Ένα κείμενο που γράφτηκε ξημερώματα της 24ης Απριλίου 2012, λίγες μόλις μέρες μετά τον πρόωρο χαμό του Δημήτρη Μητροπάνου. Μια προσωπική καταγραφή του χρονικού μιας απώλειας, η οποία δε συνηθίζεται, μαθαίνεις όμως να ζεις μ’ αυτήν.
Σήμερα, που συμπληρώνονται πέντε χρόνια από τις 17 Απριλίου 2012, ο Δημήτρης Μητροπάνος μου λείπει ακόμα πολύ και σας το παραθέτω.
Το Δημήτρη Μητροπάνο δεν τον διάλεξα εγώ. Όχι. Διαλέγεις μόνο ανάμεσα σε πολλά, παρόμοια πράγματα. Εκείνος ήταν ένας και μοναδικός. Θυμάμαι σαν τώρα, ένα ζεστό, καλοκαιρινό βράδυ του 1994 εμφανίστηκε μπροστά μου στο Θέατρο Μεσαιωνικής Τάφρου της Ρόδου. Σοβαρός, λιτός, αρρενωπός. Με τζιν και πουκάμισο. Κι άρχισε να εκπέμπει. Φωνή, ψυχή, πάθος, ήθος, αξιοπρέπεια, σοβαρότητα, ανδρισμό. Ο Δημήτρης Μητροπάνος με διάλεξε εκείνο το βράδυ. Ήρθε και στρογγυλοκάθισε μέσα μου αυθαίρετα, βρήκε κατάλληλο δέκτη και κατέλαβε τη θέση του στην καρδιά μου, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια. Με συνεπήρε, με συγκλόνισε, μου έδειξε το δρόμο. Με το μοναδικό του ηχόχρωμα, τις καθηλωτικές του ερμηνείες και τον χαρακτήρα που εξέπεμπε ολόκληρη η παρουσία του. Έκτοτε, τίποτα δε στάθηκε ικανό να τον εκτοπίσει. Πολύ απλά, για μένα - τον δέκτη - δεν υπήρχε άλλη επιλογή κι ας μην είχα συνειδητοποιήσει ακόμα τι είχε συμβεί.
Η περιοδεία αυτή ακολούθησε της κυκλοφορίας του δίσκου «Παρέα μ' έναν ήλιο». Θυμάμαι να κάθομαι στο πεζούλι του φωτογραφείου, όπου μόλις είχα ξεκινήσει να δουλεύω για πρώτη φορά, τελειώνοντας το σχολείο. Περνάει από μπροστά μου ένας πλανόδιος κι αγοράζω το άλμπουμ σε πειρατική κασέτα. Ακόμα, μέχρι σήμερα, το δίσκο αυτό δεν τον έχω αγοράσει σε αυθεντικό. Ντρέπομαι, γιατί η πειρατεία πραγματικά σκοτώνει τη μουσική, αλλά ισχύει. Ήταν ένας δίσκος χωρίς λάθος. Όλα τα κομμάτια αριστουργηματικά κι ας μην έγιναν όλα μεγάλες επιτυχίες. Η επίδρασή του πάνω μου καταλυτική. Αρκεί το πάτημα ενός κουμπιού, για να γεμίσει ο χώρος και η ψυχή μου με θετική ενέργεια, που έκανε τα πάντα να φαντάζουν εύκολα.
Τα επόμενα χρόνια, κατέβηκε αρκετές φορές στη Ρόδο. Τον θυμάμαι τουλάχιστον δύο φορές στην Τάφρο, άλλες δύο στο Γήπεδο του Διαγόρα και μια - την τελευταία - στο Κιοτάρι, με το Δημήτρη Μπάση. Για χρόνια είχα να λέω πως αυτή η συγκεκριμένη συναυλία ήταν η καλύτερη της ζωής μου. Η σκηνή είχε στηθεί κάθετα στην παραλία, ο κόσμος πάνω στην άμμο και δεξιά, μέσα στη θάλασσα δεκάδες βαρκούλες με αναμμένα πυροφάνια. Ο Δημήτρης Μητροπάνος συγκλονιστικός, ο Δημήτρης Μπάσης ξεκάθαρα άξιος να μοιράζεται μαζί του τη σκηνή. Την αφίσα με τους δυό τους, που ξήλωσα στο δρόμο του γυρισμού, την έχω ακόμα στη Ρόδο.
Μεσολάβησαν κι άλλοι δίσκοι, κάποιοι αδικημένοι, αλλά όλοι εξαιρετικοί. Οι επιλογές του δικαίωναν κάθε φορά την εικόνα που είχα στο μυαλό μου. Δε με απογοήτευσε ποτέ. Αντίθετα, μεγάλωνε μέσα μου το θαυμασμό και την αγάπη μου γι' αυτόν και το έργο του.
Το 2002 κάνω το πρώτο μου ταξίδι για να τον ακούσω, στο Zoom της Πλάκας. Πετυχαίνω εκείνο το βράδυ πελάτη τον Πασχάλη Τερζή. Ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησαν μαζί. Όποια σχόλια, νομίζω περιττεύουν. Στιγμές μοναδικές.
Τα επόμενα χρόνια για διάφορους λόγους δε μπόρεσα να τον ξανακούσω σε μαγαζί. Μεσολάβησε το πρόβλημα της υγείας του, σταμάτησε κι εκείνος τις περιοδείες. Η αγωνία στο κατακόρυφο, κανείς όμως για να τη μοιραστείς... Και η χαρά απερίγραπτη σ' εκείνη τη συναυλία του ΣΚΑΙ για τα δάση, 23 Σεπτεμβρίου του 2008, όπου δεν παραβρέθηκα, αλλά παρακολούθησα σε ζωντανή μετάδοση από τις ερασιτεχνικές κάμερες του ΣΚΑΙ, αφού δεν είχε επιτραπεί η επαγγελματική βιντεοσκόπηση της συναυλίας. Όσοι το είδατε, όσοι βρεθήκατε εκεί, θυμάστε τη συγκινητική ανταπόκριση του κόσμου στην επανεμφάνισή του. Είχε προηγηθεί η συμμετοχή του στην παρουσίαση του δίσκου του Σεβίλογλου, αλλά εκεί στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο ο λαός πραγματικά γιόρτασε την επιστροφή του λατρεμένου καλλιτέχνη και του χάρισε στιγμές συγκίνησης, που δεν ξέχασε ποτέ.
Τη σαιζόν 2008 - 2009, πρώτη μετά τα χρόνια της απουσίας παρακολούθησα στο Κέντρο Αθηνών το πρόγραμμα Μητροπάνος - Λιδάκης - Στόκας εφτά φορές συνολικά. Η φωνάρα του έγινε βάλσαμο και ναρκωτικό, κάθε φορά φεύγοντας ονειρευόμουν την επόμενη: Θα πάρω το ίδιο το τρένο (αεροπλάνο), που πήρα και στο χωρισμό, αυτή τη στιγμή περιμένω, ξανά να σου πω σ' αγαπώ, Σ' αγαπώ, Σ' ΑΓΑΠΩ!
Το καμαρίνι απαγορευμένο, ο Μήτσος δε δεχόταν για προφανείς λόγους. Η επιθυμία να του σφίξω το χέρι, όμως, ακατανίκητη.
Τότε, περίπου, «προέκυψε» το facebook, άρχισα να γνωρίζω άλλους μητροπανόπληκτους, τον Κωνσταντίνο, τον Κώστα, την Ελπινίκη, το Θεόφιλο, τη Δήμητρα... Γνώρισα τους ανθρώπους του Δημήτρη Μητροπάνου, τους τεχνικούς του, Δημήτρηδες κι αυτοί, τους μουσικούς του, άνθρωποι εξαιρετικοί, καθόλου τυχαία σταθερά δίπλα στον καλλιτέχνη μας τόσα πολλά χρόνια. Με τα άλλα παιδιά ενώσαμε την αγάπη μας για το Μήτσο, μοιραστήκαμε τις εμπειρίες μας, γίναμε μια παρέα που συνεχώς μεγάλωνε.
Και τελικά, στις 18 Ιουνίου 2009 το «όνειρο» έγινε πραγματικότητα. Ταξίδεψα αυθημερόν για την εναρκτήρια συναυλία εκείνης της περιοδείας στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα και είχα την τύχη και την ευλογία να τον συναντήσω από κοντά μαζί με το φίλο Κωνσταντίνο και να έχω την πρώτη μου προσωπική επαφή μαζί του. Ανείπωτη ευτυχία.
Γνώρισα κι άλλους φαν, τα ταξίδια δεν ήταν πιά μοναχικά, μαζί στις συναυλίες, μαζί στα μαγαζιά. Έκανα το Ρόδο - Αθήνα, Ομόνοια - Σύνταγμα, ταξίδια αυθημερόν για να «μη χάσω» όπως μου είπε χαριτολογώντας, πολύ αργότερα στο Σταυρό του Νότου, όταν με είδε μπροστά του.
Σήμερα, που συμπληρώνονται πέντε χρόνια από τις 17 Απριλίου 2012, ο Δημήτρης Μητροπάνος μου λείπει ακόμα πολύ και σας το παραθέτω.
Ο δικός μου Δημήτρης
Το Δημήτρη Μητροπάνο δεν τον διάλεξα εγώ. Όχι. Διαλέγεις μόνο ανάμεσα σε πολλά, παρόμοια πράγματα. Εκείνος ήταν ένας και μοναδικός. Θυμάμαι σαν τώρα, ένα ζεστό, καλοκαιρινό βράδυ του 1994 εμφανίστηκε μπροστά μου στο Θέατρο Μεσαιωνικής Τάφρου της Ρόδου. Σοβαρός, λιτός, αρρενωπός. Με τζιν και πουκάμισο. Κι άρχισε να εκπέμπει. Φωνή, ψυχή, πάθος, ήθος, αξιοπρέπεια, σοβαρότητα, ανδρισμό. Ο Δημήτρης Μητροπάνος με διάλεξε εκείνο το βράδυ. Ήρθε και στρογγυλοκάθισε μέσα μου αυθαίρετα, βρήκε κατάλληλο δέκτη και κατέλαβε τη θέση του στην καρδιά μου, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια. Με συνεπήρε, με συγκλόνισε, μου έδειξε το δρόμο. Με το μοναδικό του ηχόχρωμα, τις καθηλωτικές του ερμηνείες και τον χαρακτήρα που εξέπεμπε ολόκληρη η παρουσία του. Έκτοτε, τίποτα δε στάθηκε ικανό να τον εκτοπίσει. Πολύ απλά, για μένα - τον δέκτη - δεν υπήρχε άλλη επιλογή κι ας μην είχα συνειδητοποιήσει ακόμα τι είχε συμβεί.
Η περιοδεία αυτή ακολούθησε της κυκλοφορίας του δίσκου «Παρέα μ' έναν ήλιο». Θυμάμαι να κάθομαι στο πεζούλι του φωτογραφείου, όπου μόλις είχα ξεκινήσει να δουλεύω για πρώτη φορά, τελειώνοντας το σχολείο. Περνάει από μπροστά μου ένας πλανόδιος κι αγοράζω το άλμπουμ σε πειρατική κασέτα. Ακόμα, μέχρι σήμερα, το δίσκο αυτό δεν τον έχω αγοράσει σε αυθεντικό. Ντρέπομαι, γιατί η πειρατεία πραγματικά σκοτώνει τη μουσική, αλλά ισχύει. Ήταν ένας δίσκος χωρίς λάθος. Όλα τα κομμάτια αριστουργηματικά κι ας μην έγιναν όλα μεγάλες επιτυχίες. Η επίδρασή του πάνω μου καταλυτική. Αρκεί το πάτημα ενός κουμπιού, για να γεμίσει ο χώρος και η ψυχή μου με θετική ενέργεια, που έκανε τα πάντα να φαντάζουν εύκολα.
Τα επόμενα χρόνια, κατέβηκε αρκετές φορές στη Ρόδο. Τον θυμάμαι τουλάχιστον δύο φορές στην Τάφρο, άλλες δύο στο Γήπεδο του Διαγόρα και μια - την τελευταία - στο Κιοτάρι, με το Δημήτρη Μπάση. Για χρόνια είχα να λέω πως αυτή η συγκεκριμένη συναυλία ήταν η καλύτερη της ζωής μου. Η σκηνή είχε στηθεί κάθετα στην παραλία, ο κόσμος πάνω στην άμμο και δεξιά, μέσα στη θάλασσα δεκάδες βαρκούλες με αναμμένα πυροφάνια. Ο Δημήτρης Μητροπάνος συγκλονιστικός, ο Δημήτρης Μπάσης ξεκάθαρα άξιος να μοιράζεται μαζί του τη σκηνή. Την αφίσα με τους δυό τους, που ξήλωσα στο δρόμο του γυρισμού, την έχω ακόμα στη Ρόδο.
Μεσολάβησαν κι άλλοι δίσκοι, κάποιοι αδικημένοι, αλλά όλοι εξαιρετικοί. Οι επιλογές του δικαίωναν κάθε φορά την εικόνα που είχα στο μυαλό μου. Δε με απογοήτευσε ποτέ. Αντίθετα, μεγάλωνε μέσα μου το θαυμασμό και την αγάπη μου γι' αυτόν και το έργο του.
Το 2002 κάνω το πρώτο μου ταξίδι για να τον ακούσω, στο Zoom της Πλάκας. Πετυχαίνω εκείνο το βράδυ πελάτη τον Πασχάλη Τερζή. Ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησαν μαζί. Όποια σχόλια, νομίζω περιττεύουν. Στιγμές μοναδικές.
Τα επόμενα χρόνια για διάφορους λόγους δε μπόρεσα να τον ξανακούσω σε μαγαζί. Μεσολάβησε το πρόβλημα της υγείας του, σταμάτησε κι εκείνος τις περιοδείες. Η αγωνία στο κατακόρυφο, κανείς όμως για να τη μοιραστείς... Και η χαρά απερίγραπτη σ' εκείνη τη συναυλία του ΣΚΑΙ για τα δάση, 23 Σεπτεμβρίου του 2008, όπου δεν παραβρέθηκα, αλλά παρακολούθησα σε ζωντανή μετάδοση από τις ερασιτεχνικές κάμερες του ΣΚΑΙ, αφού δεν είχε επιτραπεί η επαγγελματική βιντεοσκόπηση της συναυλίας. Όσοι το είδατε, όσοι βρεθήκατε εκεί, θυμάστε τη συγκινητική ανταπόκριση του κόσμου στην επανεμφάνισή του. Είχε προηγηθεί η συμμετοχή του στην παρουσίαση του δίσκου του Σεβίλογλου, αλλά εκεί στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο ο λαός πραγματικά γιόρτασε την επιστροφή του λατρεμένου καλλιτέχνη και του χάρισε στιγμές συγκίνησης, που δεν ξέχασε ποτέ.
Τη σαιζόν 2008 - 2009, πρώτη μετά τα χρόνια της απουσίας παρακολούθησα στο Κέντρο Αθηνών το πρόγραμμα Μητροπάνος - Λιδάκης - Στόκας εφτά φορές συνολικά. Η φωνάρα του έγινε βάλσαμο και ναρκωτικό, κάθε φορά φεύγοντας ονειρευόμουν την επόμενη: Θα πάρω το ίδιο το τρένο (αεροπλάνο), που πήρα και στο χωρισμό, αυτή τη στιγμή περιμένω, ξανά να σου πω σ' αγαπώ, Σ' αγαπώ, Σ' ΑΓΑΠΩ!
Το καμαρίνι απαγορευμένο, ο Μήτσος δε δεχόταν για προφανείς λόγους. Η επιθυμία να του σφίξω το χέρι, όμως, ακατανίκητη.
Τότε, περίπου, «προέκυψε» το facebook, άρχισα να γνωρίζω άλλους μητροπανόπληκτους, τον Κωνσταντίνο, τον Κώστα, την Ελπινίκη, το Θεόφιλο, τη Δήμητρα... Γνώρισα τους ανθρώπους του Δημήτρη Μητροπάνου, τους τεχνικούς του, Δημήτρηδες κι αυτοί, τους μουσικούς του, άνθρωποι εξαιρετικοί, καθόλου τυχαία σταθερά δίπλα στον καλλιτέχνη μας τόσα πολλά χρόνια. Με τα άλλα παιδιά ενώσαμε την αγάπη μας για το Μήτσο, μοιραστήκαμε τις εμπειρίες μας, γίναμε μια παρέα που συνεχώς μεγάλωνε.
Και τελικά, στις 18 Ιουνίου 2009 το «όνειρο» έγινε πραγματικότητα. Ταξίδεψα αυθημερόν για την εναρκτήρια συναυλία εκείνης της περιοδείας στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα και είχα την τύχη και την ευλογία να τον συναντήσω από κοντά μαζί με το φίλο Κωνσταντίνο και να έχω την πρώτη μου προσωπική επαφή μαζί του. Ανείπωτη ευτυχία.
Γνώρισα κι άλλους φαν, τα ταξίδια δεν ήταν πιά μοναχικά, μαζί στις συναυλίες, μαζί στα μαγαζιά. Έκανα το Ρόδο - Αθήνα, Ομόνοια - Σύνταγμα, ταξίδια αυθημερόν για να «μη χάσω» όπως μου είπε χαριτολογώντας, πολύ αργότερα στο Σταυρό του Νότου, όταν με είδε μπροστά του.
Καλλιμάρμαρο αφιέρωμα στον Καζαντζίδη, Μέγαρο Μουσικής αφιέρωμα στον Τόκα, Ηρώδειο στην πρώτη του προσωπική συναυλία... Πόσα έχουμε να θυμόμαστε, πόσες εμπειρίες μας χάρισε, όλες με κοινό παρονομαστή το όνομά του!
Εκεί, στο Ηρώδειο φάνηκε για άλλη μια φορά το μεγαλείο του ανθρώπου Δημήτρη Μητροπάνου. Συναισθανόμενος την ειδική βαρύτητα του χώρου, είχε τρακ! 45 χρόνια τραγουδιστής, 45 χρόνια πορείας σε σκηνές, πίστες κτλ. και το χέρι του κρατούσε το μικρόφωνο κι έτρεμε σαν μικρού παιδιού που απαγγέλει το πρώτο του σχολικό ποίημα! Ανυπέρβλητε άνθρωπε, πόσο παραπάνω σε λάτρεψα εκείνο το βράδυ!
Η επόμενη σαιζόν Ιερά Οδό. Εικοσιμία φορές μετρημένες παρακολούθησα το πρόγραμμα, κάθε μία και μια αποκάλυψη. Πότε ένα τραγούδι που δεν είχε πει την προηγούμενη, πότε λίγη διάθεση εκ μέρους του και μερικά αααα παραπάνω στο κομμάτι... Και μετά βόλτες με τα άλλα παιδιά, καφέδες, παρεάκι, μουσική και κουβέντα για τον λατρεμένο καλλιτέχνη, καινούριοι δρόμοι, τι άλλο να ζητήσει ο άνθρωπος...
Κάπου εκεί, παίρνω την απόφαση να μετακομίσω στην Αθήνα. Τέλη Δεκέμβρη του 2009. Τα μαζεύω κι έρχομαι. Αν με ρωτήσεις τώρα πώς το έκανα, δε ξέρω. Απλά το έκανα. Οι μόνοι «δικοί μου» άνθρωποι στην Αθήνα, είναι κάποιοι συνεργάτες και κάποιοι θαυμαστές του Δημήτρη Μητροπάνου. Επιλέγω το σπίτι μου κοντά στην Ιερά Οδό & την Πειραιώς. Βρίσκω την πρώτη μου δουλειά στην Αθήνα, μέσω ενός συνεργάτη του Δημήτρη Μητροπάνου. (Ντίνο, σ' ευχαριστώ!) Γνωρίζω τη Βένια, της παρουσιάζω τη σελίδα στο facebook, της προτείνω κάποια πράγματα, τα αποδέχεται, στην πορεία αλλάζουν τα δεδομένα, το αφήνουμε, με έχουν αγκαλιάσει οι άνθρωποί του όμως, πλέον τους νιώθω δικούς μου, με παίρνουν μαζί τους σε συναυλίες, Πάτρα, Κρήτη, Θεσσαλονίκη, παρουσιάσεις, εκδηλώσεις, παρασκήνια, καμαρίνια, στην παρέα τους, στο τραπέζι τους, με παίρνουν για δουλειά μαζί τους, στην πίστα εκείνος, στο μπαρ εγώ. Δύο συνεχόμενες χρονιές, στην Ιερά Οδό 2010 - 2011 και στο Κέντρο Αθηνών 2011 - 2012.
Με τον ίδιο πολλές κουβέντες, πέραν των τυπικών, δεν είχα ποτέ. Όχι ότι δε «σήκωνε», ίσα ίσα ήταν προσιτός και απλός. Αλλά δε χρειαζόταν. Ήξερε. Κι εμένα μου αρκούσε να είμαι «εκεί», όσο περισσότερο μπορούσα. Το παραπάνω θα ήταν περιττό. Τον είδα και τον έζησα από τη σωστή απόσταση, αυτήν που μου επέτρεπε η θέση μου.
Τον άκουγα να μιλάει σε πρόβες, σε συνεντεύξεις τύπου πάντα χαμηλόφωνα, πάντα ήρεμα. Λίγα λόγια, σταράτα, καθαρά. Αντιστρόφως ανάλογα με την ένταση που τραγουδούσε ή μίλαγε κι αστειευόταν ανάμεσα σε φίλους, μακριά απ' τις κάμερες και τον κόσμο. Λάμπανε τα μάτια του όταν η κουβέντα ερχόταν στον Ολυμπιακό. Κι όταν οι άλλοι μιλούσαν γι' αυτόν χαμήλωνε το κεφάλι, σαν να ντρεπόταν, ταπεινός και μετριόφρων. Ο απόλυτος αντιστάρ. Ποτέ δε νοιάστηκε ιδιαίτερα για την εικόνα του, τζινάκι, φουτεράκι, ακόμα και σε δημόσιες εμφανίσεις. Η ουσία ήταν αλλού, όχι στο ντύσιμο. Και ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν άνθρωπος ουσίας και περιεχομένου.
Ο καλλιτέχνης μπορεί, όντως, να μην έφυγε. Θα είναι πάντα κοντά μας, με τα τραγούδια του, τις ερμηνείες του. Μια ολόκληρη ζωή τραγούδια, σπουδαία παρακαταθήκη για την υστεροφημία του, που ήταν το μόνο που τον απασχολούσε. Ήθελε να τον θυμόμαστε γι' αυτό που έκανε και το έκανε καλά. Η φωνή του, πασπαλισμένη με γερές δόσεις ψυχής, θα είναι πάντα τόσο κοντά όσο το CD player ή το YouTube. Θα συνεχίσει για πάντα να μας ταξιδεύει και να μας ανατριχιάζει. Να μας συνοδεύει στις χαρές και τις λύπες.
Εμένα, όμως, θα μου λείψει και ο άνθρωπος που γνώρισα. Που μου έκανε μαθήματα ζωής μέσα από τη στάση του και τη συμπεριφορά του. Ότι πραγματικά μαθαίνει κανείς, δεν είναι αυτό που διαβάζει ή που του λένε, αλλά αυτό που βιώνει. Και ο Δημήτρης Μητροπάνος, δε μου μίλησε ποτέ προσωπικά για να με διδάξει. Με δίδαξε, μέσα από περιστατικά και γεγονότα που έζησα παρακολουθώντας τον, τι σημαίνει ακεραιότητα, αξιοπρέπεια, ήθος, τι σημαίνει δίνω το λόγο μου και τον κρατάω, αγωνίζομαι για τις αξίες μου χωρίς παρωπίδες, δεν συνθηκολογώ με πράγματα αντίθετα από τη συνείδησή μου. Μου ‘μαθε πως το γνήσιο είναι το μόνο που έχει διαχρονικότητα, πως οι χαμηλοί τόνοι, η υπομονή, η επιμονή και η σοβαρότητα είναι αυτά που σε καταξιώνουν. Μου φανέρωσε πως η ταπεινότητα, δεν είναι αδυναμία αλλά ήρεμη δύναμη. Μου 'δειξε τι σημαίνει Άνθρωπος με Α κεφαλαίο.
Και φεύγοντας, τόσο άδικα κι απροσδόκητα, μου άφησε δώρο ένα ακόμα τελευταίο μάθημα. Κάτι που είχα υποψιαστεί χάνοντας τον παππού μου, αλλά δεν κατάλαβα καλά. Αυτό που επιθυμείς να κάνεις, οφείλεις τουλάχιστον να το προσπαθείς και κυρίως αυτό που αισθάνεσαι ότι πρέπει να πεις, να το λες. Τώρα, όχι αύριο. Γιατί ποτέ δε ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και οι τύψεις για όσα δεν πρόλαβες, πονάνε πολύ...
Ένα αυτόγραφο σου δεν έχω Μήτσο μου... Άργησα να στο ζητήσω. Έλεγα καααλά, καλά, κάποια στιγμή θα γίνει. Δεν πρόλαβα, αλλά δεν πειράζει. Εγώ δεν δικαιούμαι να παραπονιέμαι. Εγώ βρήκα υλικό να φτιάξω αναμνήσεις και το πήρα απ' το χέρι σου. Τουλάχιστον, ξέρεις πόσο σ' αγάπησα, κι ας μη στο είπα ούτε αυτό. Ήθελα μόνο να μοιραστώ με τα παιδιά όσα μου έδωσες. Σ' ευχαριστώ για όλα, με όλη μου την ψυχή. Εις το επανιδείν!
Στους Ανώνυμους Μητροπανικούς,
Κίκα
Σημείωση: Οι φωτογραφίες του Γιάννη Καρνεσιώτη τραβήχτηκαν στις 17 Σεπτεμβρίου 2011, στο 37ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, κατά τη διάρκεια του αφιερώματος στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη με τίτλο «...Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση».
Εκεί, στο Ηρώδειο φάνηκε για άλλη μια φορά το μεγαλείο του ανθρώπου Δημήτρη Μητροπάνου. Συναισθανόμενος την ειδική βαρύτητα του χώρου, είχε τρακ! 45 χρόνια τραγουδιστής, 45 χρόνια πορείας σε σκηνές, πίστες κτλ. και το χέρι του κρατούσε το μικρόφωνο κι έτρεμε σαν μικρού παιδιού που απαγγέλει το πρώτο του σχολικό ποίημα! Ανυπέρβλητε άνθρωπε, πόσο παραπάνω σε λάτρεψα εκείνο το βράδυ!
Η επόμενη σαιζόν Ιερά Οδό. Εικοσιμία φορές μετρημένες παρακολούθησα το πρόγραμμα, κάθε μία και μια αποκάλυψη. Πότε ένα τραγούδι που δεν είχε πει την προηγούμενη, πότε λίγη διάθεση εκ μέρους του και μερικά αααα παραπάνω στο κομμάτι... Και μετά βόλτες με τα άλλα παιδιά, καφέδες, παρεάκι, μουσική και κουβέντα για τον λατρεμένο καλλιτέχνη, καινούριοι δρόμοι, τι άλλο να ζητήσει ο άνθρωπος...
Κάπου εκεί, παίρνω την απόφαση να μετακομίσω στην Αθήνα. Τέλη Δεκέμβρη του 2009. Τα μαζεύω κι έρχομαι. Αν με ρωτήσεις τώρα πώς το έκανα, δε ξέρω. Απλά το έκανα. Οι μόνοι «δικοί μου» άνθρωποι στην Αθήνα, είναι κάποιοι συνεργάτες και κάποιοι θαυμαστές του Δημήτρη Μητροπάνου. Επιλέγω το σπίτι μου κοντά στην Ιερά Οδό & την Πειραιώς. Βρίσκω την πρώτη μου δουλειά στην Αθήνα, μέσω ενός συνεργάτη του Δημήτρη Μητροπάνου. (Ντίνο, σ' ευχαριστώ!) Γνωρίζω τη Βένια, της παρουσιάζω τη σελίδα στο facebook, της προτείνω κάποια πράγματα, τα αποδέχεται, στην πορεία αλλάζουν τα δεδομένα, το αφήνουμε, με έχουν αγκαλιάσει οι άνθρωποί του όμως, πλέον τους νιώθω δικούς μου, με παίρνουν μαζί τους σε συναυλίες, Πάτρα, Κρήτη, Θεσσαλονίκη, παρουσιάσεις, εκδηλώσεις, παρασκήνια, καμαρίνια, στην παρέα τους, στο τραπέζι τους, με παίρνουν για δουλειά μαζί τους, στην πίστα εκείνος, στο μπαρ εγώ. Δύο συνεχόμενες χρονιές, στην Ιερά Οδό 2010 - 2011 και στο Κέντρο Αθηνών 2011 - 2012.
Με τον ίδιο πολλές κουβέντες, πέραν των τυπικών, δεν είχα ποτέ. Όχι ότι δε «σήκωνε», ίσα ίσα ήταν προσιτός και απλός. Αλλά δε χρειαζόταν. Ήξερε. Κι εμένα μου αρκούσε να είμαι «εκεί», όσο περισσότερο μπορούσα. Το παραπάνω θα ήταν περιττό. Τον είδα και τον έζησα από τη σωστή απόσταση, αυτήν που μου επέτρεπε η θέση μου.
Τον άκουγα να μιλάει σε πρόβες, σε συνεντεύξεις τύπου πάντα χαμηλόφωνα, πάντα ήρεμα. Λίγα λόγια, σταράτα, καθαρά. Αντιστρόφως ανάλογα με την ένταση που τραγουδούσε ή μίλαγε κι αστειευόταν ανάμεσα σε φίλους, μακριά απ' τις κάμερες και τον κόσμο. Λάμπανε τα μάτια του όταν η κουβέντα ερχόταν στον Ολυμπιακό. Κι όταν οι άλλοι μιλούσαν γι' αυτόν χαμήλωνε το κεφάλι, σαν να ντρεπόταν, ταπεινός και μετριόφρων. Ο απόλυτος αντιστάρ. Ποτέ δε νοιάστηκε ιδιαίτερα για την εικόνα του, τζινάκι, φουτεράκι, ακόμα και σε δημόσιες εμφανίσεις. Η ουσία ήταν αλλού, όχι στο ντύσιμο. Και ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν άνθρωπος ουσίας και περιεχομένου.
Ο καλλιτέχνης μπορεί, όντως, να μην έφυγε. Θα είναι πάντα κοντά μας, με τα τραγούδια του, τις ερμηνείες του. Μια ολόκληρη ζωή τραγούδια, σπουδαία παρακαταθήκη για την υστεροφημία του, που ήταν το μόνο που τον απασχολούσε. Ήθελε να τον θυμόμαστε γι' αυτό που έκανε και το έκανε καλά. Η φωνή του, πασπαλισμένη με γερές δόσεις ψυχής, θα είναι πάντα τόσο κοντά όσο το CD player ή το YouTube. Θα συνεχίσει για πάντα να μας ταξιδεύει και να μας ανατριχιάζει. Να μας συνοδεύει στις χαρές και τις λύπες.
Εμένα, όμως, θα μου λείψει και ο άνθρωπος που γνώρισα. Που μου έκανε μαθήματα ζωής μέσα από τη στάση του και τη συμπεριφορά του. Ότι πραγματικά μαθαίνει κανείς, δεν είναι αυτό που διαβάζει ή που του λένε, αλλά αυτό που βιώνει. Και ο Δημήτρης Μητροπάνος, δε μου μίλησε ποτέ προσωπικά για να με διδάξει. Με δίδαξε, μέσα από περιστατικά και γεγονότα που έζησα παρακολουθώντας τον, τι σημαίνει ακεραιότητα, αξιοπρέπεια, ήθος, τι σημαίνει δίνω το λόγο μου και τον κρατάω, αγωνίζομαι για τις αξίες μου χωρίς παρωπίδες, δεν συνθηκολογώ με πράγματα αντίθετα από τη συνείδησή μου. Μου ‘μαθε πως το γνήσιο είναι το μόνο που έχει διαχρονικότητα, πως οι χαμηλοί τόνοι, η υπομονή, η επιμονή και η σοβαρότητα είναι αυτά που σε καταξιώνουν. Μου φανέρωσε πως η ταπεινότητα, δεν είναι αδυναμία αλλά ήρεμη δύναμη. Μου 'δειξε τι σημαίνει Άνθρωπος με Α κεφαλαίο.
Και φεύγοντας, τόσο άδικα κι απροσδόκητα, μου άφησε δώρο ένα ακόμα τελευταίο μάθημα. Κάτι που είχα υποψιαστεί χάνοντας τον παππού μου, αλλά δεν κατάλαβα καλά. Αυτό που επιθυμείς να κάνεις, οφείλεις τουλάχιστον να το προσπαθείς και κυρίως αυτό που αισθάνεσαι ότι πρέπει να πεις, να το λες. Τώρα, όχι αύριο. Γιατί ποτέ δε ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και οι τύψεις για όσα δεν πρόλαβες, πονάνε πολύ...
Ένα αυτόγραφο σου δεν έχω Μήτσο μου... Άργησα να στο ζητήσω. Έλεγα καααλά, καλά, κάποια στιγμή θα γίνει. Δεν πρόλαβα, αλλά δεν πειράζει. Εγώ δεν δικαιούμαι να παραπονιέμαι. Εγώ βρήκα υλικό να φτιάξω αναμνήσεις και το πήρα απ' το χέρι σου. Τουλάχιστον, ξέρεις πόσο σ' αγάπησα, κι ας μη στο είπα ούτε αυτό. Ήθελα μόνο να μοιραστώ με τα παιδιά όσα μου έδωσες. Σ' ευχαριστώ για όλα, με όλη μου την ψυχή. Εις το επανιδείν!
Στους Ανώνυμους Μητροπανικούς,
Κίκα
Σημείωση: Οι φωτογραφίες του Γιάννη Καρνεσιώτη τραβήχτηκαν στις 17 Σεπτεμβρίου 2011, στο 37ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, κατά τη διάρκεια του αφιερώματος στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη με τίτλο «...Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση».
