Μεγάλη μέρα για την πόλη της Αθήνας η χθεσινή. Κλειστό το κέντρο, αλλά χαμογελαστό και χρωματιστό από τα πολύχρωμα ρούχα των δρομέων που συμμετείχαν στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας και τους παράπλευρους λαϊκούς αγώνες 5 και 10 χιλιομέτρων. Ξεχωριστή μέρα, μοναδική κάθε χρόνο, συνήθως ηλιόλουστη, που γεμίζει συγκίνηση και δάκρυα χαράς, τόσο τους δρομείς που την απολαμβάνουν στην άσφαλτο, όσο και τους θεατές σε πεζοδρόμια και κερκίδες. Έχω τρέξει τέσσερις φορές αυτό τον αγώνα και αμέτρητες άλλες τους παράπλευρους. Τις χρονιές που δεν έτρεχα στο 42άρι, μάλιστα, συνήθιζα να τρέχω και το πεντάρι και το δεκάρι (στα καπάκια, που λένε). Τον γνωρίζω καλά, θα έλεγε κανείς.
Φέτος, για πρώτη φορά μετά το 2007, δεν έτρεξα καθόλου. Ήμουν από νωρίς στο Καλλιμάρμαρο, λοιπόν, και στις πρωινές εκκινήσεις και τερματισμούς των πέντε και των δέκα χιλιομέτρων. Χάρηκα, συγκινήθηκα, αγχώθηκα, αναζήτησα, ανησύχησα για φίλους καρδιακούς και δρομείς - συντρεχαλατζήδες όπως τους αποκαλώ. Στο τέλος της ημέρας, ένας στίχος του Τριπολίτη «καρφώθηκε» εμμονικά στο μυαλό μου. Ένας στίχος από το κορυφαίο (κατ’ εμέ) πολιτικό τραγούδι στην ιστορία του είδους, το «Ανεμολόγιο» (σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και πρώτη εκτέλεση Γιώργου Νταλάρα). Λέει, λοιπόν, ο στίχος: «...και, επιτέλους, σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσαμε...» Ναι, κύριοι, σκασμός. Και εξηγούμαι:
Για μένα, ως δρομέα, αλλά και ως θεατή της μεγαλειώδους προσπάθειας πρωταθλητών, αθλητών και καθημερινών ανθρώπων, δεν υπάρχει ωραιότερο soundtrack από εκείνο των βημάτων στην άσφαλτο, των αυθόρμητων χειροκροτημάτων των θεατών, των επιφωνημάτων τους και γενικότερα όλων εκείνων των στοιχείων που συνθέτουν το ηχοτοπίο ενός αγώνα δρόμου. Φωνασκίες και υπερβολές μετρίων και άσχετων εκφωνητών, μπουζουκοσυρτάκια κακοπαιγμένα και λοιπά άσματα (όσο σπουδαία ιστορία κι αν «κουβαλούν» πάνω τους), αλλά και «ύμνοι» κλασικίζοντες με άστοχη και λάθος τονισμένη μελοποίηση της ιστορικής λέξης «νενικήκαμεν», περιττεύουν. Δεν θέλουμε κύριοι διοργανωτές συνεντεύξεις, αστειάκια, εξυπνάδες και λοιπά θεάματα. Ο Μαραθώνιος υπήρχε και πριν τον ηλεκτρισμό, τα μικρόφωνα, τα μεγάφωνα και τα ηχεία. Θέλουμε «χώρο». Θέλουμε εσωτερικότητα. Θέλουμε ανατριχίλες. Η βαβούρα και το «μπούγιο» σας δεν βοηθά κανέναν εκτός από το παραφουσκωμένο «εγώ» σας. Δεν είστε εσείς οι πρωταγωνιστές της ημέρας. Ετερόφωτοι είστε. Κατεβάστε τους τόνους. Για την ακρίβεια, σωπάστε.
Η σιωπή (ακόμα καλύτερα, η ψευδαίσθηση της σιωπής) εντείνει τα συναισθήματα. Σταματάς να ακούς απλά και αφουγκράζεσαι. Γίνεται η ατμόσφαιρα και το συναίσθημα έννοιες χειροπιαστές. Τις αγγίζεις. Καταλαμβάνουν ολόκληρο το «είναι» σου.
Θα το κάνω ρεφραίν: «...και, επιτέλους, σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσαμε...».
Υ.Γ.1. Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντρεχαλατζήδες που στήθηκαν στη γραμμή της εκκίνησης χθες. Περισσότερο, όμως, σε εκείνους που το έπραξαν για πρώτη φορά. Καλή αντάμωση (το συντομότερο) στην άσφαλτο που, όπως μαρτυρά και το όνομά της, δεν σφάλει ποτέ: ουδέν κρυπτόν επί της ασφάλτου.
Υ.Γ.2. Στο συγκεκριμένο κείμενο ταιριάζει κι εκείνος ο στίχος του Άλκη Αλκαίου (σε μουσική και ερμηνεία Σωκράτη Μάλαμα): «μάθε τη γλώσσα της σιωπής κι ύστερα έλα να μου πεις πως κλίνεται το «σ’ αγαπώ», πως βγάζει η έρημος καρπό».
Φέτος, για πρώτη φορά μετά το 2007, δεν έτρεξα καθόλου. Ήμουν από νωρίς στο Καλλιμάρμαρο, λοιπόν, και στις πρωινές εκκινήσεις και τερματισμούς των πέντε και των δέκα χιλιομέτρων. Χάρηκα, συγκινήθηκα, αγχώθηκα, αναζήτησα, ανησύχησα για φίλους καρδιακούς και δρομείς - συντρεχαλατζήδες όπως τους αποκαλώ. Στο τέλος της ημέρας, ένας στίχος του Τριπολίτη «καρφώθηκε» εμμονικά στο μυαλό μου. Ένας στίχος από το κορυφαίο (κατ’ εμέ) πολιτικό τραγούδι στην ιστορία του είδους, το «Ανεμολόγιο» (σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και πρώτη εκτέλεση Γιώργου Νταλάρα). Λέει, λοιπόν, ο στίχος: «...και, επιτέλους, σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσαμε...» Ναι, κύριοι, σκασμός. Και εξηγούμαι:
Για μένα, ως δρομέα, αλλά και ως θεατή της μεγαλειώδους προσπάθειας πρωταθλητών, αθλητών και καθημερινών ανθρώπων, δεν υπάρχει ωραιότερο soundtrack από εκείνο των βημάτων στην άσφαλτο, των αυθόρμητων χειροκροτημάτων των θεατών, των επιφωνημάτων τους και γενικότερα όλων εκείνων των στοιχείων που συνθέτουν το ηχοτοπίο ενός αγώνα δρόμου. Φωνασκίες και υπερβολές μετρίων και άσχετων εκφωνητών, μπουζουκοσυρτάκια κακοπαιγμένα και λοιπά άσματα (όσο σπουδαία ιστορία κι αν «κουβαλούν» πάνω τους), αλλά και «ύμνοι» κλασικίζοντες με άστοχη και λάθος τονισμένη μελοποίηση της ιστορικής λέξης «νενικήκαμεν», περιττεύουν. Δεν θέλουμε κύριοι διοργανωτές συνεντεύξεις, αστειάκια, εξυπνάδες και λοιπά θεάματα. Ο Μαραθώνιος υπήρχε και πριν τον ηλεκτρισμό, τα μικρόφωνα, τα μεγάφωνα και τα ηχεία. Θέλουμε «χώρο». Θέλουμε εσωτερικότητα. Θέλουμε ανατριχίλες. Η βαβούρα και το «μπούγιο» σας δεν βοηθά κανέναν εκτός από το παραφουσκωμένο «εγώ» σας. Δεν είστε εσείς οι πρωταγωνιστές της ημέρας. Ετερόφωτοι είστε. Κατεβάστε τους τόνους. Για την ακρίβεια, σωπάστε.
Η σιωπή (ακόμα καλύτερα, η ψευδαίσθηση της σιωπής) εντείνει τα συναισθήματα. Σταματάς να ακούς απλά και αφουγκράζεσαι. Γίνεται η ατμόσφαιρα και το συναίσθημα έννοιες χειροπιαστές. Τις αγγίζεις. Καταλαμβάνουν ολόκληρο το «είναι» σου.
Θα το κάνω ρεφραίν: «...και, επιτέλους, σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσαμε...».
Υ.Γ.1. Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντρεχαλατζήδες που στήθηκαν στη γραμμή της εκκίνησης χθες. Περισσότερο, όμως, σε εκείνους που το έπραξαν για πρώτη φορά. Καλή αντάμωση (το συντομότερο) στην άσφαλτο που, όπως μαρτυρά και το όνομά της, δεν σφάλει ποτέ: ουδέν κρυπτόν επί της ασφάλτου.
Υ.Γ.2. Στο συγκεκριμένο κείμενο ταιριάζει κι εκείνος ο στίχος του Άλκη Αλκαίου (σε μουσική και ερμηνεία Σωκράτη Μάλαμα): «μάθε τη γλώσσα της σιωπής κι ύστερα έλα να μου πεις πως κλίνεται το «σ’ αγαπώ», πως βγάζει η έρημος καρπό».
