Αυτό όμως που έμεινε ανεξίτηλο και όλα αυτά τα χρόνια, μας συνόδευσε και θα μας συνοδεύει είναι η εμβληματική της ερμηνεία στο «Kαράβι» (των Γιώργου Ζαμπέτα, Χαράλαμπου Βασιλειάδη και Νίκου Βελιώτη).
Μια όμορφη λαμπερή γυναίκα που ανέβαινε στο πάλκο και «έτριζε», μπόρεσε να αποδώσει με τρόπο μοναδικό ένα τραγούδι που μιλά για τους λησμονημένους, γι’ αυτούς που η ζωή τους προσπερνά και τους αφήνει να περιμένουν κάτι που δεν θα έρθει ποτέ.
Η φωνή της Μπέμπας Μπλανς δεν έχει λυγμό, δεν έχει απόγνωση, αφήνει τον στίχο να αναπνεύσει και την μουσική να παραπονεθεί για την μοναξιά της ηρωίδας. Εκείνη στέκεται αγέρωχη στην προκυμαία και βλέπει άλλο ένα καράβι να φεύγει χωρίς εκείνη. Αν κάποιος την έβλεπε από μακριά θα νόμιζε ότι πήγε να αποχαιρετήσει κάποιον αγαπημένο και όχι την ελπίδα της.
Περιγράφει την επιστροφή σε μία επανάληψη που «τρώει» την ζωή της αργά όπως το κύμα τον βράχο. Ο κόσμος της στένεψε, τα αστέρια έσβησαν και το καράβι μόλις που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Σε λίγο θα διακρίνεται μόνο μια στήλη καπνού να της θυμίζει ένα ακόμα ταξίδι που δεν έκανε ποτέ.
Η φωνή της Μπέμπας Μπλανς παραμένει αναλλοίωτη, δωρική, δεν λυγίζει από την μοναξιά της γυναίκας και με αυτό τον τρόπο την υπογραμμίζει.
Ίσως ασυναίσθητα η ηρωίδα γνωρίζει ότι ακόμη κι αν αργεί η αυγή αργά ή γρήγορα θα ξημερώσει, θα έρθουν κι άλλα καράβια πρόθυμα να την ταξιδέψουν κι άλλες αγάπες να αναστήσουν τον ρημαγμένο κόσμο. Ο στίχος μοιάζει με ετυμηγορία τελεσίδικη όμως η φωνή αντέχει, διατηρείται αράγιστη και συντηρεί την ελπίδα ζωντανή.
Εκείνη τώρα στηρίζεται στην κουπαστή, λαμπερή μέσα στο ταξιδιωτικό της φόρεμα.
Καλό ταξίδι Μπέμπα Μπλανς.
Αργό το βήμα μες στη νύχτα
με την καρδιά βαριά βαδίζω
φύγανε όλοι και μ’ αφήσαν
να περιμένω κάποιο δειλινό
Μόνο για μένανε καράβι
δεν έχει πια να ταξιδέψω
και τα λιμάνια και οι κάβοι
και οι καρδιές μ’ αφήσαν έξω
Σύννεφα σκέπασαν τ’ αστέρια
αργεί πολύ να ξημερώσει
ο κόσμος ρήμαξε για μένα
καθώς απελπισμένα περπατώ
Μια όμορφη λαμπερή γυναίκα που ανέβαινε στο πάλκο και «έτριζε», μπόρεσε να αποδώσει με τρόπο μοναδικό ένα τραγούδι που μιλά για τους λησμονημένους, γι’ αυτούς που η ζωή τους προσπερνά και τους αφήνει να περιμένουν κάτι που δεν θα έρθει ποτέ.
Η φωνή της Μπέμπας Μπλανς δεν έχει λυγμό, δεν έχει απόγνωση, αφήνει τον στίχο να αναπνεύσει και την μουσική να παραπονεθεί για την μοναξιά της ηρωίδας. Εκείνη στέκεται αγέρωχη στην προκυμαία και βλέπει άλλο ένα καράβι να φεύγει χωρίς εκείνη. Αν κάποιος την έβλεπε από μακριά θα νόμιζε ότι πήγε να αποχαιρετήσει κάποιον αγαπημένο και όχι την ελπίδα της.
Περιγράφει την επιστροφή σε μία επανάληψη που «τρώει» την ζωή της αργά όπως το κύμα τον βράχο. Ο κόσμος της στένεψε, τα αστέρια έσβησαν και το καράβι μόλις που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Σε λίγο θα διακρίνεται μόνο μια στήλη καπνού να της θυμίζει ένα ακόμα ταξίδι που δεν έκανε ποτέ.
Η φωνή της Μπέμπας Μπλανς παραμένει αναλλοίωτη, δωρική, δεν λυγίζει από την μοναξιά της γυναίκας και με αυτό τον τρόπο την υπογραμμίζει.
Ίσως ασυναίσθητα η ηρωίδα γνωρίζει ότι ακόμη κι αν αργεί η αυγή αργά ή γρήγορα θα ξημερώσει, θα έρθουν κι άλλα καράβια πρόθυμα να την ταξιδέψουν κι άλλες αγάπες να αναστήσουν τον ρημαγμένο κόσμο. Ο στίχος μοιάζει με ετυμηγορία τελεσίδικη όμως η φωνή αντέχει, διατηρείται αράγιστη και συντηρεί την ελπίδα ζωντανή.
Εκείνη τώρα στηρίζεται στην κουπαστή, λαμπερή μέσα στο ταξιδιωτικό της φόρεμα.
Καλό ταξίδι Μπέμπα Μπλανς.
Αργό το βήμα μες στη νύχτα
με την καρδιά βαριά βαδίζω
φύγανε όλοι και μ’ αφήσαν
να περιμένω κάποιο δειλινό
Μόνο για μένανε καράβι
δεν έχει πια να ταξιδέψω
και τα λιμάνια και οι κάβοι
και οι καρδιές μ’ αφήσαν έξω
Σύννεφα σκέπασαν τ’ αστέρια
αργεί πολύ να ξημερώσει
ο κόσμος ρήμαξε για μένα
καθώς απελπισμένα περπατώ
