Με αφορμή την ανάθεση της εκπροσώπησης της Κύπρου στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2018 στην Ελένη Φουρέιρα, αλλά και την πρόσφατη επίσκεψή μου στο Αθηνών Αρένα όπου εμφανίζεται με τον Αντώνη Ρέμο, θέλησα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις.
Προφανώς το είδος μουσικής & show που εκπροσωπεί η Ελένη Φουρέιρα δε με αντιπροσωπεύει. Προφανώς επίσης, όμως, και ακριβώς επειδή δε νιώθω την ανάγκη να το αποδείξω, δεν έχω κανένα πρόβλημα να επισκέπτομαι πότε - πότε χώρους με προγράμματα σαν αυτό που παρουσιάζεται φέτος στο Αθηνών Αρένα, ώστε να διαμορφώνω προσωπική άποψη. Αντιθέτως, μάλιστα, θα έλεγα πως το επιδιώκω.
Σε μια από τις τελευταίες τέτοιες επισκέψεις, λοιπόν, (ξανα)διαπίστωσα ότι «γουστάρω» την Ελένη Φουρέιρα. Όχι ακριβώς γι’ αυτό καθαυτό που κάνει, το οποίο είναι εξαιρετικά απαιτητικό, δύσκολο και αδύνατο να το κάνει καθένας, αλλά γιατί μπορεί και το κάνει καλά. Το έχει επιλέξει, το υποστηρίζει και το μπορεί, όσο κι αν σε κάποιους φαντάζει «ξένο».
Η Ελένη Φουρέιρα χορεύει & τραγουδάει, κάτι που απαιτεί τέλειο συγχρονισμό κι εξαντλητικές πρόβες και, για την αλήθεια, καθόλου δε μ’ ενδιαφέρει αν το τραγούδι της είναι playback την ώρα εκείνη, καθώς κανείς δε θα μπορούσε να χορεύει ασταμάτητα κατ’ αυτόν τον τρόπο και να τραγουδάει παράλληλα. Αυτό που βλέπω κι ακούω, όμως, είναι εντυπωσιακό και τη δεδομένη στιγμή με ικανοποιεί, με τον τρόπο που με ικανοποιεί κι ένα burger απ’ τα Goodys, την ώρα που αναγνωρίζω την ελάχιστη θρεπτική του αξία, δε μπορώ όμως -και ούτε θέλω- να τρώω κάθε μέρα… φακές. Και δε μπορώ να παραβλέψω τον ερωτισμό που εκπέμπει όσο το κάνει - άλλο απαραίτητο «συστατικό» κατ’ εμέ.
Τώρα τι τραγουδάει; ΟΚ, μάλλον όχι ποίηση, αλλά υπάρχουν άλλοι που έχουν επιλέξει αυτό το δρόμο και τους ακούμε όποτε το ζητάει ο οργανισμός μας και μπράβο τους για την επιλογή τους. Μπράβο, όμως και στην Ελένη Φουρέιρα, που κι αυτή το παλεύει, «όπως ξέρει και μπορεί».
Δεν έχω ακούσει ακόμα το τραγούδι της για τη Eurovision, αλλά της εύχομαι να τα καταφέρει και ίσως να δει πολλούς απ’ αυτούς που ως τώρα ενδεχομένως την κατακρίνουν, να νιώθουν «εθνικά υπερήφανοι».
Όλα χρειάζονται στις ζωές μας, φίλοι, πόσο μάλλον αν γίνονται καλά. Χαίρομαι που υπάρχει ποικιλομορφία στο μουσικό τοπίο, ώστε να μπορεί καθένας να διαλέξει αυτό που τον αντιπροσωπεύει, με βάση τα προσωπικά του κριτήρια αισθητικής και άποψης.
Κι αν η πλάστιγγα γέρνει προς την «άλλη όχθη», να υπενθυμίσω πως ό,τι προβάλλεται, προβάλλεται προς όλους, δεν επιλέγεται όμως απ’ όλους, άρα η επιλογή έχει να κάνει κυρίως με την παιδεία μας. Και παιδεία, εκτός των άλλων, είναι και η αποδοχή της διαφορετικότητας, χωρίς αυτή να σημαίνει οικειοποίησή της.
Γενικά, προσοχή, γιατί είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες κι όπως εύστοχα αποτυπώνει η λαϊκή ρήση, έχουμε συχνά την τάση «όσα δε φτάνουμε, να τα κάνουμε κρεμαστάρια». Την αντιστοιχία κάντε τη μόνοι σας, αν υπάρχει.
Προφανώς το είδος μουσικής & show που εκπροσωπεί η Ελένη Φουρέιρα δε με αντιπροσωπεύει. Προφανώς επίσης, όμως, και ακριβώς επειδή δε νιώθω την ανάγκη να το αποδείξω, δεν έχω κανένα πρόβλημα να επισκέπτομαι πότε - πότε χώρους με προγράμματα σαν αυτό που παρουσιάζεται φέτος στο Αθηνών Αρένα, ώστε να διαμορφώνω προσωπική άποψη. Αντιθέτως, μάλιστα, θα έλεγα πως το επιδιώκω.
Σε μια από τις τελευταίες τέτοιες επισκέψεις, λοιπόν, (ξανα)διαπίστωσα ότι «γουστάρω» την Ελένη Φουρέιρα. Όχι ακριβώς γι’ αυτό καθαυτό που κάνει, το οποίο είναι εξαιρετικά απαιτητικό, δύσκολο και αδύνατο να το κάνει καθένας, αλλά γιατί μπορεί και το κάνει καλά. Το έχει επιλέξει, το υποστηρίζει και το μπορεί, όσο κι αν σε κάποιους φαντάζει «ξένο».
Η Ελένη Φουρέιρα χορεύει & τραγουδάει, κάτι που απαιτεί τέλειο συγχρονισμό κι εξαντλητικές πρόβες και, για την αλήθεια, καθόλου δε μ’ ενδιαφέρει αν το τραγούδι της είναι playback την ώρα εκείνη, καθώς κανείς δε θα μπορούσε να χορεύει ασταμάτητα κατ’ αυτόν τον τρόπο και να τραγουδάει παράλληλα. Αυτό που βλέπω κι ακούω, όμως, είναι εντυπωσιακό και τη δεδομένη στιγμή με ικανοποιεί, με τον τρόπο που με ικανοποιεί κι ένα burger απ’ τα Goodys, την ώρα που αναγνωρίζω την ελάχιστη θρεπτική του αξία, δε μπορώ όμως -και ούτε θέλω- να τρώω κάθε μέρα… φακές. Και δε μπορώ να παραβλέψω τον ερωτισμό που εκπέμπει όσο το κάνει - άλλο απαραίτητο «συστατικό» κατ’ εμέ.
Τώρα τι τραγουδάει; ΟΚ, μάλλον όχι ποίηση, αλλά υπάρχουν άλλοι που έχουν επιλέξει αυτό το δρόμο και τους ακούμε όποτε το ζητάει ο οργανισμός μας και μπράβο τους για την επιλογή τους. Μπράβο, όμως και στην Ελένη Φουρέιρα, που κι αυτή το παλεύει, «όπως ξέρει και μπορεί».
Δεν έχω ακούσει ακόμα το τραγούδι της για τη Eurovision, αλλά της εύχομαι να τα καταφέρει και ίσως να δει πολλούς απ’ αυτούς που ως τώρα ενδεχομένως την κατακρίνουν, να νιώθουν «εθνικά υπερήφανοι».
Όλα χρειάζονται στις ζωές μας, φίλοι, πόσο μάλλον αν γίνονται καλά. Χαίρομαι που υπάρχει ποικιλομορφία στο μουσικό τοπίο, ώστε να μπορεί καθένας να διαλέξει αυτό που τον αντιπροσωπεύει, με βάση τα προσωπικά του κριτήρια αισθητικής και άποψης.
Κι αν η πλάστιγγα γέρνει προς την «άλλη όχθη», να υπενθυμίσω πως ό,τι προβάλλεται, προβάλλεται προς όλους, δεν επιλέγεται όμως απ’ όλους, άρα η επιλογή έχει να κάνει κυρίως με την παιδεία μας. Και παιδεία, εκτός των άλλων, είναι και η αποδοχή της διαφορετικότητας, χωρίς αυτή να σημαίνει οικειοποίησή της.
Γενικά, προσοχή, γιατί είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες κι όπως εύστοχα αποτυπώνει η λαϊκή ρήση, έχουμε συχνά την τάση «όσα δε φτάνουμε, να τα κάνουμε κρεμαστάρια». Την αντιστοιχία κάντε τη μόνοι σας, αν υπάρχει.
