Πάνος Γεραμάνης, για την ακρίβεια εκείνος είχε κανονίσει τη συνάντηση με το Σερ, σε ένα καφέ-ουζερί στο Χαλάνδρι. Άρα εγώ ήμουν μαζί τους, εκείνοι μου έκαναν την τιμή να με έχουν ομοτράπεζο και συνομιλητή τους. Ο Μπιθικώτσης απέπνεε την αύρα του ώριμου και φιλοσοφημένου ανθρώπου, που έχει ψηλαφίσει το δρομολόι της ζωής σπιθαμή προς σπιθαμή. Ήξερε να εντυπωσιάσει και να εκπλήσσει με τις παύσεις και τις ατάκες του. Άρχοντας πραγματικός. Αλλά και ο Γεραμάνης είχε τα δικά του εύστοχα σχόλια που άναβαν στην παρέα «φυτιλιές» για κεράσματα και αναπολήσεις.
Η «Μπιθικώτσεια» ρήση λοιπόν, μου ήρθε στο νου όταν διάβασα το δελτίο τύπου:
Θα είμαστε όλοι εκεί σε μια συναυλία σταθμό για τα ελληνικά μουσικά δρώμενα, σε ένα μουσικό ταξίδι μιας μοναδικής διαδρομής, μια exclusive εμπειρία για να διασκεδάσουμε, για να χορέψουμε, να αναπολήσουμε, να ξανασυνδεθούμε με ότι ταξιδεύει το μυαλό και το σώμα και ότι δίνει ρυθμό στη Ζωή... Ραντεβού στις 24.9.2012 "στην αυλή του παραδείσου"... του Ο.Α.Κ.Α, θα ’ναι "όλα καλά", σε μια "φαινόμενο" συναυλία, που "όνειρο θα’ναι" γιατί "δεν γίνεται" χωρίς "το χρώμα τ’ ουρανού" και "όνειρα σαν τα πέταλα μιας ανεμώνας". Mετά από "αυτό το καλοκαίρι" του 2012 , "εμείς" θα θυμόμαστε όσα "ζήσαμε"!!!»
Η εμφάνιση του Φοίβου συνέπεσε με την αβάσταχτη «ελαφρότητα» του lifestyle που έγινε «κυρίαρχη κατάσταση» στα media και «σημάδεψε» άμεσα και έμμεσα την καθημερινότητα του τραγουδιού και γενικότερα της ελληνικής κοινωνίας – ή τουλάχιστον ενός σημαντικού μέρους της - τις δύο τελευταίες δεκαετίες.
Τώρα που τα δεδομένα αλλάζουν δραματικά και ο «βαρύς αχός» των επικοινωνιακών τερτιπιών καταλαγιάζει, η «φούσκα» ξεφουσκώνει και η «γύμνια» ορισμένων υπερτιμημένων «γκουρού» και «mainstream» ηγετών είναι ορατή από χιλιόμετρα μακριά.
Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Πιστεύω πως ο Φοίβος είναι ταλαντούχος μουσικάνθρωπος. Όταν πρωτοεμφανίστηκε φύσηξε ένα φρέσκο αέρα στην βιομηχανοποιημένη δισκογραφία και θεματικά και ενορχηστρωτικά. Διέθετε μια «τρέλα - ευρηματικότητα» και «απρόσμενες» φράσεις κι εκφράσεις σε όλα τα επίπεδα. Δημιούργησε «σχολή» αλλά τα όρια του ήταν δεδομένα. Ομοίως και η αισθητική του. Γι’ αυτό και γρήγορα οι όποιες «κατακτήσεις» κατάντησαν μανιέρα. Οι δισκογραφικές εταιρείες, όπως αυτές τουλάχιστον αντιλαμβάνονται το θέμα τραγούδι, πόνταραν πάνω του και εισπρακτικά μπορεί και να δικαιώθηκαν, προσωρινά όμως. Όσο οι κανόνες του στημένου παιχνιδιού ίσχυαν, το «ψέμα» κάλυπτε την «αλήθεια».
Αναλογιζόμενος τι έμεινε από αυτή την δραστηριότητα. Σίγουρα θα σταθώ σε κάποια καλά τραγούδια: Χαμένα, Το δηλητήριο, Τι ήμουνα για σένανε κ.ά και αρκετά ακόμη καλοβαλμένα… Ως εκεί!
Σε καμία περίπτωση η «συγκομιδή» δεν ανταποκρίνεται στη «σπορά». Τουναντίον. Αίσθηση που θα μεγαλώνει καθώς οι καιροί θα προχωρούν… επιβεβαιώνοντας τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου:
Θα παίζουν τα ραδιόφωνα
τραγούδια για το τίποτα γραμμένα
και η νύχτα στα μικρόφωνα
θα κλέβει την παράσταση για σένα…
Μακάρι η «Έξοδος Κινδύνου» να λειτουργεί ακόμη… Για κάποιους απ’ ότι φαίνεται είναι ήδη κλειστή… και η λήθη καραδοκεί!
