-προς Θεού- να θεωρώ τον Στράτο Διονυσίου μέτρια φωνή, νομίζω πως όσο υπήρχε στο χώρο ο Καζαντζίδης, δεν υπήρχε περίπτωση να τραγουδήσει ο Διονυσίου»
Οι «παλιές» αλλά εύστοχες αυτές δηλώσεις του Γιώργου Νταλάρα στο Οδυσσέα Ιωάννου, που φιλοξενήθηκαν στο περιοδικό Μετρό, το Μάη του 1998, αποτελούν την αφορμή για να γράψω μερικές σκέψεις που με απασχολούν και συζητάμε με συνοδοιπόρους δημοσιογράφους εδώ και καιρό, δίχως όμως να βρίσκουμε το θάρρος ή το γόνιμο «έδαφος» για να τις φυτέψουμε καταγράφοντάς τες.
Η επανακυκλοφορία των δίσκων του Γιάννη Μαρκόπουλου, μέσα από την εφημερίδα Καθημερινή, καις συγκεκριμένα του άλμπουμ Ορίζοντες, με ερμηνεύτρια τη Βασιλική Λαβίνα, μου έδωσε πρόσθετο κίνητρο για προβώ στο «ριψοκίνδυνο» βήμα.
Είναι «λεπτό» και «υποκειμενικό» ζήτημα να συγκρίνεις το «χτες» με το «σήμερα». Πέρα από την τέχνη και τους τεχνίτες που εξετάζεις οφείλεις να λάβεις υπόψη σου τα δεδομένα και ζητούμενα της κάθε εποχής.
Όμως ακούγοντας τη καθάρια, γάργαρη φωνή της Βασιλικής Λαβίνα αυτόματα δημιουργήθησαν στο μυαλό «επικίνδυνοι» συνειρμοί. Η Λαβίνα αποδίδει υποδειγματικά τα τραγούδια, υπογραμμίζοντας τα μηνύματά τους συνεπαίρνοντας τον ακροατή. Αν παρουσιάζονταν σήμερα, ίσως πολλοί να μιλήσουμε, για μια νέα μεγάλη κυρία του τραγουδιού. Ακούγοντας ξανά και ξανά τα Τραγουδώ-τραγουδώ, Νέα Ιωνί, Καινούργιο και παλιόκαι τα άλλα των Οριζόντων, μπήκα στον πειρασμό να φανταστώ τα συγκεκριμένα τραγούδια ερμηνευμένα από τη Χάρις Αλεξίου. Ταξίδεψα με τη σκέψη, πέρασα ώρες έτσι, όμορφα, γλυκά, μελώνοντας τα φυλλοκάρδια.
Σε ένα σύντομο κείμενο δε χωράνε ατέλειωτα παραδείγματα ούτε εμπεριστατωμένες «μελέτες». Η απουσία φωτισμένων δημιουργών, προικισμένων και «δουλεμένων» ερμηνευτών, μας αναγκάζει να κάνουμε Θεούς τους μέτριους ή έστω ταλαντούχους με μικρή σπορά και το σημαντικότερο «θαμπό» μέλλον. Κι αυτό γιατί οι κατακτήσεις και η εξέλιξη στην τέχνη απαιτούν μόχθο, πάθος, αφοσίωση και μοιραία «στερήσεις» από τα «λαμπερά» και «τιμητικά» που οι κόλακες και οι καταστάσεις προσφέρουν απλόχερα.
Και δυστυχώς λίγοι είναι οι καλλιτέχνες που έχουν το σθένος, το ανάστημα και το όραμα για να αρνηθούν στις σειρήνες.
Δε μπορούμε όμως να μένουμε στο παρελθόν. Αναζητούμε φυσιολογικά φρέσκους «ήρωες», «στηρίγματα» σε μια κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα που έχει πάρει την ατέλειωτη κατηφόρα.
Είτε το θέλουμε, είτε όχι οι «εμπνευσμένοι» και «χαρισματικοί» παραμένουν «κρυμμένοι». Φταίνε πολλοί και πολλά. Χωρίς αμφιβολία «μικρές» φωτιές υπάρχουν. Απαιτούνται περίσσια προσανάμματα και κατάλληλη «ξυλεία» για να γίνει η φλόγα πυρκαγιά.
Η περίπτωση Ξαρχάκου και «νεότεροι» κάνει δυνατό «παιχνίδι» προς αυτήν την κατεύθυνση
Από τον Γιώργο Νταλάρα… που ξεκίνησε την «κουβέντα», και τους μεγάλους της γενιάς του, που αρκετοί εξ’ αυτών είναι ακόμα στα «πράγματα» , απαιτούμε με τις καταθέσεις και παρεμβάσεις τους το «μέτρο»… για να μην χάσουμε εντελώς τη «μπάλα».
