Από τότε που έγραψε εκείνο το «τσιτάτο» περί συνωμοσίας του σύμπαντος ο Coelho, έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση γύρω από τα όνειρα και τη δυνατότητα πραγματοποίησής τους. Πιθανότατα, η συζήτηση αυτή είναι πολύ παλαιότερη, αλλά όσο οι κοινωνίες εξελίσσονται (λέμε τώρα) και οι άνθρωποι ασχολούνται σε μεγαλύτερο ποσοστό με όσα αγαπούν, τόσο φουντώνει το «ντέρμπυ». Από τη μια οι ονειροπόλοι (ή και ονειροπαρμένοι) - μεταξύ τους κι εγώ για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω - κι από την άλλη οι ρεαλιστές (ή κυνικοί). Δεν χρειάζεται, μάλλον, να αποσαφηνίσω τι ακριβώς πρεσβεύουν οι μεν και οι δε, ωστόσο θα αναφέρω εν τάχει ότι οι πρώτοι θεωρούν τα όνειρα εφικτά, ενώ οι δεύτεροι τα θεωρούν (στην καλύτερη) δύσκολα.
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει συγκεκριμένη γενική απάντηση που να καλύπτει όλους τους ανθρώπους. Μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα. Είμαι, βλέπετε, από εκείνους τους τυχερούς που έχουν πραγματοποιήσει αρκετά όνειρά τους και μοιραία αυτοκατατάσσομαι στην κατηγορία των ονειροπόλων. Γράφω, δε, ετούτο το κείμενο, όχι για να κομπάσω, αλλά για να εξιστορήσω την πιο πρόσφατη -και αναπάντεχη- εκπλήρωση ενός ονείρου. Ενός ονείρου που ποτέ δεν θα τολμούσα να καταγράψω ως ευχή και που ευτυχώς θα εξιστορήσω εδώ ως πραγματικότητα που θα πάρει σάρκα και οστά σε μερικές μέρες. Και εξηγούμαι.
Μεγαλώνοντας μέσα στο μουσικό οικοσύστημα (μουσικά σχολεία, ωδεία, πανεπιστήμια κλπ.) διασταυρώθηκα με ανθρώπους δημιουργικούς που εκτίμησα και αγάπησα ιδιαιτέρως για τον τρόπο που μοιραστήκαμε (και μοιραζόμαστε ακόμα) την αγάπη μας για τη μουσική. Μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους, μέσα στο χρόνο, έφτιαξαν ένα συγκρότημα, τους Αλκμάν (μιλώ για τους: Δημήτρη Σινάνογλου, Αθηνά Τασούλα, Κυριάκο Καραμπερόπουλο, Κώστα Αρσένη, Βαγγέλη Κοτζάμπαση και Δημήτρη Καζάνη). Λίγο καιρό πριν μπουν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν τον πρώτο τους (εκπληκτικό - κι ας μην είμαι αντικειμενικός) δίσκο, ο Δημήτρης (με τον οποίο είχαμε γράψει αρκετά τραγούδια έως τότε) μού ζήτησε να τον βοηθήσω στους στίχους ενός τραγουδιού που σκάρωνε εκείνη την εποχή. Κάπως έτσι προέκυψε το «Γλέντι».
Στη συνέχεια βγήκε ο δίσκος των παιδιών, έγινε η παρουσίαση και χαρήκαμε όλοι πάρα πολύ. Ως εδώ, τίποτα το υπερβατικό, τίποτα το απίστευτο. Το απίστευτο ήρθε σε δυο δόσεις λίγο αργότερα.
Μια μέρα άρχισαν να χτυπάνε τα τηλέφωνα. Τι είχε συμβεί; Σε τηλεοπτική του συνέντευξη ο Διονύσης Σαββόπουλος, σε ερώτηση συναδέλφου σχετικά με ενδιαφέρουσες νέες κυκλοφορίες της ελληνικής δισκογραφίας, από το πουθενά (;) αναφέρθηκε στους Αλκμάν. Χωρίς κανένα «νταραβέρι» της παραγοντικής δισκογραφίας παρακαλώ. Χαρές και πανηγύρια στα σπίτια μας. Δεν είναι και λίγο πράγμα να σε επαινεί ο παιδικός σου ήρωας, ο αγαπημένος και σπουδαιότερος τραγουδοποιός της χώρας. Να σου, λοιπόν, η πρώτη δόση.
Και η δεύτερη; Τι μεγαλύτερο θα μπορούσε να συμβεί; Θα σου πω: να σε καλέσει να παίξεις μαζί του, να γίνεις η μπάντα του και μάλιστα σε μια συναυλία για καλό σκοπό στο Ηρώδειο. Ναι, καλά το διαβάσατε: στις 23 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο ο Διονύσης Σαββόπουλος ενώνει δυο μουσικές «συμμορίες» - τους Αλκμάν και τη Μαρίνα Σάττι με τις «Φωνές» της - στο πλαίσιο της καμπάνιας για την πρόληψη του γυναικείου καρκίνου, από την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «Γυναίκες στην Ογκολογία». Τέλειο; Να στο απογειώσω; Κατόπιν επιλογής του ιδίου, το «Γλέντι» χρίστηκε τραγούδι του διαφημιστικού σποτ και θα παιχτεί στη σκηνή του Ηρωδείου.
Μπορείτε, φαντάζομαι, να καταλάβετε που θα βρίσκομαι την Κυριακή που μας έρχεται. Και μπορείτε, επίσης, να φανταστείτε τι απαντώ στην ερώτηση του τίτλου. Πραγματοποιούνται τα όνειρα. Χωρίς συνταγή, ίσως, με απαραίτητη προϋπόθεση τους ανθρώπους (την ομάδα) και την αγάπη.
Ευγνώμων.
Γιώργος Μυζάλης
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει συγκεκριμένη γενική απάντηση που να καλύπτει όλους τους ανθρώπους. Μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα. Είμαι, βλέπετε, από εκείνους τους τυχερούς που έχουν πραγματοποιήσει αρκετά όνειρά τους και μοιραία αυτοκατατάσσομαι στην κατηγορία των ονειροπόλων. Γράφω, δε, ετούτο το κείμενο, όχι για να κομπάσω, αλλά για να εξιστορήσω την πιο πρόσφατη -και αναπάντεχη- εκπλήρωση ενός ονείρου. Ενός ονείρου που ποτέ δεν θα τολμούσα να καταγράψω ως ευχή και που ευτυχώς θα εξιστορήσω εδώ ως πραγματικότητα που θα πάρει σάρκα και οστά σε μερικές μέρες. Και εξηγούμαι.
Μεγαλώνοντας μέσα στο μουσικό οικοσύστημα (μουσικά σχολεία, ωδεία, πανεπιστήμια κλπ.) διασταυρώθηκα με ανθρώπους δημιουργικούς που εκτίμησα και αγάπησα ιδιαιτέρως για τον τρόπο που μοιραστήκαμε (και μοιραζόμαστε ακόμα) την αγάπη μας για τη μουσική. Μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους, μέσα στο χρόνο, έφτιαξαν ένα συγκρότημα, τους Αλκμάν (μιλώ για τους: Δημήτρη Σινάνογλου, Αθηνά Τασούλα, Κυριάκο Καραμπερόπουλο, Κώστα Αρσένη, Βαγγέλη Κοτζάμπαση και Δημήτρη Καζάνη). Λίγο καιρό πριν μπουν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν τον πρώτο τους (εκπληκτικό - κι ας μην είμαι αντικειμενικός) δίσκο, ο Δημήτρης (με τον οποίο είχαμε γράψει αρκετά τραγούδια έως τότε) μού ζήτησε να τον βοηθήσω στους στίχους ενός τραγουδιού που σκάρωνε εκείνη την εποχή. Κάπως έτσι προέκυψε το «Γλέντι».
Στη συνέχεια βγήκε ο δίσκος των παιδιών, έγινε η παρουσίαση και χαρήκαμε όλοι πάρα πολύ. Ως εδώ, τίποτα το υπερβατικό, τίποτα το απίστευτο. Το απίστευτο ήρθε σε δυο δόσεις λίγο αργότερα.
Μια μέρα άρχισαν να χτυπάνε τα τηλέφωνα. Τι είχε συμβεί; Σε τηλεοπτική του συνέντευξη ο Διονύσης Σαββόπουλος, σε ερώτηση συναδέλφου σχετικά με ενδιαφέρουσες νέες κυκλοφορίες της ελληνικής δισκογραφίας, από το πουθενά (;) αναφέρθηκε στους Αλκμάν. Χωρίς κανένα «νταραβέρι» της παραγοντικής δισκογραφίας παρακαλώ. Χαρές και πανηγύρια στα σπίτια μας. Δεν είναι και λίγο πράγμα να σε επαινεί ο παιδικός σου ήρωας, ο αγαπημένος και σπουδαιότερος τραγουδοποιός της χώρας. Να σου, λοιπόν, η πρώτη δόση.
Και η δεύτερη; Τι μεγαλύτερο θα μπορούσε να συμβεί; Θα σου πω: να σε καλέσει να παίξεις μαζί του, να γίνεις η μπάντα του και μάλιστα σε μια συναυλία για καλό σκοπό στο Ηρώδειο. Ναι, καλά το διαβάσατε: στις 23 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο ο Διονύσης Σαββόπουλος ενώνει δυο μουσικές «συμμορίες» - τους Αλκμάν και τη Μαρίνα Σάττι με τις «Φωνές» της - στο πλαίσιο της καμπάνιας για την πρόληψη του γυναικείου καρκίνου, από την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «Γυναίκες στην Ογκολογία». Τέλειο; Να στο απογειώσω; Κατόπιν επιλογής του ιδίου, το «Γλέντι» χρίστηκε τραγούδι του διαφημιστικού σποτ και θα παιχτεί στη σκηνή του Ηρωδείου.
Μπορείτε, φαντάζομαι, να καταλάβετε που θα βρίσκομαι την Κυριακή που μας έρχεται. Και μπορείτε, επίσης, να φανταστείτε τι απαντώ στην ερώτηση του τίτλου. Πραγματοποιούνται τα όνειρα. Χωρίς συνταγή, ίσως, με απαραίτητη προϋπόθεση τους ανθρώπους (την ομάδα) και την αγάπη.
Ευγνώμων.
Γιώργος Μυζάλης
