Όλη η αλήθεια!
Μετά τα γλωσσικά ευτράπελα που ανέφερα σε προηγούμενο άρθρο τίθεται το εξής ερώτημα.
Τελικά τι είναι χειρότερο; Tο ότι η γλώσσα μας έγινε πιο φτωχή ή το ότι έγινε πιο φτηνή; Η φτώχεια εν γένει, αφορά σε έλλειψη αφθονίας και ποικιλίας. Η φτήνια από την άλλη, έχει την έννοια της ευτέλειας και της κακής ποιότητας στην προκειμένη περίπτωση.
Η φτήνια, που σαφέστατα δεν περιορίζεται στη γλώσσα μας, κατά τη γνώμη μου υπογραμμίζει αφ’ ενός την έλλειψη ηθικής αυτών που έντεχνα τη διέσπειραν σε όλο το κοινωνικό γίγνεσθαι και αφ’ ετέρου την έλλειψη πνευματικών αντανακλαστικών από μέρους μας για να την αποκρούσουμε.
Στο έργο που προβάλλεται, με θέμα την άλωση του ήθους μας, η φτήνια είναι ένας δούρειος ίππος. Τελικά ο πολυμήχανος Οδυσσέας δε δούλευε για μας. Οι πονηροί Έλληνες που ξεγέλασαν τον Πρίαμο δεν είμαστε εμείς. Η διανομή των ρόλων ήταν στημένη. Εμείς είμαστε οι μεθυσμένοι Τρώες μετά το γλέντι.
Ποιος αρνείται ότι ο ακόμα και πολιτικός λόγος έγινε γηπεδικός; Αναρωτιέμαι ωστόσο, τι πραγματικά συμβαίνει. Είναι οι πολιτικοί μας τόσο φαιδροί όσο υποστηρίζουμε, ή μήπως είναι συνειδητοί δημαγωγοί που απευθύνονται στο θυμικό μας, θεωρώντας μας πρωτόγονους ιθαγενείς, με σκοπό να μας χειραγωγούν;
Μέσα στη σκόνη που σηκώθηκε απ’ τη γενικότερη φούρια της τεχνολογικής προόδου, οι απανταχού αετονύχηδες βρήκαν την ευκαιρία να μας πλασάρουν ευκολίες με τίμημα, το ίδιο το αξιακό μας σύστημα.
Ένα παράδειγμα χαρακτηριστικό και ανησυχητικό συνάμα, είναι το εξής.
Κάποτε, ένας άνδρας μιας φτωχής συνοικίας έπρεπε να αποταμιεύσει μεροκάματα μερικών μηνών για να αγοράσει ένα κουστούμι για τις Κυριακές και τις γιορτές. Διέθετε μόνο ένα κουστούμι. Το κουστούμι του όμως ήταν αυθεντικό, χειροποίητο, πραγματικά μοναδικό και ποιοτικά άρτιο.
Αντίστοιχα στην εποχή μας, τα κουστούμια που προορίζονται για τους λιγότερο προνομιούχους, είναι μαζικής παραγωγής, κάκιστης ποιότητας και βροντοφωνάζουν τη φτήνια τους από χίλια μίλια μακριά. Τα κουστούμια λοιπόν, στη ντουλάπα πολλά, πλην όμως, χωρίς καμιά αξία. Μακάρι να περιοριζόταν στον τομέα της ένδυσης αυτή η ισοπέδωση. Η φτήνια όμως κυριολεκτικά μας πήρε και μας σήκωσε.
Αυτοί οι άνθρωποι του ενός κουστουμιού, στο τραπέζι τους είχαν όσπρια και λαχανικά και ίσως μια φορά την εβδομάδα, κρέας. Δε γέμιζαν το σπίτι τους και το στόμα τους με ποσότητες φτηνών προϊόντων άγνωστης προέλευσης. Η διαφορά στη νοοτροπία είναι χαώδης. Θα μπορούσα να συνεχίσω επ’ άπειρον με τέτοια παραδείγματα αλλά δεν είναι αυτό το νόημα.
Από τα ρούχα μας και το φαγητό μας μέχρι τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, κάναμε ένα ολέθριο λάθος. Δείξαμε ανοχή στη φτήνια και την προχειρότητα. Πιστέψαμε ότι ένα κινητό κι ένα φαντεζί αμάξι θα σκεπάσει την ηθική μας ένδεια. Παραδοθήκαμε άνευ όρων στις ευκολίες. Δώσαμε προτεραιότητα στην ποσότητα, το μέγεθος, και τη λάμψη παραβλέποντας την πραγματική αξία.
Από πότε η ποιότητα και το ήθος έγιναν περίγελος;
Απ’ τη στιγμή που η αξία της μόρφωσης υποτιμήθηκε και αποθεώθηκε η υλική ευμάρεια. Απ’ τη στιγμή που θελήσαμε να εντυπωσιάσουμε τους γείτονές μας αρχικά, κι έπειτα τους φανταστικούς φίλους μας στο facebook.
Προτιμούσαμε να πληρώνουμε υπηρεσίες για τα πάντα προκειμένου να μην κοπιάσουμε φτάνοντας τώρα στο σημείο να στεκόμαστε με το πιάτο μας αδειανό περιμένοντας να το γεμίσουν κάποιοι άλλοι που αυτοπροβάλλονται ως αυθεντίες. Μιμούμαστε σαν τους ουρακοτάγκους άλλους ουρακοτάγκους και επαναλαμβάνουμε σαν μαγνητόφωνα έτοιμες απόψεις που νομίζουμε δικές μας.
Ο κόσμος μας έγινε αγνώριστος. Τρέχει με ασύλληπτες ταχύτητες, προς άγνωστη κατεύθυνση, τουλάχιστον για μας τους πληβείους κι εμείς είμαστε πλέον τόσο αδρανείς που μοιάζουμε με νεκρούς. Ο κόσμος καταρρέει μπροστά στα μάτια μας κι εμείς ανήμποροι να αντιδράσουμε, μοιάζουμε με ηλικιωμένους που τρέχουν μάταια πίσω από λεωφορεία και τρόλεϊ που απομακρύνονται. Μια εικόνα πράγματι θλιβερή.
Τόσα χρόνια κυνηγούσαμε το χρυσάφι, τη μονιμότητα και την εξουσία σα λυσσασμένοι σκύλοι ώσπου όλα αυτά, αποδείχτηκε περίτρανα, ότι ήταν δανεικά.
Αν είχαμε επενδύσει στις ηθικές αξίες, στην αληθινή μόρφωση και στην ψυχική καλλιέργεια, ποιος θα μπορούσε να μας τα αφαιρέσει; Ο κόσμος, μας προσπέρασε γιατί πολύ απλά εμείς κοιτούσαμε το πιάτο μας και τα ράφια με τις εκπτώσεις κάνοντας τους πονηρούς, δήθεν για το καλό των παιδιών μας ενώ η αλήθεια ήταν ότι όλα τα κάναμε για την πάρτη μας χωρίς να καταλάβουμε στο μεταξύ ότι γίναμε εμείς οι ίδιοι εκπτωτικά προϊόντα για κάποιους άλλους πιο πονηρούς από εμάς.
Δυστυχώς η αλήθεια είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει… και θα τριγυρνάει σαν το φάντασμα μέχρι να την αποδεχτούμε.
Μετά τα γλωσσικά ευτράπελα που ανέφερα σε προηγούμενο άρθρο τίθεται το εξής ερώτημα.
Τελικά τι είναι χειρότερο; Tο ότι η γλώσσα μας έγινε πιο φτωχή ή το ότι έγινε πιο φτηνή; Η φτώχεια εν γένει, αφορά σε έλλειψη αφθονίας και ποικιλίας. Η φτήνια από την άλλη, έχει την έννοια της ευτέλειας και της κακής ποιότητας στην προκειμένη περίπτωση.
Η φτήνια, που σαφέστατα δεν περιορίζεται στη γλώσσα μας, κατά τη γνώμη μου υπογραμμίζει αφ’ ενός την έλλειψη ηθικής αυτών που έντεχνα τη διέσπειραν σε όλο το κοινωνικό γίγνεσθαι και αφ’ ετέρου την έλλειψη πνευματικών αντανακλαστικών από μέρους μας για να την αποκρούσουμε.
Στο έργο που προβάλλεται, με θέμα την άλωση του ήθους μας, η φτήνια είναι ένας δούρειος ίππος. Τελικά ο πολυμήχανος Οδυσσέας δε δούλευε για μας. Οι πονηροί Έλληνες που ξεγέλασαν τον Πρίαμο δεν είμαστε εμείς. Η διανομή των ρόλων ήταν στημένη. Εμείς είμαστε οι μεθυσμένοι Τρώες μετά το γλέντι.
Ποιος αρνείται ότι ο ακόμα και πολιτικός λόγος έγινε γηπεδικός; Αναρωτιέμαι ωστόσο, τι πραγματικά συμβαίνει. Είναι οι πολιτικοί μας τόσο φαιδροί όσο υποστηρίζουμε, ή μήπως είναι συνειδητοί δημαγωγοί που απευθύνονται στο θυμικό μας, θεωρώντας μας πρωτόγονους ιθαγενείς, με σκοπό να μας χειραγωγούν;
Μέσα στη σκόνη που σηκώθηκε απ’ τη γενικότερη φούρια της τεχνολογικής προόδου, οι απανταχού αετονύχηδες βρήκαν την ευκαιρία να μας πλασάρουν ευκολίες με τίμημα, το ίδιο το αξιακό μας σύστημα.
Ένα παράδειγμα χαρακτηριστικό και ανησυχητικό συνάμα, είναι το εξής.
Κάποτε, ένας άνδρας μιας φτωχής συνοικίας έπρεπε να αποταμιεύσει μεροκάματα μερικών μηνών για να αγοράσει ένα κουστούμι για τις Κυριακές και τις γιορτές. Διέθετε μόνο ένα κουστούμι. Το κουστούμι του όμως ήταν αυθεντικό, χειροποίητο, πραγματικά μοναδικό και ποιοτικά άρτιο.
Αντίστοιχα στην εποχή μας, τα κουστούμια που προορίζονται για τους λιγότερο προνομιούχους, είναι μαζικής παραγωγής, κάκιστης ποιότητας και βροντοφωνάζουν τη φτήνια τους από χίλια μίλια μακριά. Τα κουστούμια λοιπόν, στη ντουλάπα πολλά, πλην όμως, χωρίς καμιά αξία. Μακάρι να περιοριζόταν στον τομέα της ένδυσης αυτή η ισοπέδωση. Η φτήνια όμως κυριολεκτικά μας πήρε και μας σήκωσε.
Αυτοί οι άνθρωποι του ενός κουστουμιού, στο τραπέζι τους είχαν όσπρια και λαχανικά και ίσως μια φορά την εβδομάδα, κρέας. Δε γέμιζαν το σπίτι τους και το στόμα τους με ποσότητες φτηνών προϊόντων άγνωστης προέλευσης. Η διαφορά στη νοοτροπία είναι χαώδης. Θα μπορούσα να συνεχίσω επ’ άπειρον με τέτοια παραδείγματα αλλά δεν είναι αυτό το νόημα.
Από τα ρούχα μας και το φαγητό μας μέχρι τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, κάναμε ένα ολέθριο λάθος. Δείξαμε ανοχή στη φτήνια και την προχειρότητα. Πιστέψαμε ότι ένα κινητό κι ένα φαντεζί αμάξι θα σκεπάσει την ηθική μας ένδεια. Παραδοθήκαμε άνευ όρων στις ευκολίες. Δώσαμε προτεραιότητα στην ποσότητα, το μέγεθος, και τη λάμψη παραβλέποντας την πραγματική αξία.
Από πότε η ποιότητα και το ήθος έγιναν περίγελος;
Απ’ τη στιγμή που η αξία της μόρφωσης υποτιμήθηκε και αποθεώθηκε η υλική ευμάρεια. Απ’ τη στιγμή που θελήσαμε να εντυπωσιάσουμε τους γείτονές μας αρχικά, κι έπειτα τους φανταστικούς φίλους μας στο facebook.
Προτιμούσαμε να πληρώνουμε υπηρεσίες για τα πάντα προκειμένου να μην κοπιάσουμε φτάνοντας τώρα στο σημείο να στεκόμαστε με το πιάτο μας αδειανό περιμένοντας να το γεμίσουν κάποιοι άλλοι που αυτοπροβάλλονται ως αυθεντίες. Μιμούμαστε σαν τους ουρακοτάγκους άλλους ουρακοτάγκους και επαναλαμβάνουμε σαν μαγνητόφωνα έτοιμες απόψεις που νομίζουμε δικές μας.
Ο κόσμος μας έγινε αγνώριστος. Τρέχει με ασύλληπτες ταχύτητες, προς άγνωστη κατεύθυνση, τουλάχιστον για μας τους πληβείους κι εμείς είμαστε πλέον τόσο αδρανείς που μοιάζουμε με νεκρούς. Ο κόσμος καταρρέει μπροστά στα μάτια μας κι εμείς ανήμποροι να αντιδράσουμε, μοιάζουμε με ηλικιωμένους που τρέχουν μάταια πίσω από λεωφορεία και τρόλεϊ που απομακρύνονται. Μια εικόνα πράγματι θλιβερή.
Τόσα χρόνια κυνηγούσαμε το χρυσάφι, τη μονιμότητα και την εξουσία σα λυσσασμένοι σκύλοι ώσπου όλα αυτά, αποδείχτηκε περίτρανα, ότι ήταν δανεικά.
Αν είχαμε επενδύσει στις ηθικές αξίες, στην αληθινή μόρφωση και στην ψυχική καλλιέργεια, ποιος θα μπορούσε να μας τα αφαιρέσει; Ο κόσμος, μας προσπέρασε γιατί πολύ απλά εμείς κοιτούσαμε το πιάτο μας και τα ράφια με τις εκπτώσεις κάνοντας τους πονηρούς, δήθεν για το καλό των παιδιών μας ενώ η αλήθεια ήταν ότι όλα τα κάναμε για την πάρτη μας χωρίς να καταλάβουμε στο μεταξύ ότι γίναμε εμείς οι ίδιοι εκπτωτικά προϊόντα για κάποιους άλλους πιο πονηρούς από εμάς.
Δυστυχώς η αλήθεια είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει… και θα τριγυρνάει σαν το φάντασμα μέχρι να την αποδεχτούμε.
