Πέρασα το πρωί από το προαύλιο του γειτονικού σχολείου έχοντας στο μυαλό αφιερώματα με τραγούδια που έχουν γραφτεί για το σχολείο και συνήθως κατακλύζουν τέτoια μέρα τα sites και τα social media.
Συνάντησα παιδιά που περνούσαν την αυλόπορτα, άλλα με βήμα χορευτικό και άλλα που έμοιαζαν να κουβαλούν στην πλάτη τους τον πλανήτη μαζί με όλα τα σχολεία του.
Καθώς απομακρυνόμουν στάθηκα και τα παρατήρησα. Ήταν αξιοζήλευτα, πολύχρωμα σαν ένας κάμπος την άνοιξη, τα μάτια τους καθαρά και η εφηβική τους αδεξιότητα έμοιαζε τόσο συγχρονισμένη, σαν χορογραφία σύγχρονου μπαλέτου.
Οι ομιλίες τους έμπλεκαν, οι αφηγήσεις του καλοκαιριού, οι περιπέτειες, οι κατακτήσεις, το κακό που τους βρήκε και το κουδούνι ξαναχτύπησε και φέτος.
Ο απόηχος που αρχικά δεν ήταν παρά ένα βουητό όσο περνούσε η ώρα άρχισε να αποκτά υπόσταση, να γίνεται μουσική, άλλοτε ρυθμική, με απότομες εναλλαγές και εξάρσεις, άλλοτε επαναλαμβανόμενη με πείσμα, άλλοτε χαμηλόφωνη σαν ένα μυστικό που δεν πρέπει να διαδοθεί, αλλά σε λίγο θα το ήξεραν όλοι.
Χωρίς να το καταλάβουν έγιναν οι συνθέτες και οι στιχουργοί μαζί του πιο όμορφου και άναρχου σχολικού τραγουδιού που ακούγεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ίσως με ελαφρές παραλλαγές σε όλα τα προαύλια.
Είναι η μελωδία του άπλετου χρόνου και της άπειρης δυνατότητας. Δεν θα δισκογραφηθεί ποτέ αλλά πάντα θα ακούγεται και θα γοητεύει τους «μεγάλους» που θα ήθελαν να την είχαν συνθέσει αυτοί, μήπως και έκλεβαν κάτι από την ανεμελιά και την πρωτοτυπία της.
Έφυγα για το γραφείο σφυρίζοντας τον σκοπό που μου φάνηκε ότι διέκρινα και συνέχισε να με ακολουθεί επίμονα, ώσπου η βαρύτητα υποχώρησε και έκανε τον βηματισμό μου ανάλαφρο.
Συνάντησα παιδιά που περνούσαν την αυλόπορτα, άλλα με βήμα χορευτικό και άλλα που έμοιαζαν να κουβαλούν στην πλάτη τους τον πλανήτη μαζί με όλα τα σχολεία του.
Καθώς απομακρυνόμουν στάθηκα και τα παρατήρησα. Ήταν αξιοζήλευτα, πολύχρωμα σαν ένας κάμπος την άνοιξη, τα μάτια τους καθαρά και η εφηβική τους αδεξιότητα έμοιαζε τόσο συγχρονισμένη, σαν χορογραφία σύγχρονου μπαλέτου.
Οι ομιλίες τους έμπλεκαν, οι αφηγήσεις του καλοκαιριού, οι περιπέτειες, οι κατακτήσεις, το κακό που τους βρήκε και το κουδούνι ξαναχτύπησε και φέτος.
Ο απόηχος που αρχικά δεν ήταν παρά ένα βουητό όσο περνούσε η ώρα άρχισε να αποκτά υπόσταση, να γίνεται μουσική, άλλοτε ρυθμική, με απότομες εναλλαγές και εξάρσεις, άλλοτε επαναλαμβανόμενη με πείσμα, άλλοτε χαμηλόφωνη σαν ένα μυστικό που δεν πρέπει να διαδοθεί, αλλά σε λίγο θα το ήξεραν όλοι.
Χωρίς να το καταλάβουν έγιναν οι συνθέτες και οι στιχουργοί μαζί του πιο όμορφου και άναρχου σχολικού τραγουδιού που ακούγεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ίσως με ελαφρές παραλλαγές σε όλα τα προαύλια.
Είναι η μελωδία του άπλετου χρόνου και της άπειρης δυνατότητας. Δεν θα δισκογραφηθεί ποτέ αλλά πάντα θα ακούγεται και θα γοητεύει τους «μεγάλους» που θα ήθελαν να την είχαν συνθέσει αυτοί, μήπως και έκλεβαν κάτι από την ανεμελιά και την πρωτοτυπία της.
Έφυγα για το γραφείο σφυρίζοντας τον σκοπό που μου φάνηκε ότι διέκρινα και συνέχισε να με ακολουθεί επίμονα, ώσπου η βαρύτητα υποχώρησε και έκανε τον βηματισμό μου ανάλαφρο.
