Στην εποχή των social media, «σκάνε» διαρκώς στο timeline καθενός από εμάς προ(σ)κλήσεις για διάφορα events, συναυλίες, σεμινάρια, ομιλίες κ.ο.κ. Φίλοι και γνωστοί, επαγγελματίες και ερασιτέχνες, σε προ(σ)καλούν να παραβρεθείς σε κάτι που, είτε θεωρούν πως σε ενδιαφέρει, είτε επιθυμούν να σε ενδιαφέρει. Κάπως έτσι, ανάμεσα σε δεκάδες (δεν υπερβάλω) τέτοιου τύπου προσκλήσεις που λαμβάνω, έφτασε η ειδοποίηση και για μία ακόμα: ο Τόλης Βοσκόπουλος στο Κατράκειο της Νίκαιας στις 11 Ιουλίου. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, πάτησα ναι. Ναι ρε συ, ναι. Και ξέρεις γιατί; Θα σου πω...
Θυμάμαι μια παλιά ιστορία που μου έλεγε η μουσικόφιλη (μέχρι και σήμερα στα 90 της) γιαγιά μου, η Γιώτα. Για την ακρίβεια, δεν θυμάμαι ακριβώς την ιστορία. Προφανώς μιλούσε για μια επίσκεψή της (μαζί με τον παππού μου, που σε όλα αυτά πήγαινε με το ζόρι, και το θείο μου, που σε όλα αυτά πήγαινε από τους πρώτους) σε κάποιο νυχτερινό κέντρο της παλιάς Αθήνας για να ακούσουν τον Βοσκόπουλο. Δεν την θυμάμαι ακριβώς - ειλικρινά. Αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω, όμως, και που έχει τη σημασία του, ήταν η προσφώνηση που συνόδευε το όνομα του Βοσκόπουλου κάθε που αναφερόταν στην αφήγηση: ο πρίγκηπας. Γιατί αυτό ήταν ο Βοσκόπουλος εκείνα τα χρόνια. «Πρίγκηπας». Ένας ανοιχτοχέρης στην καρδιά, στα λεφτά, στα αισθήματα και στη φωνή, που έγραφε και τραγουδούσε, με την χαρακτηριστική αναγνωρίσιμη χροιά του, τραγούδια απλά που «χτυπούσαν κέντρο» και συγκινούσαν το ευρύ ακροατήριο. Παλιά ιστορία στη χώρα μας η καψούρα και ο συνδυασμός της με το γλέντι και ο «πρίγκηπας» ήξερε να την διαχειρίζεται, τόσο ως δημιουργός, όσο και ως τραγουδιστής. Λίγο είναι αυτό;
Ξέρω, ο Τόλης Βοσκόπουλος έχει μεγαλώσει πια. Δεν τραγουδάει όπως τραγουδούσε, δεν είναι ο νεαρός καρδιοκατακτητής που θα σαγηνεύσει τα γυναικεία πλήθη και θα ανταγωνιστεί τα αρσενικά που τα συνοδεύουν, δεν είναι στην πρώτη γραμμή της αθηναϊκής πίστας, δεν είναι καν στους ευρείας αποδοχής και μοιάζει σαν έκπτωτος πρίγκηπας. Αλλά, και ως έκπτωτος, ένας πρίγκηπας παραμένει πρίγκηπας ως το τέλος. Κι αν από τη δική του τη φωνή έμαθες το «Πριν χαθεί το όνειρό μας», το «Και συ θα φύγεις», το «Φεγγάρι πάνωθέ μου», το «Αποκοιμήθηκα», το «Εκείνη», το (λιγότερο γνωστό και αγαπημένο της μάνας μου) «Αν οι φίλοι σ’ αγαπάνε» και αμέτρητα άλλα, πήγαινε να τον ακούσεις. Πήγαινε να τον αποχαιρετίσεις, αν θες. Εγώ αυτό σκοπεύω να κάνω. Και δεν θα του την έχω «στημένη» στη γωνία στο πρώτο φάλτσο ή στην πρώτη αδυναμία. Απεναντίας, θα τραγουδήσω δυνατά μαζί του για να του συμπαρασταθώ, όπως ακριβώς μου συμπαραστάθηκε κι εκείνος αμέτρητες φορές όλα αυτά τα χρόνια, κάθε φορά που τον χρειάστηκα.
Ραντεβού στο Κατράκειο, λοιπόν, στις 11 Ιουλίου. Για μια βραδιά με τον πρίγκηπα του ελληνικού τραγουδιού. Έστω και αποχαιρετιστήρια. Μέχρι την επόμενη.
Υ.Γ. Μόλις αποκρίθηκα θετικά στην πρόσκληση για το Κατράκειο, ο αγαπημένος φίλος και αδερφός μου, Ζαχαρίας, μου έστειλε το παρακάτω μήνυμα στο inbox: «πάμε να συγκινηθούμε». Και εγώ του απάντησα: «μέσα».
Θυμάμαι μια παλιά ιστορία που μου έλεγε η μουσικόφιλη (μέχρι και σήμερα στα 90 της) γιαγιά μου, η Γιώτα. Για την ακρίβεια, δεν θυμάμαι ακριβώς την ιστορία. Προφανώς μιλούσε για μια επίσκεψή της (μαζί με τον παππού μου, που σε όλα αυτά πήγαινε με το ζόρι, και το θείο μου, που σε όλα αυτά πήγαινε από τους πρώτους) σε κάποιο νυχτερινό κέντρο της παλιάς Αθήνας για να ακούσουν τον Βοσκόπουλο. Δεν την θυμάμαι ακριβώς - ειλικρινά. Αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω, όμως, και που έχει τη σημασία του, ήταν η προσφώνηση που συνόδευε το όνομα του Βοσκόπουλου κάθε που αναφερόταν στην αφήγηση: ο πρίγκηπας. Γιατί αυτό ήταν ο Βοσκόπουλος εκείνα τα χρόνια. «Πρίγκηπας». Ένας ανοιχτοχέρης στην καρδιά, στα λεφτά, στα αισθήματα και στη φωνή, που έγραφε και τραγουδούσε, με την χαρακτηριστική αναγνωρίσιμη χροιά του, τραγούδια απλά που «χτυπούσαν κέντρο» και συγκινούσαν το ευρύ ακροατήριο. Παλιά ιστορία στη χώρα μας η καψούρα και ο συνδυασμός της με το γλέντι και ο «πρίγκηπας» ήξερε να την διαχειρίζεται, τόσο ως δημιουργός, όσο και ως τραγουδιστής. Λίγο είναι αυτό;
Ξέρω, ο Τόλης Βοσκόπουλος έχει μεγαλώσει πια. Δεν τραγουδάει όπως τραγουδούσε, δεν είναι ο νεαρός καρδιοκατακτητής που θα σαγηνεύσει τα γυναικεία πλήθη και θα ανταγωνιστεί τα αρσενικά που τα συνοδεύουν, δεν είναι στην πρώτη γραμμή της αθηναϊκής πίστας, δεν είναι καν στους ευρείας αποδοχής και μοιάζει σαν έκπτωτος πρίγκηπας. Αλλά, και ως έκπτωτος, ένας πρίγκηπας παραμένει πρίγκηπας ως το τέλος. Κι αν από τη δική του τη φωνή έμαθες το «Πριν χαθεί το όνειρό μας», το «Και συ θα φύγεις», το «Φεγγάρι πάνωθέ μου», το «Αποκοιμήθηκα», το «Εκείνη», το (λιγότερο γνωστό και αγαπημένο της μάνας μου) «Αν οι φίλοι σ’ αγαπάνε» και αμέτρητα άλλα, πήγαινε να τον ακούσεις. Πήγαινε να τον αποχαιρετίσεις, αν θες. Εγώ αυτό σκοπεύω να κάνω. Και δεν θα του την έχω «στημένη» στη γωνία στο πρώτο φάλτσο ή στην πρώτη αδυναμία. Απεναντίας, θα τραγουδήσω δυνατά μαζί του για να του συμπαρασταθώ, όπως ακριβώς μου συμπαραστάθηκε κι εκείνος αμέτρητες φορές όλα αυτά τα χρόνια, κάθε φορά που τον χρειάστηκα.
Ραντεβού στο Κατράκειο, λοιπόν, στις 11 Ιουλίου. Για μια βραδιά με τον πρίγκηπα του ελληνικού τραγουδιού. Έστω και αποχαιρετιστήρια. Μέχρι την επόμενη.
Υ.Γ. Μόλις αποκρίθηκα θετικά στην πρόσκληση για το Κατράκειο, ο αγαπημένος φίλος και αδερφός μου, Ζαχαρίας, μου έστειλε το παρακάτω μήνυμα στο inbox: «πάμε να συγκινηθούμε». Και εγώ του απάντησα: «μέσα».
