η διαχείριση του μύθου, της ιστορίας και του εκτοπίσματος του ερμηνευτή είναι υποδειγματική, αντάξια της προσωπικότητα και του χαρακτήρα του, της οντότητας και του μεγέθους του.
Και το γράφω αυτό γιατί σπάνια τα «αυτονόητα» γίνονται πράξη, καθώς στο συχνά στο «παιχνίδι» υπεισέρχονται διάφοροι «ανθρώπινοι» παράγοντες, που αρκετές φορές οδηγούν σε «μικρότητες» η ακόμη και «ατοπήματα».
Ευτυχώς, ως στιγμής, με το Δημήτρη Μητροπάνο, τα πράγματα κινούνται σε διαφορετικές τροχιές και μακάρι η συνέχεια να είναι ανάλογη. Ακόμα και η διεξαγωγή της συναυλίας που ο ίδιος είχε υποσχεθεί στους διοργανωτές, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του ορθού τρόπου με τον οποίο το όνομα και η «μπέσα» του ταξιδεύουν στο χρόνο, παρά την απουσία του.
Προσωπικά πιστεύω πως η φήμη του Μητροπάνου, όσο διαβαίνουν οι καιροί ανεβάζει ακόμα περισσότερο τις ήδη υψηλές και δυσεύρετες μετοχές της, όπως συμβαίνει με όλες τις παντοτινές αξίες. Γιατί μένουν τα «αμανάτια» του, τα τραγούδια του και ο Μητροπάνος τραγουδά πρώτα με τη ψυχή και μετά με τη φωνή του. Ο τρόπος ερμηνείας του , η προσωπικότητά του, η αντρίκια ευγένειά του του, βγαίνουν μέσα από τα αυλάκια του δίσκου και δίνουν το μέτρο και το ζύγι στο «σήμερα» του τραγουδιού και λειτουργώντας ως πρότυπο για το «μετά».
Ο νταλκάς του είναι στάλαγμα καρδιάς, δεν είναι πλαστικός, δεν έχει σχέση με ψεύτικα παράπονα, είναι κόντρα στο πρόχειρο και το ευτελές. Είναι η φωνή ενός Λαϊκού Τραγουδιστή… Όπως κάποτε που ο προσδιορισμός αυτός αποτελούσε παράσημο και τίτλο τιμής.
Γι’ αυτό και η εκτίμηση του κόσμου προς το πρόσωπό του, συνεχώς θα μεγαλώνει όπως συμβαίνει με τους αληθινά μεγάλους: το Στέλιο, το Στράτο, το Γρηγόρη και λιγοστούς ακόμη εκλεκτούς, με τους οποίους μοιράζεται το πάλκο στα στέκια των «αγγέλων»
