Το 1969 ο Γιάννης Μαρκόπουλος παρουσιάζει το «Χρονικό σε στίχους Κ. Χ. Μύρη (ψευδώνυμο του Κώστα Γεωργουσόπουλου), με ερμηνευτές την Μαρία Δημητριάδη και το Νίκο Ξυλούρη.
Είναι η πρώτη φορά που ο «Αρχάγγελος» της Κρήτης διαβαίνει το σκαλοπάτια του έντεχνου τραγουδιού, για να ακολουθήσει για μια δεκαετία μια μεγαλειώδη πορεία στο χώρο αυτό μέχρι και την αναπάντεχη φυγή του.
Στο «Χρονικό» συνυπάρχουν ευφάνταστα και δημιουργικά το δημοτικό με το λαϊκό, το σύγχρονο με το παραδοσιακό, δίνοντας το στίγμα του Μαρκόπουλου για ένα νέο μουσικό κίνημα του οποίου είναι ο εμπνευστής : «Επιστροφή στις ρίζες».
Ανάμεσα στα τραγούδια του ολοκληρωμένου αυτού κύκλου -που παρά την απαιτητική μεστότητά του διέθετε και το χάρισμα της αμεσότητας- εκείνο που ίσως ξεχώρισε ή καλύτερα ακούστηκε περισσότερο και γνώρισε πολλές κατοπινές επανεκτελέσεις είναι το «1950»:
Στο καφενείον «Η Ελλάς»
O σαλτιμπάγκος, πουλά τα νούμερα φτηνά…
Κάπως έτσι, σε έναν «ανώδυνο» αγώνα, ο Ολυμπιακός κινδυνεύει να δεχτεί κατραπακιά που θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο, την έτσι κι αλλιώς ζόρικη φετινή ζωή του. Πολλές σκιές βαραίνουν το περιστατικό που προκάλεσε την εισβολή των αστυνομικών… αλλά εδώ, κατά πως λέει και το τραγούδι, αναλόγως τον καφενέ, πάνε οι ιδιοκτήτες και οι θαμώνες του.
Νωρίτερα και παράλληλα, οι αθλητές έκαναν τη δική τους υπερπροσπάθεια να επιβιώσουν σε ένα γήπεδο «παγίδα» για τη σωματική τους ακεραιότητα.
Τι να πει κανείς για όσα συμβαίνουν στην «Ελλάς του 2000», που θαρρείς σε πολλά τίποτα δεν έχει αλλάξει από αυτήν του ’50.
Ίσως γι’ αυτό κι ένας παλιός, όχι βέβαια τόσο, ο Βασίλης Τοροσίδης έπρεπε να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά για τους ερυθρόλευκους.
Χιλιόμετρα μακριά σε ένα άλλο, καλύτερο γήπεδο, ο μπασκετικός Ολυμπιακός, ατύχησε με τη σειρά του, αλλά αγωνιστικά και μόνο.
Εκεί ο συνονόματος χαρισματικός παλιός, δεν αποδείχτηκε στο κρίσιμο σημείο αποτελεσματικός, όπως και άλλοι νεότεροι συναγωνιστές του. Και για να είμαστε δίκαιοι, ο Βασίλης Σπανούλης, πάλεψε και πρόσφερε ως συνήθως πολλά. Η ομάδα δεν μπορεί χωρίς αυτόν, κι ας μην ξεκίνησε μετά από πολύ καιρό στην πρώτη πεντάδα. Αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα αφού η μετέπειτα παρουσία του ήταν σαν να ακύρωνε την αρχική κίνηση του Μπλατ.
Ο Ολυμπιακός πρέπει σιγά σιγά να μειώσει την επιρροή του αρχηγού του στο παιχνίδι του. Όχι να την ακυρώσει, άλλωστε ποιος δεν θα ήθελε ένα τέτοιο όπλο στις τάξεις του, απλώς να την μεστώσει και να μην την σκορπάει. Κι αυτό είναι ένα πολύ απαιτητικό εγχείρημα…
Αλλά άμα δεν τον καταφέρει ο πολυδιαφημιζόμενος τεχνικός, που καλείται να χτίσει και να δημιουργήσει μια ακόμη ισχυρότερη ομάδα, τότε ποιος ο λόγος της παρουσίας του; Άσχημος ήταν ο Σφαιρόπουλος, που δεν έχαιρε και ανάλογης «ασυλίας»; Γιατί έρχεται και αναμέτρηση με Παναθηναϊκό, ο οποίος επίσης είναι λαβωμένος, αλλά μέχρι στιγμής έχει πάρει και τον αέρα των ντόπιων αντιπάλων του.
Ο Ολυμπιακός έχασε τιμητικά στη Μόσχα, πρώτα «μόνος» του, και μετά λόγω των ανταγωνιστών του. Για να είμαι δίκαιος, η αίσθηση που μου δίνει είναι πως τα καλύτερα έρχονται. Μόνο που οι ισορροπίες στα ψηλά τα σκαλοπάτια είναι λεπτές, και πρέπει να είσαι μεγάλος μάστορας, ώστε να τις διαχειριστείς και να βροντοφωνάξεις:
Περάστε κόσμε!΄
*Από το οπισθόφυλλο της εφημερίδας Sportime και με την χορηγία της WiseMen της Vican
**Φωτογραφία: Στις 17 Ιουνίου του 1964, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, αναμετρήθηκαν στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, για τον ημιτελικό του κυπέλλου...
Είναι η πρώτη φορά που ο «Αρχάγγελος» της Κρήτης διαβαίνει το σκαλοπάτια του έντεχνου τραγουδιού, για να ακολουθήσει για μια δεκαετία μια μεγαλειώδη πορεία στο χώρο αυτό μέχρι και την αναπάντεχη φυγή του.
Στο «Χρονικό» συνυπάρχουν ευφάνταστα και δημιουργικά το δημοτικό με το λαϊκό, το σύγχρονο με το παραδοσιακό, δίνοντας το στίγμα του Μαρκόπουλου για ένα νέο μουσικό κίνημα του οποίου είναι ο εμπνευστής : «Επιστροφή στις ρίζες».
Ανάμεσα στα τραγούδια του ολοκληρωμένου αυτού κύκλου -που παρά την απαιτητική μεστότητά του διέθετε και το χάρισμα της αμεσότητας- εκείνο που ίσως ξεχώρισε ή καλύτερα ακούστηκε περισσότερο και γνώρισε πολλές κατοπινές επανεκτελέσεις είναι το «1950»:
Στο καφενείον «Η Ελλάς»
O σαλτιμπάγκος, πουλά τα νούμερα φτηνά…
Κάπως έτσι, σε έναν «ανώδυνο» αγώνα, ο Ολυμπιακός κινδυνεύει να δεχτεί κατραπακιά που θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο, την έτσι κι αλλιώς ζόρικη φετινή ζωή του. Πολλές σκιές βαραίνουν το περιστατικό που προκάλεσε την εισβολή των αστυνομικών… αλλά εδώ, κατά πως λέει και το τραγούδι, αναλόγως τον καφενέ, πάνε οι ιδιοκτήτες και οι θαμώνες του.
Νωρίτερα και παράλληλα, οι αθλητές έκαναν τη δική τους υπερπροσπάθεια να επιβιώσουν σε ένα γήπεδο «παγίδα» για τη σωματική τους ακεραιότητα.
Τι να πει κανείς για όσα συμβαίνουν στην «Ελλάς του 2000», που θαρρείς σε πολλά τίποτα δεν έχει αλλάξει από αυτήν του ’50.
Ίσως γι’ αυτό κι ένας παλιός, όχι βέβαια τόσο, ο Βασίλης Τοροσίδης έπρεπε να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά για τους ερυθρόλευκους.
Χιλιόμετρα μακριά σε ένα άλλο, καλύτερο γήπεδο, ο μπασκετικός Ολυμπιακός, ατύχησε με τη σειρά του, αλλά αγωνιστικά και μόνο.
Εκεί ο συνονόματος χαρισματικός παλιός, δεν αποδείχτηκε στο κρίσιμο σημείο αποτελεσματικός, όπως και άλλοι νεότεροι συναγωνιστές του. Και για να είμαστε δίκαιοι, ο Βασίλης Σπανούλης, πάλεψε και πρόσφερε ως συνήθως πολλά. Η ομάδα δεν μπορεί χωρίς αυτόν, κι ας μην ξεκίνησε μετά από πολύ καιρό στην πρώτη πεντάδα. Αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα αφού η μετέπειτα παρουσία του ήταν σαν να ακύρωνε την αρχική κίνηση του Μπλατ.
Ο Ολυμπιακός πρέπει σιγά σιγά να μειώσει την επιρροή του αρχηγού του στο παιχνίδι του. Όχι να την ακυρώσει, άλλωστε ποιος δεν θα ήθελε ένα τέτοιο όπλο στις τάξεις του, απλώς να την μεστώσει και να μην την σκορπάει. Κι αυτό είναι ένα πολύ απαιτητικό εγχείρημα…
Αλλά άμα δεν τον καταφέρει ο πολυδιαφημιζόμενος τεχνικός, που καλείται να χτίσει και να δημιουργήσει μια ακόμη ισχυρότερη ομάδα, τότε ποιος ο λόγος της παρουσίας του; Άσχημος ήταν ο Σφαιρόπουλος, που δεν έχαιρε και ανάλογης «ασυλίας»; Γιατί έρχεται και αναμέτρηση με Παναθηναϊκό, ο οποίος επίσης είναι λαβωμένος, αλλά μέχρι στιγμής έχει πάρει και τον αέρα των ντόπιων αντιπάλων του.
Ο Ολυμπιακός έχασε τιμητικά στη Μόσχα, πρώτα «μόνος» του, και μετά λόγω των ανταγωνιστών του. Για να είμαι δίκαιος, η αίσθηση που μου δίνει είναι πως τα καλύτερα έρχονται. Μόνο που οι ισορροπίες στα ψηλά τα σκαλοπάτια είναι λεπτές, και πρέπει να είσαι μεγάλος μάστορας, ώστε να τις διαχειριστείς και να βροντοφωνάξεις:
Περάστε κόσμε!΄
*Από το οπισθόφυλλο της εφημερίδας Sportime και με την χορηγία της WiseMen της Vican
**Φωτογραφία: Στις 17 Ιουνίου του 1964, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, αναμετρήθηκαν στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, για τον ημιτελικό του κυπέλλου...
