Δεν είναι που μια ξεχωριστή ερμηνεύτρια της τωρινής γενιάς – δεν ήταν αυτή, ήταν εκείνη – βρέθηκε σε ένα χώρο – αυτόν, όχι εκείνο – και ερμήνευσε αυτά και όχι τα άλλα τραγούδια.
Δεν είναι που ακόμα ένα λαμπερό αστέρι – φως εκατομμυρίων ετών στο διάβα του – μια ξεχωριστά θηλυκή παρουσία έκανε την εμφάνισή της σε ένα γνωστό στέκι – αυτό που είναι έτσι και όχι αλλιώς –πρωτομαστόρων – αυτών και όχι εκείνων – της λαϊκής μουσικής μας σκηνής.
Ε, και τι μ’ αυτό… ακούω.
Είναι που αυτή η διακριτά ξεχωριστή, σοβαρή –όχι μόνο στην ερμηνεία - και χαμογελαστή – σημάδι ζωής και ελπίδας και αγώνα - persona, είναι η Νατάσσα μας. Η Μποφίλιου. Η Νατάσσα των Αγίων. Κόρη του Νίκου. Του Νίκου της «Ρωμιοσύνης». Που μαζί με τον Σταύρο Ξένο, τον Τεό Λαζάρου και τον Τάσο Ζάζα, ήρθε σεμνά, ήρθε αγαπητικά, ήρθε φίλη ντυμένη φίλη, ταπεινή και ίση ανάμεσα σε ίσους παλλαιϊκούς συντοπίτες, να χαρίσει χαρά και αισιοδοξία στην λαϊκή γιορτή – κοντά σιμά οι εκλογές - των παιδιών της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Και στα παιδιά της ΚΝΕ. «Με τα μεγάλα μάτια… σαν εκκλησιές χωρίς στασίδια…» (Γ. Ρίτσος).
Έξω από εγκεφαλικούς τακτικισμούς. Καρδιακά μόνο.
Τόσα απλά…Νερό σε πεδινό αυλάκι …. τόσο φυσικά. Εδώ στον πεζόδρομο, στο 1ο Λύκειο των Αγίων. Και είναι χαρά της ακοής, ευφορία της ψυχής, καρδιάς χτύποι κόκκινοι ν’ ακούς την Νατάσσα. Την Μποφίλιου.
Την Νατάσσα των Αγίων …. Πρωθιέρεια και Αστάρτη και «Καρμέλα». Να στέλνει φως στ’ αστέρια. Να ανοίγει δρόμους στους Δροσουλίτες. Πούρχονται… για χορό. Πυρρίχειο. Έρρωσθε Νατάσσα. Έρρωσθε «παιδιά με τα μεγάλα μάτια».
Σας χρειαζόμαστε …
* Ο Δημήτρης Φεργάδης είναι ιστορικό στέλεχος της δισκογραφίας. Συγγραφέας του βιβλίου: «Με αφορμή την Columbia - Η βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ
Δεν είναι που ακόμα ένα λαμπερό αστέρι – φως εκατομμυρίων ετών στο διάβα του – μια ξεχωριστά θηλυκή παρουσία έκανε την εμφάνισή της σε ένα γνωστό στέκι – αυτό που είναι έτσι και όχι αλλιώς –πρωτομαστόρων – αυτών και όχι εκείνων – της λαϊκής μουσικής μας σκηνής.
Ε, και τι μ’ αυτό… ακούω.
Είναι που αυτή η διακριτά ξεχωριστή, σοβαρή –όχι μόνο στην ερμηνεία - και χαμογελαστή – σημάδι ζωής και ελπίδας και αγώνα - persona, είναι η Νατάσσα μας. Η Μποφίλιου. Η Νατάσσα των Αγίων. Κόρη του Νίκου. Του Νίκου της «Ρωμιοσύνης». Που μαζί με τον Σταύρο Ξένο, τον Τεό Λαζάρου και τον Τάσο Ζάζα, ήρθε σεμνά, ήρθε αγαπητικά, ήρθε φίλη ντυμένη φίλη, ταπεινή και ίση ανάμεσα σε ίσους παλλαιϊκούς συντοπίτες, να χαρίσει χαρά και αισιοδοξία στην λαϊκή γιορτή – κοντά σιμά οι εκλογές - των παιδιών της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Και στα παιδιά της ΚΝΕ. «Με τα μεγάλα μάτια… σαν εκκλησιές χωρίς στασίδια…» (Γ. Ρίτσος).
Έξω από εγκεφαλικούς τακτικισμούς. Καρδιακά μόνο.
Τόσα απλά…Νερό σε πεδινό αυλάκι …. τόσο φυσικά. Εδώ στον πεζόδρομο, στο 1ο Λύκειο των Αγίων. Και είναι χαρά της ακοής, ευφορία της ψυχής, καρδιάς χτύποι κόκκινοι ν’ ακούς την Νατάσσα. Την Μποφίλιου.
Την Νατάσσα των Αγίων …. Πρωθιέρεια και Αστάρτη και «Καρμέλα». Να στέλνει φως στ’ αστέρια. Να ανοίγει δρόμους στους Δροσουλίτες. Πούρχονται… για χορό. Πυρρίχειο. Έρρωσθε Νατάσσα. Έρρωσθε «παιδιά με τα μεγάλα μάτια».
Σας χρειαζόμαστε …
* Ο Δημήτρης Φεργάδης είναι ιστορικό στέλεχος της δισκογραφίας. Συγγραφέας του βιβλίου: «Με αφορμή την Columbia - Η βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ
