Με την επίσημη λήξη του καλοκαιριού και τον ερχομό του Σεπτεμβρίου και του φθινοπώρου αποπερατώνεται και η αποκέντρωση. Αυτή η «καταραμένη» λέξη που ακούμε από παιδιά ως απαραίτητη πολιτική απόφαση/εξέλιξη, ουσιαστικά παίρνει σάρκα και οστά τον Αύγουστο (που μου χρωστάς) στα αστικά κέντρα. Είναι, ωστόσο, αποκέντρωση απαστερίωτη με κοντινή ημερομηνία λήξης: από Σεπτέμβριο η άμαξα γίνεται πάλι κολοκύθα και ο κάθε κατεργάρης επιστρέφει στον πάγκο του κατά τι μαυρισμένος (στην καλύτερη) και κατά πολύ βαρύτερος (κατά κανόνα).
Η κοινωνική αποκέντρωση που περιγράφηκε παραπάνω συμβαίνει ταυτόχρονα με τη συναυλιακή αποκέντρωση που θα περιγραφεί στη συνέχεια. Την ώρα που οι πολλοί κάνουμε διακοπές, οι καλλιτέχνες μας δουλεύουν πυρετωδώς «οργώνοντας» την επαρχία, προκειμένου να συναντηθούν με το κοινό τους, και παίζουν σε βουνά, ραχούλες, ξέφωτα, προαύλια δημοτικών σχολείων και λοιπές εγκαταστάσεις υπηρετώντας ένα επάγγελμα (λειτούργημα, αν προτιμάτε) που δεν «συντονίζεται» με τα επαγγέλματα των πολλών. Με άλλα λόγια: it’s a dirty job but someone’s got to do it.
Κάπως έτσι «στήνεται» το συναυλιακό τοπίο του Σεπτεμβρίου στα αστικά κέντρα. Κάθε μέρα και δυο και τρεις συναυλίες διαλαλούν την πραμάτεια τους και υπόσχονται άρτον και θεάματα. Οι «ξεπαραδιασμένοι» (από τα έξοδα των διακοπών) θεατές ιεραρχούν αγάπες, ανάγκες και διαθεσιμότητες προκειμένου να αποφασίσουν σε ποιες συναυλίες θα παραβρεθούν και ποιες θα παρακάμψουν για άλλη φορά. Μοιραία, τα εισιτήρια πωλούνται γρηγορότερα για τις μοναδικές παραγωγές (εκείνες που δεν «έπαιξαν» αλλού νωρίτερα ή το χειμώνα σε κάποιο μαγαζί), ενώ παράλληλα σημαντικοί παράγοντες, για την προτίμηση κάποιων έναντι άλλων, παραμένουν ο τόπος τέλεσης και η τιμή του εισιτηρίου.
Σε ένα τοπίο μελαγχολικό για τα μουσικά πράγματα και με την πνευματική ιδιοκτησία «στον αέρα» εδώ και μερικούς μήνες, ο φετινός Σεπτέμβρης έχει να επιδείξει ενδιαφέροντα live σε πείσμα της συγκυρίας. Δεν έχει καμία σημασία ή ενδιαφέρον να μπω στην ανάλυση κάθε μέρας/περίπτωσης ή να προτείνω συναυλίες. Ακόμα - ακόμα δεν βρίσκω ουσία να αναφέρω σε ποιες προτίθεμαι να παραβρεθώ ο ίδιος (θα τις διαβάζετε εδώ στο Όγδοο καθώς θα συμβαίνουν). Ωστόσο, θέλω να μοιραστώ - με την ευκαιρία αυτού του «τυφλού» κειμένου που κανέναν προορισμό δεν έχει - την αγωνία μου για το τραγούδι και τους ανθρώπους του. Το τραγούδι μας, που είναι συνυφασμένο αμέτρητα χρόνια με όλες τις κοινωνικές και συναισθηματικές μας πλευρές, συντροφεύει τα όνειρά μας, παρηγορεί τις λύπες μας, νανουρίζει τους φόβους μας και εξυπηρετεί τις ανάγκες μας, αυτό τον καιρό «παίρνει παρουσίες». Θέλει μια παραπάνω βοήθεια αυτή την εποχή το τραγούδι. Μια βοήθεια ανταποδοτική. Να είμαστε εκεί.
Καλή αντάμωση στις συναυλίες του Σεπτέμβρη φίλοι καταναλωτές (που θα έλεγε και ο Τζιμάκος).
Η κοινωνική αποκέντρωση που περιγράφηκε παραπάνω συμβαίνει ταυτόχρονα με τη συναυλιακή αποκέντρωση που θα περιγραφεί στη συνέχεια. Την ώρα που οι πολλοί κάνουμε διακοπές, οι καλλιτέχνες μας δουλεύουν πυρετωδώς «οργώνοντας» την επαρχία, προκειμένου να συναντηθούν με το κοινό τους, και παίζουν σε βουνά, ραχούλες, ξέφωτα, προαύλια δημοτικών σχολείων και λοιπές εγκαταστάσεις υπηρετώντας ένα επάγγελμα (λειτούργημα, αν προτιμάτε) που δεν «συντονίζεται» με τα επαγγέλματα των πολλών. Με άλλα λόγια: it’s a dirty job but someone’s got to do it.
Κάπως έτσι «στήνεται» το συναυλιακό τοπίο του Σεπτεμβρίου στα αστικά κέντρα. Κάθε μέρα και δυο και τρεις συναυλίες διαλαλούν την πραμάτεια τους και υπόσχονται άρτον και θεάματα. Οι «ξεπαραδιασμένοι» (από τα έξοδα των διακοπών) θεατές ιεραρχούν αγάπες, ανάγκες και διαθεσιμότητες προκειμένου να αποφασίσουν σε ποιες συναυλίες θα παραβρεθούν και ποιες θα παρακάμψουν για άλλη φορά. Μοιραία, τα εισιτήρια πωλούνται γρηγορότερα για τις μοναδικές παραγωγές (εκείνες που δεν «έπαιξαν» αλλού νωρίτερα ή το χειμώνα σε κάποιο μαγαζί), ενώ παράλληλα σημαντικοί παράγοντες, για την προτίμηση κάποιων έναντι άλλων, παραμένουν ο τόπος τέλεσης και η τιμή του εισιτηρίου.
Σε ένα τοπίο μελαγχολικό για τα μουσικά πράγματα και με την πνευματική ιδιοκτησία «στον αέρα» εδώ και μερικούς μήνες, ο φετινός Σεπτέμβρης έχει να επιδείξει ενδιαφέροντα live σε πείσμα της συγκυρίας. Δεν έχει καμία σημασία ή ενδιαφέρον να μπω στην ανάλυση κάθε μέρας/περίπτωσης ή να προτείνω συναυλίες. Ακόμα - ακόμα δεν βρίσκω ουσία να αναφέρω σε ποιες προτίθεμαι να παραβρεθώ ο ίδιος (θα τις διαβάζετε εδώ στο Όγδοο καθώς θα συμβαίνουν). Ωστόσο, θέλω να μοιραστώ - με την ευκαιρία αυτού του «τυφλού» κειμένου που κανέναν προορισμό δεν έχει - την αγωνία μου για το τραγούδι και τους ανθρώπους του. Το τραγούδι μας, που είναι συνυφασμένο αμέτρητα χρόνια με όλες τις κοινωνικές και συναισθηματικές μας πλευρές, συντροφεύει τα όνειρά μας, παρηγορεί τις λύπες μας, νανουρίζει τους φόβους μας και εξυπηρετεί τις ανάγκες μας, αυτό τον καιρό «παίρνει παρουσίες». Θέλει μια παραπάνω βοήθεια αυτή την εποχή το τραγούδι. Μια βοήθεια ανταποδοτική. Να είμαστε εκεί.
Καλή αντάμωση στις συναυλίες του Σεπτέμβρη φίλοι καταναλωτές (που θα έλεγε και ο Τζιμάκος).
