Ευθανασία στον Μίκη τώρα; Τι λέτε ρε παιδιά…!

Η σιωπή σημαίνει συγκατάβαση και παραδοχή. Σε μια εποχή που τείνουν να καταργηθούν ακόμα και τα «αυτονόητα», ένας Έλληνας με κύρος, ισχυρό εκτόπισμα, διαχρονικό έργο και έντονη δράση, υψώνει το ανάστημά του, ως ανάχωμα στην «κατρακύλα» των καιρών και της πατρίδας μας.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 

Η σκέψη, η οξυδέρκεια, η προσωπικότητα δεν έχουν ηλικία. Η περίπτωση του Μίκη Θεοδωράκη είναι ιδιάζουσα καθώς ο συνθέτης, απ’ τις αρχές του ΄60 μέχρι και τις μέρες δεν έπαψε στιγμή να μετέχει ενεργά και ριζοσπαστικά στην κοινωνικοπολιτική ζωή του τόπου. Με την ευφυία και την αύρα του, με την ευστροφία και τον ανεξάντλητο δυναμισμό του τάραξε τα λιμνάζοντα νερά με την ίδρυση του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών καλώντας τον ελληνικό λαό σε «ανυπακοή» και «μη συμμόρφωση» προς τις ξένες και ντόπιες υποδείξεις που ζητούν την αφαίμαξη της Ελλάδας και των ανθρώπων της. Με τις παρεμβάσεις του στα ΜΜΕ ο Μίκης Θεοδωράκης επιχειρεί να ευαισθητοποιήσει και να αφυπνίσει τον κόσμο, ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι «ο δράκος» είναι τρωτός, αρκεί να σταθούμε απέναντί του «μαζί», ο ένας πλάι στον άλλον. Οι συμμορίες άλλωστε επιλέγουν να ξεμοναχιάζουν τα θύματά τους.

Το θέμα βέβαια είναι η τέχνη να γεννήσει ιδέες και «παιδιά» που το μέστωμά τους θα αγγίξει βαθιά και θα κινητοποιήσει ευρύτερα στρώματα, όπου με αφορμή τραγούδια, παραστάσεις, βιβλία, εκθέσεις, δραστηριότητες θα δούμε και θα αντιδράσουμε αλλιώς σε όσα επηρεάζουν την ζωή μας και το ζωτικό μας χώρο.

Είναι αδιάσειστη αλήθεια πως, ιστορικά οι τέχνες άνθησαν σε εποχές κρίσεων. Μακάρι και στις μέρες μας το «καλό» αυτό να προέλθει από το «κακό» που «εντέχνως» μας βρήκε, από συμφέροντα που δρουν ληστρικά οργανωμένα και αρματωμένα.

Η παρουσία του Μίκη Θεοδωράκη στα media αν συνδυαστεί και με τις τοποθετήσεις του Διονύση Σαββόπουλου σχετικά με το απόστημα της συσσώρευσης μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας και τα ανεξέλεγκτα «παραλκόμενά» του, δείχνει ότι οι καλλιτέχνες «ξυπνούν» και «ξεσπούν». Ο τραγουδοποιός αναγκάστηκε να «εξηγηθεί» με νέα τοποθέτησή του, θίγοντας ταυτόχρονα το θέμα της διαχείρισης της πληροφόρησης και της γκρίζας ενημέρωσης: « Μου κάνει εντύπωση αυτή η καινούργια λογοκρισία διά της διαστρεβλώσεως, γιατί είναι πολύ πιο εφιαλτική και περίπλοκη απ' αυτές που ζήσαμε στο παρελθόν. Στοχοποιούνται πλέον άνθρωποι. Από πού προέρχεται άραγε αυτό; Προέρχεται πάλι από τον πανικό και τον φόβο αρκετών ανθρώπων δίπλα μας, που ταυτοχρόνως, όμως, δεν θέλουν να χάσουν τις ψευδαισθήσεις τους και μες στη βαθιά απογοήτευσή τους κατασκευάζουν εχθρούς. Κι ύστερα πάλι αυτοί οι ίδιοι αναρωτιούνται: "Μα γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι;"».

Ο Σαββόπουλος και στο παρελθόν είχε λειτουργήσει για θέματα που αφορούν τα της Ελλάδος και των Ελλήνων αναλόγως. Η προσωπικότητα όμως και η εικόνα του ίδιου και της τέχνης του έλαμπαν -τότε – με φως άπλετο, λιγότερο φθαρμένο και περισσότερο φεγγοβόλο απ’ τους κατοπινούς – και ειδικά τους «τωρινούς» άπονους καιρούς.

Αίσθηση προκάλεσε και η θέση που πήρε η Νατάσσα Μποφίλιου για το μεταναστευτικό «ζήτημα» που καίει την καρδιά της πρωτεύουσας και όχι μόνο, ξαφνιάζοντας ευχάριστα για την «πολιτική» της σκέψη: «Το θέµα είναι τι γίνεται τώρα που αφενός τελειώνει, ή µάλλον τελείωσε πια, η περίοδος της ευηµερίας που έτσι κι αλλιώς ήταν απόλυτα ψεύτικη γιατί ήταν αποτέλεσµα δανεισµού και αφετέρου έχουµε χάσει την ουσία των πραγµάτων που είναι οι τέχνες, ο πολιτισµός, η επικοινωνία, η πολιτική. Γιατί ένας άνθρωπος που δεν έχει πολιτική τοποθέτηση, δεν µπορεί να αντιληφθεί τις συνθήκες εντός των οποίων ζει, είναι σαν να µην έχει υπόσταση. Όταν δεν έχεις πολιτική ταυτότητα, είναι σαν να µην έχεις καταγωγή.
Όταν το µεταναστευτικό ρεύµα που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας διακινεί τα ναρκωτικά, τις πόρνες και τα όπλα, τα τρία µεγάλα προβλήµατα της πρωτεύουσας, είναι αδύνατον να µην αναγνωρίσεις αν όχι συγκατάθεση τουλάχιστον ανοχή από πλευράς της Πολιτείας

Και ο Δήμος Μούτσης μεταφέροντας στον ιστότοπο aixmi . gr μια προσωπική εμπειρία του, μας εξέπληξε με την αφοπλιστικά ρεαλιστική γραφή του και την καθαρή ματιά του: « Οι κουκουλοφόροι προ πολλού είχαν πετάξει τις κουκούλες στον πεζόδρομο της Μεθώνης κι είχαν εξαφανιστεί. Κι ενώ η υπόλοιπη Λαϊκή στο βάθος ξανάβρισκε το ρυθμό της, με τα ΜΑΤ ακίνητα – αυτοί δε φύγανε – στραμμένα προς τα ντουβάρια των σπιτιών, όπως κάνουν και στα γήπεδα που κοιτάνε τις κερκίδες, μια νέα λάμψη ήρθε να φωτίσει το παράξενο αυτό τοπίο αλλά αυτή τη φορά ήταν η φλόγα της Ελληνικής λεβεντιάς. Η αφύπνιση του Νεοέλληνα.
Ούτε αλλοδαποί ούτε μετανάστες. Έλληνες ήταν. Γνήσιοι Αθηναίοι πολίτες, που άρχισαν δειλά – δειλά να προχωράνε κάνοντας κύκλο γύρω απ’ το σωρό με τα πεταμένα γλαστράκια και τα μισοκαμένα λουλούδια της γυναίκας που ‘φυγε με τ’ ασθενοφόρο. Κοίταζαν γύρω αν τους βλέπουν, κοιτιόντουσαν και μεταξύ τους κάνοντας νοήματα του στυλ: πάρε εσύ πρώτος!… Όχι, εσύ καλύτερα…!, κι άρχισαν δήθεν αδιάφορα να πλησιάζουν, άλλοι διαλέγοντας τα καλά κι άλλοι κλωτσώντας και παραμερίζοντας τα καμένα, μέχρι που στο τέλος φεύγανε και ξανάρχονταν απροκάλυπτα και ξεδιάντροπα, φέρνοντας ολόκληρα καφάσια που τα γέμιζαν και τα ξαναγέμιζαν με γλαστράκια και λουλούδια, σαν τα όρνια που ορμάνε από ψηλά ν’ αρπάξουν ό,τι προλάβουν ν’ αρπάξουν απ’ το ψοφίμι.»


*Την φωτογραφία μας την έστειλε αναγνώστης. Το «γκράφιτι» βρίσκεται σε τοίχο της –κάποτε τουλάχιστον- προσφυγομάνας και τραγουδομάνας Νέας Ιωνίας. Οι «βέβηλοι» όπως αντιλαμβάνεστε ζουν και δρουν πλέον και στις λαϊκές γειτονιές, «κυλούν» ανάμεσά μας

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!