύτερά τους.
Πάντως για την περίοδο που εμφανίστηκε δισκογραφικά, στα πρώτα χρόνια του ’80, κράτησε άμυνες, έδωσε ζύγια. Θα μπορούσε καλύτερα, αλλά το λαϊκό τραγούδι είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας στους καιρούς της… Άλλα τραγούδια μου τραγουδούσε πολλές φορές ακαπέλα ο Πασχάλης στο καμαρίνι του μαγαζιού που εμφανίζονταν, και άλλα όταν έβγαινε στη σκηνή!
Ο Τερζής όταν ερμηνεύει, ανεξαρτήτως στιγμών, μεταφέρει το «χαρτογράφημα» του λαϊκού τραγουδιστή. Είναι μια «κιβωτός αξιών» στο σήμερα. Πως φυλάμε «σπόρους» στην Παγκόσμια τράπεζα στη Νορβηγία για να μη χαθεί το είδος; Κάπως έτσι! Και βέβαια χαράζει το ύφος, την τεχνοτροπία, τα δικά του «θέλω». Στις ωραίες στράτες, ο τρόπος του έχει αδρότητα, συναίσθημα, μελαγχολία.
Εν κατακλείδι, παίρνοντας την αφορμή κι από ένα τραγούδι των πρώτων δισκογραφικών αναπνοών του, «ο Πασχάλης μιλά στην ενικό της καρδιάς μου».
Το «Αρχιπέλαγος» για την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά και το «Τραγούδι της γιορτής» που ακούστηκε στους τίτλους της ταινίας «Ο Θησαυρός». Και στα δύο έγραψα τους στίχους και ο Χρήστος Παπαδόπουλος τη μουσική.
Είναι γλυκός άνθρωπος ο Πασχάλης και καλόβολος. Ευγενής και διακριτικός αλλά και πλακατζής ωραίος. Αυτοσαρκάζεται συχνά.
Σαν τραγουδιστής, ανήκει με ισχυρό δικαίωμα, στην κατηγορία των συνδημιουργών. Δεν αποδίδει δηλαδή απλά τα λόγια και τη μελωδική γραμμή με την οποία αλληλουπογραμμίζονται, αλλά μπαίνει στο μεδούλι του τραγουδιού, αποδομεί τα υλικά του και τα επανασυνθέτει προσδίδοντας το δικό του χαρακτήρα. Κι αυτό γιατί έχει και τα μέσα να το κάνει, το χάρισμα δηλαδή, αλλά και ενστικτωδώς τους τρόπους και τη διάθεση.
Αυτοί οι τραγουδιστές, όταν ερμηνεύουν κάπου χάνονται, αφήνονται… Όχι εντελώς, θαρρείς και υπάρχει ένας «κόφτης», ένα «αλεξίπτωτο» που ανοίγει την τελευταία στιγμή και τους σώνει απ’ τη συντριβή… Δεν συμβαίνει αυτό πάντα, αλλά με τους «ευλογημένους» το έχω αισθανθεί αρκετές φορές.
Δεν ξέρω τι τύχη θα είχε ο Τερζής αν έβγαινε το ’60 όπου τα «όρια» ήταν διαφορετικά, πολύ πιο υψηλά και απαιτητικά, αφού υπήρχαν μεγάλοι «βιγλάτορες» στα καλύτερά τους.
Πάντως για την περίοδο που εμφανίστηκε δισκογραφικά, στα πρώτα χρόνια του ’80, κράτησε άμυνες, έδωσε ζύγια. Θα μπορούσε καλύτερα, αλλά το λαϊκό τραγούδι είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας στους καιρούς της… Άλλα τραγούδια μου τραγουδούσε πολλές φορές ακαπέλα ο Πασχάλης στο καμαρίνι του μαγαζιού που εμφανίζονταν, και άλλα όταν έβγαινε στη σκηνή!
Ο Τερζής όταν ερμηνεύει, ανεξαρτήτως στιγμών, μεταφέρει το «χαρτογράφημα» του λαϊκού τραγουδιστή. Είναι μια «κιβωτός αξιών» στο σήμερα. Πως φυλάμε «σπόρους» στην Παγκόσμια τράπεζα στη Νορβηγία για να μη χαθεί το είδος; Κάπως έτσι! Και βέβαια χαράζει το ύφος, την τεχνοτροπία, τα δικά του «θέλω». Στις ωραίες στράτες, ο τρόπος του έχει αδρότητα, συναίσθημα, μελαγχολία.
Εν κατακλείδι, παίρνοντας την αφορμή κι από ένα τραγούδι των πρώτων δισκογραφικών αναπνοών του, «ο Πασχάλης μιλά στην ενικό της καρδιάς μου».
